Με αφορμή της επίσκεψης της Πλουμιστής και του Γιώργου Ν. στην Μεσσηνία, αποφασίσαμε να κάνουμε μια μονοήμερη εκδρομή στην Λακωνία μέσω της όμορφης διαδρομής του Ταϋγέτου. Μπαίνοντας στην Καλαμάτα ακολουθήσαμε τις πινακίδες για Σπάρτη και σύντομα συναντήσαμε την ελικοειδή διαδρομή που έμπαινε στο βραχώδες κατάφυτο άνοιγμα στους πρόποδες του Ταϋγέτου. Όσες φορές και αν έχει πραγματοποιήσει κανείς την συγκεκριμένη διαδρομή, κάθε φορά θα εντυπωσιαστεί με την ομορφιά του φυσικού τοπίου, αλλά και με την απόλαυση της οδήγησης.
Οδηγώντας για περίπου 20χλμ., λίγο μετά το χωριό Αρτεμισία συναντήσαμε την πινακίδα «Μάυρο Σπήλαιο». Στρίψαμε αριστερά και ακολουθώντας μια στενή διαδρομή, αναζητήσαμε το σπήλαιο χωρίς να έχουμε κάποια συγκεκριμένη πληροφόρηση σχετικά με αυτό. Αφού διανύσαμε 2χλμ. βρήκαμε μια πινακίδα που μας πληροφορούσε για την ύπαρξη ενός αναπαλαιωμένου νερόμυλου, ονόματι «Ρεντίφι». Σταματήσαμε για να τον επισκεφτούμε. Σταθήκαμε τυχεροί καθώς στο χώρο βρισκόταν ο κος Δημήτρης Γιαννόπουλος, ιδιοκτήτης του νερόμυλου. Προθυμοποιήθηκε να μας δείξει τον νερόμυλο – νεροτριβή. Ο παραδοσιακός, προσφάτως αναπαλαιωμένος νερόμυλος βρισκόταν παραπλεύρως ενός ορμητικού ποταμού, κάτω από την σκιά αιωνόβιων πλατάνων. Το τοπίο ήταν άκρως χαλαρωτικό…
Ο κος Δημήτρης μας ενημέρωσε πως το σπήλαιο που αναζητούσαμε βρισκόταν στο τέλος –μάλλον όχι βατού- χωματόδρομου 5χλμ. που ξεκινούσε λίγο μετά την διασταύρωση με τον εθνικό δρόμο Καλαμάτας-Σπάρτης. Δυστυχώς δεν υπάρχει υποδομή αξιοποίησής του –ενδεχομένως λόγω του μικρού μεγέθους του- και για τον λόγο αυτό έχει αφεθεί στην τύχη του. Επιστρέψαμε στο εθνικό δίκτυο και συνεχίσαμε με κατεύθυνση προς Σπάρτη.
Στο Τουριστικό Καταφύγιο (1.300μ υψόμετρο), που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο δρόμο, κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση να απολαύσουμε το αλπικό τοπίο, που κάποιες στιγμές σε έκανε να πιστέψεις πως βρίσκεσαι στις Άλπεις και στην Κεντρική Ευρώπη!
Συνεχίσαμε σε μια εντυπωσιακή διαδρομή. Συναντήσαμε τις μικρές σήραγγες που έχουν σκαφτεί στους απότομους βράχους -αρκετές δεκαετίες πριν-, αποτελώντας το σήμα κατατεθέν της διαδρομής Καλαμάτας – Σπάρτης. Μιας διαδρομής που ακολουθεί την αντίστοιχη που ένωνε τις αρχαίες πόλεις Σπάρτης και Ιθώμης Μεσσηνίας.
Μερικά χιλιόμετρα παρακάτω συναντήσαμε στον οικισμό του Καιάδα. Οι περισσότεροι τον γνωρίζουν από την μακάβρια αρχαία παράδοση των αρχαίων Σπαρτιατών. Κάναμε μια στάση για να επισκεφτούμε το σημείο (μερικά μέτρα δίπλα στον δρόμο) που βρίσκεται ένα στενό άνοιγμα στους βράχους, όπου οι αρχαίοι Σπαρτιάτες «πετούσαν» όσα παιδιά δεν ήταν απολύτως υγιή και αρτιμελή!
Ακολουθώντας την σήμανση για Σπάρτη και εν συνεχεία για Γύθειο, μετά από περίπου 50χλμ. φτάσαμε στο γραφικό λιμανάκι του Γυθείου. Το τμήμα της διαδρομής αυτής περνούσε μέσα από ελαιώνες και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί –μάλλον- αδιάφορη…
Αφού κάναμε μια σύντομη στάση στο Γύθειο, κινηθήκαμε προς το «Ναυάγιο». Πρόκειται για ένα εγκαταλειμμένο παλιό εμπορικό πλοίο που προσάραξε σε μια παραλία -5χλμ. από την μικρή κωμόπολη- μάλλον από κάποιο λάθος του καπετάνιου. Όπως και να είναι αποτελεί ένα όμορφο αξιοθέατο που αξίζει να επισκεφτεί κανείς, όσο βρίσκεται ακόμα εκεί… Στο χώρο υπάρχει χώρος για ελεύθερο camping και μια ταβέρνα.
Αποφασίσαμε να φάμε και μετά να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής, μέσω Αρεόπολης και της παράκτιας διαδρομή της Μεσσηνιακής Μάνης. Έτσι κι έγινε… Συνεχίσαμε σε μια όμορφη διαδρομή μέχρι την Αρεόπολη (30χλμ) και μετά συνεχίσαμε στην Λακωνική & Μεσσηνιακή Μάνη, συναντώντας όμορφα χωριά και οικισμούς όπως το Λιμένι, Τραχήλα, Καρδαμύλη, κα. Αργά το απόγευμα κάναμε μια στάση στην Στούπα – διάσημη για την παραλία της Καλογριάς- για να απολαύσουμε το απογευματινό καφεδάκι μας, με θέα το εντυπωσιακό ηλιοβασίλεμα…
