Από τα μέσα της εβδομάδας συζητούσαμε με τον Μανώλη και τον Γιώργο Ζ. για μία εκδρομή το Σαββατοκύριακο. Ο προορισμός -μέχρι την τελευταία στιγμή- δεν είχε προσδιοριστεί με ακρίβεια, αλλά βέβαια υπήρχαν κάποια πλάνα
Τελικά την Παρασκευή, μετά τα σχετικά τηλεφωνήματα, η απόφαση πάρθηκε. Θα επισκεπτόμασταν την Μεσσηνία. Εκεί θα κάναμε μία σχετικά σύντομη διαδρομή, που από καιρό είχε κατά νου ο Μανώλης και περίμενε μοτοπαρέα για να μοιραστεί την εμπειρία. Ως σημείο συνάντησης ορίστηκε έξω από το χωριό Παραδείσια κοντά στην Μεγαλόπολη, κατά τις 11 το πρωί του Σαββάτου.
Μαζί με τον Γιώργο Ζ., τον οποίο είχα επισκεφθεί από την Παρασκευή το βράδυ, ξεκινήσαμε από τον Ναύπλιο κατά τις 10.30πμ. Θα φτάναμε Μεγαλόπολη, μέσω της διαδρομής του Κολοσούρτη. Ο καιρός είχε αρχίσει να χαλάει. Όλη σχεδόν την διαδρομή μέχρι την εθνική την οδηγήσαμε με βροχή, κάτι που είχε αρχίσει να μας ανησυχεί για την συνέχεια…
Κατά τις 12 συναντηθήκαμε με τον Μανώλη στο σημείο που είχαμε συμφωνήσει. Ο καιρός είχε βελτιωθεί αρκετά και όλα έδειχναν ότι θα κάναμε το υπόλοιπο της βόλτας μας στεγνοί……κάτι βέβαια που τελικά δεν ίσχυσε για όλους!
Από τα Παραδείσια κινηθήκαμε προς το Λεοντάρι, όπου κάναμε την πρώτη μας στάση. Πρόκειται για ένα όμορφο παραδοσιακό χωριό που διαθέτει μία πολύ όμορφη διατηρητέα βυζαντινή παλιά εκκλησία στην κεντρική πλατεία της.
Επόμενος προορισμός ήταν το κάστρο της Ωριάς. Οι πληροφορίες ανάφεραν για ένα κάστρο χτισμένο σε απόκρημνο σημείο, 5 χιλιόμετρα δυτικά του χωριού Τουρκολέκα. Το κάστρο έχει μακραίωνη ιστορία και έχουν δοθεί σε αυτό πλήθος μάχες από τα Βυζαντινά χρόνια και κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Προσεγγίσαμε την περιοχή μέσω του δρόμου που διασχίζει το χωριό Τουρκολέκα. Μετά το χωριό οδηγήσαμε σε έναν χωματόδρομο για 4χλμ. που στα περισσότερα σημεία του ήταν πολύ βατός.
Φτάσαμε στο σημείο που οι πινακίδες έδειχναν την αρχή του μονοπατιού για το κάστρο. Αφήσαμε τις μηχανές και αρχίσαμε να ακολουθούμε το μονοπάτι. Για κακή μας τύχη όμως, το μονοπάτι ήταν σε κακή κατάσταση και πινακίδες δεν υπήρχαν μετά τα πρώτα μέτρα της διαδρομής με αποτέλεσμα να αρχίσουμε να αμφιβάλουμε αν ακολουθούσαμε την σωστή πορεία. Έτσι λοιπόν, μετά από περίπου μισή ώρα περπάτημα ξαναγυρίσαμε πίσω και δεν επισκεφτήκαμε το κάστρο.
Λίγο απογοητευμένοι, αλλά με πολύ κέφι, συνεχίσαμε για τον επόμενο προορισμό, οποίος ήταν το Παλαιομονάστηρο της Καμάρας. Κατά την παράδοση εκεί υπήρχε ένα μεγάλο μοναστήρι που καταστράφηκε κατά την τουρκοκρατία. Κοντά στον ναό υπάρχει το κεφαλάρι με το κρυσταλλένιο νερό του και ένα πέτρινο γεφύρι που χτίστηκε το 1922 από Ακοβίτες τεχνίτες για να διευκολύνει τη διέλευση του ποταμού Καρνίωνα. Κάτσαμε στο προαύλιο χώρο του μοναστηριού για ένα τσιγάρο στο υπέροχο φυσικό περιβάλλον και για κάποιες φωτογραφίες.
Η συνέχεια της εκδρομής ήταν ο Μύλος του Μωρόγγιανη στο χωριό κάτω Γιανναίοι. Ουσιαστικά δεν μιλάμε για ένα αλλά για δύο μύλους και ένα υδροκίνητο λιοτρίβι. Ήταν κτισμένα σε μια πλαγιά. Το νερό, καθώς έπεφτε με ορμή, τους έθετε σε κίνηση. Η εικόνα πολύ εντυπωσιακή και σε ταξίδευε σε άλλες εποχές.
Ο νερόμυλος Μωρόγιαννη είναι λιθόκτιστος, παραδοσιακός υδρόμυλος των αρχών του 19ου αιώνα, ανατολικού τύπου (με οριζόντια φτερωτή) που λειτουργούσε μέχρι το 1973 από την οικογένεια Μωρόγιαννη. Είχαμε την τύχη να συναντήσουμε τον ιδιοκτήτη του κο Μωρόγιαννη, ο οποίος παρά το προχωρημένο της ηλικίας του είχε την διάθεση να βάλει σε λειτουργία τον μύλο προκειμένου να μας δείξει τις τεχνικές του μυλωνά.
Από το σημείο του μύλου περπατήσαμε ανάποδα το τεχνητό ρυάκι, που είχε κατασκευαστεί προκειμένου να θέτει σε κίνηση τις φτερωτές. Θέλαμε να φτάσουμε τις πηγές από τις οποίες προερχόταν το νερό. Όταν φτάσαμε εκεί, αντικρίσαμε ένα πραγματικά πολύ όμορφο τοπίο, αποτελούμενο από μεγάλα πλατάνια και 2 μικρούς καταρράκτες που δημιουργούσαν 2 μικρές λίμνες σε 2 διαφορετικά επίπεδα. Είχαμε όμως και ένα απρόοπτο: ο Μανώλης παραπάτησε και έπεσε ο μισός μέσα στο νερό. Τελικά στην διαδρομή δεν παραμείναμε όλοι στεγνοί και δεν έφταιγε η βροχή για αυτό…
Καλαμπουρίσαμε το ατυχές περιστατικό και κινηθήκαμε προς τον τελικό μας προορισμό. Αυτός ήταν το χωριό Νεοχώρι. Το κίνητρο για να επισκεφτούμε το χωριό ήταν κυρίως μία ταβέρνα. Όμως στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονίσω ότι η διαδρομή Κάτω Γιανναίοι – Δυρράχι - Νεοχώρι ήταν εκπληκτική! Το άκρως φθινοπωρινό τοπίο αποτελούνταν από πεσμένα πλατανόφύλλα στο δρόμο δημιουργώντας ένα κιτρινο-κόκκινο «χαλί». Μάλιστα σε ορισμένα σημεία τα φύλλα είχαν καλύψει εντελώς την άσφαλτο.
Μετά από ένα καλό φαγητό, πήραμε τον δρόμο της επιστροφή προς το σπίτι του Μανώλη. Η εκδρομούλα τελείωνε και το πάρτι άρχιζε με κουβέντα και ποτάκι δίπλα στο τζάκι.
