Ξύπνησα πολύ νωρίς από τη φωνή του ιμάμη. Λίγο αργότερα άκουσα τον Assef που σηκώθηκε. Καθίσαμε, λοιπόν, να πιούμε μαζί τον πρωινό μας καφέ. Αργότερα μαζεύτηκε και η υπόλοιπη παρέα. Λίγο πριν φύγουμε, ανταλλάξαμε τηλέφωνα, διευθύνσεις και e-mails. Την ώρα που αποχωριζόμασταν ο Assef μου είπε: «Να ξέρεις πως έχεις ένα σπίτι στο Al Hamidye! Είναι ανοιχτό, όποτε το θελήσεις…». Μας προσκάλεσαν στην επιστροφή μας από την Ιορδανία. Όλοι μαζί υποσχεθήκαμε να ξανασυναντηθούμε σε Ελλάδα ή Συρία.
Ο μεγαλύτερος γιος με το θείο του μας συνόδευσαν μέχρι τον αυτοκινητόδρομο και το κοντινότερο βενζινάδικο, δείχνοντάς μας το δρόμο. Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε για Damascus (Δαμασκός). Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος. Ευχόμουν να μη βρέξει καθώς πίστευα πως οι δρόμοι θα μετατρέπονταν σε «πίστες πατινάζ»!!! Ευτυχώς ο καιρός μου έκανε τη χάρη. Ο αυτοκινητόδρομος ήταν με 2 ρεύματα κυκλοφορίας και 2 λωρίδες το καθένα. Η κατάσταση του οδοστρώματος μέτρια. Μέχρι την Homs (65χλμ.), η βλάστηση ήταν λίγη. Κατά μήκος του δρόμου είχαν φυτευτεί πεύκα, κυρίως για προστασία από τους ανέμους. Από μακριά διακρίνονταν τα βουνά του Λιβάνου. Οι πινακίδες ενημέρωναν για συνοριακούς σταθμούς, θυμίζοντάς μας το πόσο κοντά βρισκόμασταν.
Την Homs, την περάσαμε περιφερειακά. Οι περισσότεροι μας είχαν πει πως δεν παρουσίαζε ενδιαφέρον. Έτσι συνεχίσαμε για Damascus (160χλμ.) κινούμενοι στον ίδιο αυτοκινητόδρομο. Όσο νοτιότερα κατευθυνόμασταν, τόσο μειωνόταν η βλάστηση. Το πράσινο λιγόστεψε και οι απέραντες στέπες εμφανίστηκαν. Το τοπίο ήταν διαφορετικό και εντυπωσιακό.
Κατά τις 2.30μ.μ. και τη ζέστη να χτυπάει «κόκκινο», μπήκαμε στην ξακουστή Damascus. Η πρώτη εντύπωση ήταν απογοητευτική λόγω του μποτιλιαρίσματος που επικρατούσε. Κατευθυνθήκαμε προς την παλιά πόλη, με σκοπό να βρούμε κάποιο κατάλυμα. Ταλαιπωρηθήκαμε αρκετά, καθώς η πόλη ήταν η Πολιτιστική Πρωτεύουσα των Αραβικών Κρατών 2008. Οι ντόπιοι ήταν πρόθυμοι να βοηθήσουν, αλλά χωρίς επιτυχία. Καταλήξαμε στο Hotel Al Medina – CityHotel (μας το είχαν κάποιοι φίλοι που είχαν επισκεφτεί την πόλη). Η τιμή του δίκλινου ήταν στα 70$ & πρωινό. Γενικά οι τιμές των ξενοδοχείων ήταν αυξημένες σε σχέση με την υπόλοιπη χώρα. Ξεκουραστήκαμε λίγο και κατά τις 6μ.μ. το απόγευμα κατευθυνθήκαμε προς την Παλαιά Αγορά.
Η Παλαιά Αγορά απείχε μόνο 5-10 λεπτά με τα πόδια. Μπήκαμε στα souks μέσω της κεντρικής πύλης. Ήταν στεγασμένη, τακτοποιημένη και καθαρή. Τα καταστήματα διέθεταν τα πάντα και σε σχετικά καλές τιμές. Η συνολική εικόνα του όμως ήταν πολλή διαφορετική από εκείνη του Aleppo.
Η Δαμασκός αποτέλεσε για πολλά χρόνια ένα σημαντικότατο εμπορικό σταυροδρόμι. Ο λόγος αυτής εμπορικής ανάπτυξης ήταν το Grand Mosque (Μεγάλο Τζαμί). Για πολλά χρόνια αποτελούσε το μέρος που θα έπρεπε να επισκεφτεί κάθε πιστός μουσουλμάνος, τουλάχιστον για μια φορά στη ζωή του! Δεν ήταν λίγοι αυτοί που ξεκινούσαν πολλά χιλιόμετρα μακριά για να εκπληρώσουν αυτή την «αποστολή». Πολλοί πιστοί για να καλύψουν τα έξοδα του ταξιδιού, έφερναν μαζί τους διάφορα προϊόντα και τα πωλούσαν στην Αγορά της Δαμασκού. Το μακρινό αυτό ταξίδι των πιστών εμπεριείχε κινδύνους λόγω ληστών. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργούνται καραβάνια που παρείχαν μια σχετική ασφάλεια. Το μέγεθός τους πολλές φορές έφτανε τα 30.000 άτομα!!! Όταν αναχωρούσαν το θέαμα ήταν ανεπανάληπτο!
Όπως ήταν φυσικό επισκεφτήκαμε στο Μεγάλο Τζαμί (τιμή εισιτηρίου: 50S£/άτομο). Η Πλουμιστή υποχρεώθηκε να φορέσει μια κελεμπία για να μπει στο ναό. Η εξωτερική όψη του Τζαμιού ήταν επιβλητική. Το εσωτερικό του ήταν μεγαλοπρεπές: τα χρυσοπράσινα σκαλίσματα στους τοίχους ήταν εντυπωσιακά και μοναδικά στο είδος τους! Παρά την πολυκοσμία, μπορεί κανείς να καθίσει με τις ώρες!
Αργά το απόγευμα καθίσαμε σε ένα παραδοσιακό καφενείο για αυθεντικό τσάι και ναργιλέ. Βρισκόταν ακριβώς πίσω από το Μεγάλο Τζαμί. Συνεχίσαμε την περιπλάνησή μας στα λαβυρινθώδη «souk», ενώ τα καταστήματα είχαν αρχίσει να κλείνουν σιγά-σιγά. Η ώρα πλησίαζε 9.30μ.μ. Είχαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε το διάσημο «χτυπητό» παγωτό (το είχε φιλοξενήσει Ηλίας Μαμαλάκης σε εκπομπή του) της Δαμασκού. Προσωπικά θεωρώ πως ήταν από τα πιο νόστιμα που έχω δοκιμάσει. Ένα καλογεμισμένο χωνάκι κόστιζε 0,30€… τσάμπα!!!
Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο –και ενώ είχαμε χαθεί στα souk- πετύχαμε την προγαμιαία γιορτή ενός Άραβα γαμπρού. Μας κάλεσαν να το παρακολουθήσουμε και μας κέρασαν καφέ με κάρδαμο και χυμό από ντόπια φρούτα. Το τραγούδι και ο χορός δεν είχε τέλος. Στο τραπέζι παραβρίσκονταν μόνο άντρες… μοναδική εξαίρεση η Πλουμιστή!
Η Δαμασκός ίσως να ήταν η πιο «δυτική» πόλη της Συρίας. Παρόλα αυτά διατηρεί σε σημαντικό βαθμό την αυθεντικότητα μιας «ανατολικής» πόλης. Αξίζει κάποιος να την επισκεφτεί και να την εξερευνήσει… Την επόμενη μέρα θα ξεκινούσαμε για την Ιορδανία.
