1 Ιανουαρίου 2012…Το ξενύχτι της προηγούμενης βραδιάς, με κράτησε στο κρεβάτι μέχρι τις 11 το πρωί. Ανοίγοντας τα μάτια μου, η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό, ήταν: «Σήμερα θα πρέπει να κάνω αυτό που πραγματικά επιθυμώ να κάνω όλο τον χρόνο!!!…». Η επόμενη κίνησή μου ήταν να τηλεφωνήσω στον Σάκη. Από την άλλη μεριά της γραμμής ακούστηκε μια φωνή που προσπαθούσε με δυσκολία να αρθρώσει 2-3 λέξεις, λόγω του ξενυχτιού της προηγούμενης… Μετά τις κλασικές ευχές, η ερώτηση ήταν μία: «Πάμε μια βόλτα με τις μοτοσικλέτες; Έτσι για να μας πάει καλά η χρονιά!!!».
Κάποιες οικογενειακές/κοινωνικές υποχρεώσεις –αρχικά- «κατέρρευσαν» κάθε σχέδιο… Όμως αυτό ήταν μόνο για λίγο. Σε 5 λεπτά ο Σάκης μου τηλεφώνησε, ρωτώντας το μέρος και την ώρα της συνάντησή μας!!! Στις 12.30μμ βρισκόμασταν στο Δαφνί, ξεκινώντας με κατεύθυνση την Τρίπολη…
Ο καταγάλανος ουρανός σε προδιέθετε θετικά. Παρόλα αυτά, η θερμοκρασία με δυσκολία σκαρφάλωνε στους 10 βαθμούς! Μάλιστα μετά την Κόρινθο –που αρχίσαμε να πλησιάζουμε την σήραγγα του Αρτεμισίου- η θερμοκρασία έπεσε στους 4-5 βαθμούς. Δεν μας ενδιέφερε καθόλου! Το γεγονός πως βρισκόμασταν στον δρόμο και πηγαίναμε βόλτα με την μοτοσικλέτα μας σε μέρη –επίσης- αγαπημένα, μας έκανε να ξεχνάμε τα πάντα! Απολαμβάναμε τα πάντα… ακόμα και τον παγωμένο αέρα που έμπαινε στα κράνη μας.
Σε κάποια ολιγόλεπτη στάση μετά τα διόδια, ο Σάκης με ρώτησε για τον προορισμό μας. Δεν με ενδιέφερε να κάνω εκδρομή… Μόνο να πάρω την μοτοσικλέτα και να πάω σε ένα όμορφο μέρος να απολαύσω τον πρώτο καφέ του 2012… «Άνω Δολιανά, στο Ονειρόλογιο των φίλων μας», του απάντησα. Αν και του φάνηκε ωραία ιδέα, αυτός ήθελε κάτι παραπάνω… Ήθελε να δει και κάτι καινούργιο! Δεν ήθελα να του χαλάσω το χατίρι… Έτσι λοιπόν, αποφάσισα να του δείξω την περιοχή νότιο-ανατολικά της Τρίπολης, στην περιοχή της Βλαχοκερασιάς. Μια περιοχή που με είχε πάει ένας φίλος, δάσκαλος και συνάδελφος πριν μερικές μέρες.
Έχοντας διανύσει περίπου 150χλμ. περάσαμε έξω από την Τρίπολη και λίγο πριν την νεόκτιστη σήραγγα του Καλογερικού, εγκαταλείψαμε την Εθνική Οδό Τρίπολης-Καλαμάτας. Βρισκόμενοι πλέον στην παλαιά Ε.Ο., ακολουθήσαμε την πορεία για Μεγαλόπολη. Περίπου 10χλμ. μετά, πριν το χωριό Κάτω Ασσέα, στρίψαμε αριστερά, στον κόμβο για Μάναρη. Η διαδρομή περνούσε πάνω από την Νέα Εθνική Οδό και κατευθυνόμενη ανατολικά σε περίπου 2χλμ., συναντήσαμε το πετρόχτιστο γεφύρι του Μάναρη.
Πρόκειται για μια πέτρινη θολωτή οδογέφυρα με 8 καμάρες, χτισμένη τον 19ο αιώνα από λίθους της περιοχής. Είναι η μεγαλύτερη στην Ελλάδα, όσο αφορά το μήκος 117μ., ενώ το ύψος της ψηλότερης καμάρας φτάνει τα 22μ. Πάνω της φέρει τις ράγες της σιδηροδρομικής γραμμής Αθηνών - Τριπόλεως – Καλαμάτας. Σχεδιάστηκε από τον Γάλλο μηχανικό του A.Gotteland και σύμφωνα με ευρήματα χρονολογείται την περίοδο 1890 – 1891. Η λειτουργία της, όμως, ξεκίνησε το 1898. Η ύπαρξη της γέφυρας και συνάμα του σιδηροδρόμου, έπαιξε σπουδαίο ρόλο στο βιοτικό και εμπορευματικό επίπεδο των κατοίκων της περιοχής. Η γέφυρα αποτελεί διατηρητέο μνημείο νεότερης αρχιτεκτονικής.
Δυστυχώς στις μέρες τα σημάδια της εγκατάλειψης είναι φανερά, κυρίως όσο αφορά τον μικρό σιδηροδρομικό σταθμό. Όταν τυχαίνει να περνάω από αυτό το σημείο αναβαίνω στον σταθμό και απολαμβάνω την θέα, ενώ –ταυτόχρονα- φαντάζομαι τις εποχές που θα έσφυζε από κόσμο. Πόσα χαμόγελα αλλά και κλάματα θα είχε «φιλοξενήσει» ο συγκεκριμένος χώρος; εκείνων που έρχονταν, εκείνων που έφευγαν, εκείνων που έμεναν πίσω…;
Κάνοντας μια ολιγόλεπτη στάση, στην συνέχεια, ακολουθώντας ανατολική πορεία οδηγήσαμε ανατολικότερα. Το υψόμετρο έφτανε τα 1000μ. και για αρκετά χιλιόμετρα ο δρόμος «έμενε» τόσο ψηλά! Το κρύο, είχε γίνει εντονότερο, όμως ήμασταν τόσο απορροφημένοι από την όμορφη διαδρομή που δεν το συνειδητοποιούσαμε! Περάσαμε μέσα από το μικρό χωριό Μάναρη (4χλμ.) και Βλαχοκερασιά (6χλμ.) Εκεί αφού συναντήσαμε την μεγάλη εκκλησία του χωριό, λίγο παρακάτω συναντήσαμε την πινακίδα για Κολλίνες.
Ακολουθώντας μια ανηφορική πορεία σε λίγο βρεθήκαμε έξω από το κεφαλοχώρι. Μετά από 3-4χλμ. συναντήσαμε τα πρώτα πεύκα. Ουσιαστικά μπαίναμε στην αναδασωμένη περιοχή της Σκιρίτιδας. Η περιοχή ήταν πάντα κατοικημένη. Οι άντρες της οι Σκιρίτες, στην αρχαιότητα, θεωρούνταν και ήταν επίλεκτοι πολεμιστές. Ο δρυμός που υπάρχει στην περιοχή έχει μια συγκινητική ιστορία, μιας και ακολούθησε τον ηρωισμό των ανθρώπων. Μέχρι την επανάσταση ήταν άθικτος αποτελούμενος από αιωνόβιες δρύες και βαθύσκιωτες ρεματιές. Στα χρόνια της επανάστασης μεγάλες πυρκαγιές πλήγωσαν το αιώνιο δάσος. Το ανέστησε η φροντίδα και η μέριμνα των ανθρώπων.
Οι κάτοικοι της Βλαχοκερασιάς, της Κερασιάς και των άλλων χωριών άρχισαν στις αρχές του 20ου αιώνα να αναδασώνουν το λαβωμένο δάσος, με προσωπικό μόχθο και με συμμετοχή των σχολείων. Ο δασολόγος Αναστάσιος Στεφάνου ανέλαβε επιστημονικά και μεθοδικά να το φέρει στο πρώτο του μεγαλείο. Με καστανιές και μαύρη πεύκη δημιουργήθηκε ένας πρότυπος δρυμός, ένα μνημείο συνεργασίας του ανθρώπου με τη φύση. Σήμερα απλώνεται σε κοντά 50.000 στρέμματα και ζωοδοτεί ένα πλούσιο οικοσύστημα.
Στα σπλάχνα του δρυμού έχει τις πηγές του ο Ευρώτας που μετά από 82 χιλιόμετρα εκβάλει στη θάλασσα. Το πυκνό δάσος διατρέχεται από ένα μονοπάτι 14 χιλιομέτρων, σοφά φτιαγμένο για να αναδεικνύει την ομορφιά της φύσης. Εικόνες αφάνταστης ομορφιάς περιμένουν σε όποιον το επισκεφτεί: ρεματιές και ξέφωτα, παλιοί νερόμυλοι, καταρράκτες και αμπολές, πλατάνια και πυκνά πεύκα. Κάναμε αρκετές στάσεις για φωτογραφίες φτάνοντας μέχρι το σημείο που βρίσκεται το χωμάτινο δρομάκι που οδηγεί στον Άγιο Χριστόφορο.
Ο ήλιος είχε αρχίσει να χαμηλώνει. Οι σκιές στο δάσος γίνονταν ολοένα και περισσότερες και η θερμοκρασία δεν ξεπερνούσε πλέον τους 2-3 βαθμούς. Είχε φτάσει η ώρα να επισκεφτούμε την ξυλόσομπα του «Ονειρολογίου». Επιστρέψαμε λοιπόν, στην Βλαχοκερασιά και από εκεί ακολουθώντας την πορεία για Τρίπολη βρήκαμε την εθνική οδό Τρίπολης-Σπάρτης. Στο χωριό Κερασίτσα, στρίψαμε δεξιά για Αλέα, Στάδιο, Ρίζες και στην συνέχεια η γνωστή πορεία για Άνω Δολιανά.
Η μικρή απολαυστική διαδρομή –λίγο πριν το χωριό- μέσα στην άγριες καστανιές, μας οδήγησε στους φίλους Γιώργο & Βίκυ και το Ονειρολόγιο, που μας υποδέχτηκαν με χαρά. Καθίσαμε κοντά στην ξυλόσομπα να «ζεσταθεί το κοκαλάκι μας». Πάνω στην ώρα μας πήρε τηλέφωνο για ευχές ο Γιώργος Ζ. από το Ναύπλιο. Μόλις έμαθε που ήμασταν, η συνέχεια της ημέρας ήταν γνωστή. Κατά τις 8.30μμ. βρισκόμασταν σε ένα όμορφο κουτούκι στο Ναύπλιο να τρώμε όλοι μαζί. Αργότερα ο Σάκης επέστρεψε στην Αθήνα λόγω δουλειάς, ενώ εγώ παρέμεινα στο Ναύπλιο.
Λίγο πριν κοιμηθώ μια σκέψη και μια ευχή μου ήρθε στο μυαλό: «Σαν την σημερινή μέρα να είναι οι περισσότερες στο νέο έτος…!!!». ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!
