Έχει μπει, πλέον, η άνοιξη και στους περισσότερους μοτοσικλετιστές έχει “ανοίξει η όρεξη” για μικρές ή μεγάλες εξορμήσεις. Το ηλιόλουστο κυριακάτικο πρωινό ήταν καταλυτικό για να ξεκινήσω μια μικρή μονοήμερη εκδρομή. Η απόφαση πάρθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη, γεγονός που δεν μου άφησε περιθώρια –δυστυχώς- να ειδοποιήσω την υπόλοιπη μοτοσικλετιστική παρέα μου.
Αποφάσισα λοιπόν να κινηθώ στην περιοχή της Κορινθίας και ειδικότερα στα βόρεια παράλια αλλά και στα ορεινά τμήματά της, τα όρη Γεράνεια και Πατέρας. Η συγκεκριμένη διαδρομή ήταν στο μυαλό μου πολύ καιρό. Την πραγματοποίησή της, όμως, ανέβαλα με την δικαιολογία «…είναι κοντά στην Αθήνα, θα την κάνω κάποια άλλη στιγμή!». Τώρα ήταν η ώρα της…
Ξεκίνησα ακολουθώντας την εθνική οδό Αθηνών-Κορίνθου (όχι μέσω της Αττικής Οδού) και μετά τον κόμβο της Ελεύσινας (περίπου 20χλμ.) ακολούθησα την πινακίδα «Θήβα – Ελευσίνα». Η αρχή του επαρχιακού δρόμου δεν θα εντυπωσίαζε κάποιον. Κατά μήκος της διαδρομής συναντάς εταιρίες, μικρές βιοτεχνίες, κτλ., θυμίζοντας –μάλλον- άναρχα δομημένο προάστιο της Αθήνας.
Από τον κόμβο της Μάντρας (3-4χλμ.) όμως το τοπίο αλλάζει… Ο σχετικά καλής κατάστασης δρόμος διασχίζει μια κατάφυτη -από ελιές και πεύκα- περιοχή. Μικροί νεόκτιστοι οικισμοί δένουν αρμονικά –ευτυχώς- με το τοπίο. Ακολουθώντας τις πινακίδες για Θήβα, συνάντησα το κόμβο (25χλμ.) για «Βίλια, Πόρτο Γερμενό, Ψάθα». Για τα επόμενα 4-5χλμ. μέχρι τα Βίλια, η βλάστηση είναι εντονότερη και η διαδρομή με τις άνετες στροφές έκανε την οδήγηση απολαυστική!
Το χωριό Βίλια (www.vilia.org) αποτελεί το διοικητικό κέντρο του ομωνύμου δήμου. Προσελκύει αρκετό κόσμο χωρίς να έχει κάτι το ιδιαίτερο. Πάντως δεν παύει να είναι καλό σημείο στάσης για καφέ καθώς διαθέτει αρκετές συμπαθητικές καφετέριες και καφενεία, αλλά και ταβέρνες. Όπως και να είναι, η στάση κρίνεται απαραίτητη καθώς ο επισκέπτης «επιβάλλεται» να δοκιμάσει την μοναδική τυρόπιτα του χωριού. Ο παλιός φούρνος -χτισμένος από το 1932 (που βρίσκεται σε ένα μικρό δρόμο ακριβώς απέναντι από την Εθνική Τράπεζα, στο κέντρο του χωριού) διαθέτει την νοστιμότερη χωριάτικη τυρόπιτα της περιοχής αλλά –και για πολλούς- της Ελλάδας! Ύστερα από την προτροπή του φίλου μοτοσικλετιστή Αποστόλη, δεν έχασα την ευκαιρία να την δοκιμάσω και όντως ήταν πολύ νόστιμη!!!
Μετά την ολιγόλεπτη στάση αναχώρησα με προορισμό το παραλιακό χωριό Πόρτο-Γερμενό (ή με αλλιώς Αιγόσθενα). Τα πρώτα 10χλμ. της διαδρομής (μέχρι τον σχετικό κόμβο) βρίσκονται μέσα σε ένα καταπράσινο από πεύκα τοπίο, ενώ από πολλά μπορείς να διακρίνεις θάλασσα… Σύντομα βρέθηκα στην διασταύρωση για Πόρτο-Γερμενό. Τα επόμενα 7-8χλμ. κατηφορικής ελικοειδούς διαδρομής προσέφεραν καταπληκτική πανοραμική θέα του κόλπου των Αλκυονίδων! Το Πόρτο-Γερμενό είναι ένας παραθαλάσσιος, τουριστικός οικισμός, όπως μαρτυρά η ύπαρξη αρκετών ταβερνών και ενοικιαζόμενων δωματίων. Πέρα από αυτά, διαθέτει αξιόλογο αρχαιολογικό χώρο στον οποίο σώζεται -σε πολύ καλή κατάσταση- μεγάλο μέρος των τειχών του κάστρων των αρχαίων κατοίκων της περιοχής.
Επέστρεψα στην τελευταία διασταύρωση πριν το χωριό και ακολούθησα διαφορετική κατεύθυνση για «Ψάθα, Αλεποχώρι». Τα πρώτα 500-1000μ. του στενού δρόμου είναι ιδιαιτέρως εντυπωσιακά καθώς περνάνε μέσα από ένα πυκνό πευκοδάσος, δίνοντάς σου την αίσθηση πως βρίσκεσαι σε κάποιο «ξεχασμένο» ορεινό σημείο της Ελλάδας.
Λίγο αργότερα ο δρόμος έγινε και πάλι κατηφορικός και ελικοειδής, ενώ ταυτόχρονα είχες την ευκαιρία να απολαύσεις την θέα της Ψάθας από ψηλά. Φτάνοντας (3χλμ.) δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσεις πως πρόκειται για έναν παραθαλάσσιο, τουριστικό οικισμό με την χαρακτηριστική παραλία που εκτείνεται κατά μήκος του κόλπου και ουσιαστικά αποτελεί τον ίδιο τον οικισμό.
Από την Ψάθα και μετά ο δρόμος (24χλμ.) γίνεται παραθαλάσσιος ακολουθώντας την ακτογραμμή. Μάλιστα σε ορισμένα σημεία του ακουμπά σχεδόν την θάλασσα! Εντελώς διαφορετικές εικόνες και χρώματα σε σχέση με όσα είχα δει μέχρι εκείνη την στιγμή στην συγκεκριμένη διαδρομή… εξίσου εντυπωσιακά!
Στην πορεία –ακολουθώντας πινακίδες για Σχίνο- συνάντησα διάφορους μικρούς ή μεγάλους οικισμούς (Κάτω Αλεποχώρι, Αιγειρούσες, Μαυρόλιμνη, Σχίνος) που πιθανότατα αποτελούν καλοκαιρινές και εξοχικές κατοικίες. Υπάρχει μια σχετική τουριστική ανάπτυξη αλλά χωρίς ακρότητες που να σε ενοχλούν αισθητικά. Αξίζει να σημειωθεί πως στο Αλεποχώρι υπάρχει όμορφη διαδρομή (31χλμ.) που καταλήγει στα Μέγαρα.
Από τον –σχετικά- αδιάφορο οικισμό Σχίνο ακολούθησα μια καταπληκτική ορεινή διαδρομή 12χλμ. με κατεύθυνση την Περαχώρα. Ο σχεδόν ερημικός –για την εποχή- δρόμος διασχίζει μέρος των Γεράνεια Όρεων μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο με πεύκα. Πραγματικά εντυπωσιακό…
Το πρώτο μικρό χωριό που συνάντησα ήταν η Πίσια. Από εκεί και πέρα για τα επόμενα 5-6χλμ. (μέχρι την Περαχώρα) η διαδρομή περνάει μέσα από μικρούς ελαιώνες και η κατάσταση του δρόμου είναι μέτρια. Μπαίνοντας στην Περαχώρα, ακολούθησα την σήμανση για Λουτράκι και σύντομα βρήκα τις πινακίδες για «Λίμνη Βουλιαγμένης». Μετά από 12χλμ. βρέθηκα μπροστά στην «λίμνη». Κινούμενος περιμετρικά της, συνάντησα το σημείο στο οποίο ενώνεται με την θάλασσα και ουσιαστικά δέχεται το νερό της. Ουσιαστικά διαθέτει θαλασσινό νερό. Στην περιοχή υπάρχουν ψαροταβέρνες, ψησταριές, καφετέριες και κάμπινγκ. Προσελκύει αρκετό κόσμο, καθώς αποτελεί έναν κοντινό προορισμό από την πρωτεύουσα.
Προσωπικά, αρκέστηκα σε μια ολιγόλεπτη στάση πριν αναχωρήσω για Λουτράκι. Ίσως το μετάνιωσα λίγο που δεν είχα σταματήσει νωρίτερα για να πιω έναν καφέ… Εν πάση περιπτώσει, μετά από 23χλμ., έφτασα στο Λουτράκι και κάθισα στο μια καφετέρια που διέθετε καταρράκτη… ότι καλύτερο καθώς η θερμοκρασία είχε φτάσει στο ζενίθ.
Η επιστροφή στην Αθήνα έγινε από την εθνική οδό (80χλμ.). Η συνολική διαδρομή του εκδρομικού ήταν περίπου 250χλμ. εκ των οποίων τα 150χλμ. σε επαρχιακό δρόμο με καταπληκτικά καταπράσινα αλλά και παραθαλάσσια τοπία! Διαθέτει πλήθος ταβερνών σε πολλά σημεία της καθώς επίσης και την επιλογή αξιόλογων παραλιών. Θεωρώ πως είναι μια πολύ καλή επιλογή για μονοήμερη απόδραση που «επιβάλλεται» να πραγματοποιήσει κάθε μοτοσικλετιστής –και όχι μόνο- της ευρύτερης περιοχής. Την συστήνω ανεπιφύλακτα…
