Κυριακή πρωί, το ραντεβού έχει κανονιστεί για Αρχαία (Παλαιά) Επίδαυρο. Ο καιρός είναι συννεφιασμένος αλλά όχι απειλητικός. Από το Ναύπλιο ξεκινάμε ο Βαγγέλης, Γιάννης, Ιωάννα, Μανώλης και Γιώργος Ζ. που έχουν έρθει από την προηγούμενη μέρα.
Η παραλία της Αρχαίας (Παλιάς) Επιδαύρου ορίζεται ως τόπος συνάντησης με τους εκ Αθηνών συντρόφους: τον Σάκη και τους φίλους Τάσο (Honda VFR800), Μάνο & Σύρμα (Yamaha TDM900). Αφού πίνουμε καφεδάκι με την απαραίτητη κουβεντούλα, ανασυγκροτούμαστε και ξεκινάμε.
Ανηφορίζουμε τον δρόμο για Ερμιόνη που μας προσφέρει μια υπέροχη θέα του κόλπου. Εν συνεχεία φτάνουμε στην πεδιάδα της Τραχειάς. Ένα τοπίο ημιορεινό, πλημμυρισμένο από ελαιόδεντρα -που εναλλάσσονται με βοσκοτόπια- μας συντροφεύει μέχρι τις παρυφές του όρους Δίδυμο.
Περίπου 15χλμ. μετά την Παλαιά Επίδαυρο, καθώς ο δρόμος αρχίζει να ανηφορίζει, συναντάμε την διασταύρωση για το χωριό Πελεή(1χλμ.) όπου και στρίβουμε δεξιά. Περνάμε μέσα από το χωριό, το οποίο αποτελείται από λίγα σπίτια που έχουν την εικόνα της εγκατάλειψης. Φτάνουμε στο τέλος του ασφαλτοστρωμένου δρόμου που τον διαδέχεται χωματόδρομος. Κατά γενική ομολογία στο μεγαλύτερο του μέρος είναι πολύ βατός και μόνο μερικά κομμάτια χρίζουν λίγο περισσότερης προσοχής. Μετά από 5-6χλμ. χωματόδρομου συναντάμε μία διακλάδωση και ακολουθούμε την δεξιά κατεύθυνση. Ο δρόμος καταλήγει σύντομα στην Μονή του Αγίου Δημητρίου, γνωστή και ως Μονή Αυγού.
Πρόκειται για ένα μικρό εγκαταλελειμμένο μοναστήρι, προσφάτως ανακαινισμένο. Το τοπίο μας αποζημιώνει για την χωμάτινη διαδρομή! Το μοναστήρι είναι χτισμένο καταμεσής της πλαγιάς σε ένα απόκρημνο σκαλοπάτι. Από κάτω μας έχουμε το φαράγγι, που εκβάλει στον κάμπο των Ιρίων και στο βάθος διακρίνεται η θάλασσα. Το τοπίο σου δίνει την αίσθηση πως είναι βγαλμένο από πίνακα ζωγραφικής! Το μοναστήρι χτισμένο εφαπτόμενα στον βράχο είναι πανέμορφο. Η εικόνα παραπέμπει σε άλλες εποχές, δίνοντας ένα νοσταλγικό τόνο στο τοπίο.
Μετά από την απαραίτητη φωτογράφηση επιστρέφουμε στον κεντρικό δρόμο προς Δίδυμα. Μετά από περίπου 4χλμ. συναντάμε αριστερά μας ένα στενό δρόμο που ανηφορίζει για την κορυφή του βουνού (10χλμ.). Τον ακολουθούμε πιστεύοντας πως η θέα από εκεί θα είναι καταπληκτική. Η υπόθεση μας επιβεβαιώνεται λίγα λεπτά αργότερα… Μπροστά μας απλώνεται η κοιλάδα της Ερμιόνης, ενώ στο βάθος διακρίνουμε τα νησιά της Ύδρας και των Σπετσών.
Κατεβαίνουμε και συνεχίζουμε το δρόμο που μας φέρνει έξω από το χωριό Δίδυμα. Βρίσκουμε ταμπέλα για Μικρή και Μεγάλη Σπηλιά. Στρίβουμε δεξιά και μετά από 500μ. περίπου, συναντάμε την Μικρή Σπηλιά.
Οι Σπηλιές αυτές είναι γεωλογικές καθιζήσεις που έχουν δημιουργήσει στρογγυλά βαθουλώματα στο έδαφος. Το φαινόμενο αυτό είναι εντυπωσιακό. Μάλιστα στην Μικρή Σπηλιά, η είσοδος γίνεται μέσω μιας μικρής σήραγγας. Στο εσωτερικό της θα βρούμε και δύο ναούς. Καθόμαστε αρκετή ώρα να απολαύσουμε το θέαμα…
Γεμάτοι με τις όμορφες αυτές εικόνες, αλλά με το στομάχι άδειο και διαμαρτυρόμενο, γυρίζουμε προς την Τραχειά. Ακολουθούμε τον ίδιο δρόμο με σκοπό να πάμε στο χωριό Καρατζά. Πιο συγκεκριμένα, σε κάποιο σημείο πριν την Τραχειά, συναντάμε ένα μαρμαρογλυφείο στο αριστερό μας χέρι και αμέσως μετά ένα γεφυράκι και μία διακλάδωση με μία πινακίδα για Καρατζά. Στρίβουμε δεξιά και μετά από 5χλμ. φτάνουμε στην μοναδική και πολυπόθητη παραδοσιακή χασαποταβέρνα του χωριού. Ο Γ. Μπατζαβαλης είναι ο φιλόξενος ιδιοκτήτης της. Μάλιστα τρέφει μια ιδιαίτερη αγάπη για τους μοτοσικλετιστές. Το φαγητό είναι καλό και οι μερίδες μεγάλες, επιβεβαιώνοντας έτσι το σλόγκαν του καταστήματος! Τα γλυκά και τα ποτά είναι προσφορά του μαγαζιού προς τους δίτροχους επισκέπτες.
Πλέον ο ήλιος έχει αρχίσει να δύει και ο δρόμος της επιστροφής είναι γεγονός. Στο δρόμο για Αθήνα και πάνω από την Παλαιά Επίδαυρο κάνουμε μια στάση για καφεδάκι και ανταλλαγή εντυπώσεων. Λίγο αργότερα αποχαιρετιζόμαστε με υποσχέσεις και πλάνα για την επόμενη εξόρμηση.
