Η σκηνή μας, για μια ακόμα φορά, ήταν στημένη σε ακατάλληλο σημείο (όχι πως είχαμε άλλη επιλογή...) με αποτέλεσμα να μας χτυπάει ο ήλιος από την πρώτη κιόλας στιγμή της ανατολής του! Η ζέστη μάς υποχρέωσε να σηκωθούμε κατά τις 8.15π.μ.. Πήγαμε για πρωινό στην καντίνα του τύπου που προθυμοποιήθηκε και μας άφησε να στήσουμε το αντίσκηνό μας στην παραλία. Μάταια περιμέναμε για πρωινό καθώς δεν ετοιμάστηκε ποτέ! Ακόμα και όταν η Πλουμιστή επέστρεψε –μετά από 1 ώρα- από την τράπεζα, ακόμα και όταν ρώτησα ξανά τον –κατά τα άλλα- συμπαθή καταστηματάρχη για πρωινό δεν καταφέραμε τίποτα. Κατά πάσα πιθανότητα δεν καταλάβαινε αγγλικά και από λόγους ευγένειας μας απαντούσε καταφατικά χαμογελώντας...
Αποφασίσαμε λοιπόν να αναζητήσουμε αλλού την τύχη μας... Κατευθυνθήκαμε στο εμπορικό κέντρο της πόλης. Ήταν όμορφο και τακτοποιημένο. Ψηλά δέντρα πρόσφεραν τη σκιά τους στην κεντρική πλατεία, που φιλοξενούσε πλήθος εστιατορίων αλλά και το άγαλμα ενός ντόπιου νεαρού μουσικού, που απεβίωσε το 2007. Μάλλον αποτελούσε ίνδαλμα για τους κατοίκους της πόλης, καθώς είχε αφιερωθεί στην καμπάνια ενάντια στα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα. Η πλατεία διέθετε μια εκπληκτική θέα στην θάλασσα και το κάστρο. Καθίσαμε σε μια από τις καφετέριες και απολαύσαμε το πρωινό μας.
Επιστρέψαμε στις μοτοσικλέτες, μαζέψαμε τα πράγματά μας και κινηθήκαμε προς το κάστρο. Αφιερώσαμε λίγο χρόνο για μερικές φωτογραφίες και μια μικρή περιπλάνηση, πριν την αναχώρησή μας.
Σε γενικές γραμμές η Amasra ήταν μια συμπαθητική τουριστική κωμόπολη. Ίσως το αξιολογότερο θέρετρο, μετά τη Sinop, στη δυτική περιοχή των παραλίων της Μαύρης Θάλασσας. Ήταν μικρή και πολύ γραφική. Διέθετε πλήθος φθηνών καταλυμάτων –όχι τα Σαββατοκύριακα- και εστιατορίων στην κεντρική πλατεία αλλά και στην περιοχή του κάστρου. Αποτελεί έναν ευχάριστο προορισμό για όσους επισκέπτονται τα βόρεια τουρκικά παράλια, του Εύξεινου Πόντου.
Συνεχίζοντας την πορεία μας προς τη δύση, αποφασίσαμε να επισκεφτούμε τη Safranbolu (97χλμ.). Η διαδρομή που κάναμε ήταν εκπληκτική! Ασφαλώς πιο άνετη -από αυτή της προηγούμενης μέρας- με φαρδύτερο δρόμο και καλή κατάσταση οδοστρώματος. Τα πελώρια πλατάνια –σε πολλά σημεία του δρόμου- υψώνονταν κατά μήκος της διαδρομής, δημιουργώντας «φυσικά τούνελ» κάνοντάς την ειδυλλιακή!!! Ευχόμουν να μην τελειώσει... Όταν σκαρφαλώσαμε στα 1000μ. συναντήσαμε απέραντους όμορφους πευκώνες. Μπήκαμε στη Safranbolu (Σαφράμπολη) και ακολουθήσαμε τις πινακίδες για το «Ιστορικό Κέντρο» της πόλης.
Με το που φτάνει κανείς στο ιστορικό κέντρο αντιλαμβάνεται τη διαφορετικότητα. Είναι πραγματικά γραφική, κρατώντας μια παραδοσιακή αρχιτεκτονική στα κτήριά της, που δεν μοιάζουν με τα αυτά των υπολοίπων τουρκικών πόλεων. Στέκει υπερήφανη με τα όμορφα και τόσο άψογα διατηρημένα παλιά Οθωμανικά σπίτια της. Αμέσως αντιληφθήκαμε τη δόξα και την ακμή που γνώρισε η περιοχή στο παρελθόν. Κυρίως όταν αποτελούσε σπουδαίο σταθμό στον εμπορικό δρόμο από τη Μαύρη Θάλασσα στην ενδοχώρα της Τουρκίας. Όπως αναφέρεται στα χρόνια της ακμής της, το 25% του πληθυσμού ήταν Έλληνες.
Ακολουθώντας την κατηφορική διαδρομή, τα πρώτα κτίρια που συναντήσαμε ήταν ένα Τζαμί και τα ανακαινισμένα τουρκικά χαμάμ της πόλης. Συνεχίζοντας φτάσαμε κοντά στην «καρδιά» της παλιάς πόλης. Παντού βλέπαμε καλοδιατηρημένα παραδοσιακά σπίτια που τα περισσότερα είχαν μετατραπεί σε πανδοχεία και ξενώνες. Καθίσαμε σε μια μικρή ταβέρνα για καφεδάκι. Η Πλουμιστή βρήκε την ευκαιρία να δοκιμάσει ένα τοπικό γλυκό.
Λίγη ώρα μετά κατευθυνθήκαμε στο Tourist Information για να πάρουμε κάποιες πληροφορίες. Βρήκαμε το κατάλυμα Arasna Otel (50YTL/δίκλινο & πρωινό), ένα παλιό ανακαινισμένο αρχοντικό που είχε μετατραπεί σε ξενοδοχείο. Η τιμή του ήταν καλή (50YTL/δίκλινο & πρωινό). Τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας και ξεκινήσαμε για μια βόλτα στα πλακόστρωτα σοκάκια που φιλοξενούσαν πλήθος μικρών καταστημάτων.
Πρώτα από όλα επισκεφτήκαμε το Pasa Camii (Τζαμί), που βρισκόταν κάτω από έναν πελώριο αιωνόβιο πλάτανο. Μπήκαμε στο εσωτερικό με την πρόθεση να το εξερευνήσουμε. Ένας ηλικιωμένος μας επίπληξε –μάλλον μας «έκραξε»- προφανώς ενοχλημένος από την παρουσία της Πλουμιστής. Τους αφήσαμε να «προσευχηθούν» και επισκεφτήκαμε την Παλιά Αγορά, που βρισκόταν ακριβώς δίπλα.
Η Yemeniciller Arastasi χρονολογείται από τον 17ο αιώνα. Το κεντρικό πλακόστρωτο σοκάκι της προστατεύεται από τη σκιά που προσφέρουν οι κληματαριές. Τα τσαμπιά τους ήταν ακόμα άγουρα. Την ώρα που πήγαμε, τα περισσότερα καταστήματα ήταν κλειστά. Οι μαγαζάτορες ήταν ευγενικοί και όχι πιεστικοί. Το πλήρως ανακαινισμένο kervansaray (=χάνι, πανδοχείο για ταξιδιώτες) ήταν το επόμενο αξιοθέατο. Στις μέρες μας λειτουργεί ως ξενοδοχείο πολυτελείας με το όνομα Cinci Han. Χρονολογείται από τον 18°-19° αιώνα. Ήταν πραγματικά πολύ εντυπωσιακό, κρατώντας τον παραδοσιακό χαρακτήρα του.
Στη συνέχεια της βόλτας μας ανεβήκαμε στο λόφο όπου βρίσκεται το κάστρο. Εκεί φιλοξενείται το Μουσείο και το ρολόι της πόλης. Το μέρος προσέφερε μια μοναδική θέα της πόλης αλλά και της ευρύτερης περιοχής. Κατηφορίσαμε προς το Kaymakamlar Geri Evi. Επρόκειτο για ένα παραδοσιακό σπίτι που έχει μετατραπεί σε ένα μικρό λαογραφικό μουσείο (τιμή εισιτηρίου: 2,5YTL/άτομο) – όπως πολλά στην πόλη. Στον 1ο όροφο τα δωμάτια είχαν διαμορφωθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να αναπαριστάνουν αντίστοιχα του παρελθόντος. Τα έπιπλα, τα μαγειρικά και οικιακά σκεύη, τα χαλιά και τα ενδύματα σου έδιναν στοιχεία από την καθημερινότητα, τη λειτουργικότητα του χώρου αλλά και τους κανόνες συμπεριφοράς της κλασικής οθωμανικής οικογένειας. Το διώροφο σπίτι διέθετε κήπο όπου μπορούσες να απολαύσεις το τσάι σου.
Ακολουθώντας το ανηφορικό μονοπάτι φτάσαμε στο δεύτερο ψηλότερο σημείο της πόλης. Η θέα ήταν απίστευτη, αλλά η καλύτερη ώρα για να την απολαύσεις ήταν στο ηλιοβασίλεμα. Κινηθήκαμε προς το Kileciler Gezi Evi και περπατήσαμε στο σοκάκι που κατέληγε στο Izzet Mehmet Pasa Camii. Το σοκάκι αυτό ήταν γνωστό από τα ζαχαροπλαστεία που έφτιαχναν τοπικές λιχουδιές από σαφράν. Δοκιμάσαμε και ήταν νοστιμότατα, επιβεβαιώνοντας τη φήμη τους! Επίσης εκεί βρίσκονται μικρά μαγαζάκια που φτιάχνουν παραδοσιακά «manti», ζυμαρικά που έμοιαζαν με τα ιταλικά ραβιόλια.
Πριν επιστρέψουμε στην περιοχή του ξενοδοχείου για φαγητό, περάσαμε από το Demircilet Carsisi, το μικρό ποτάμι της πόλης. Δυστυχώς στις μέρες μας έχει καταντήσει υπόνομος... Παρόλα αυτά ήταν εντυπωσιακό πως έχουν χτιστεί και «στέκονται» τα μαγαζιά πάνω από το ποτάμι... Ήταν σχεδόν στον «αέρα»! Για φαγητό επιλέξαμε ένα εστιατόριο κοντά στο ξενοδοχείο. Δοκιμάσαμε τα manti, αλλά δεν μας εντυπωσίασαν τόσο. Μάλλον έφταιγε ο τρόπος μαγειρέματος. Αργότερα η Πλουμιστή τίμησε τα τοπικά χαμάμ. Έχοντας δοκιμάσει και αυτά στο Μαρόκο, τα θεώρησε σαφώς πιο προσεγμένα και πιο ποιοτικά. Εξάλλου τα hamam αποτελούν τουρκικό δημιούργημα. Όταν επέστρεψε ήταν σαφώς ανανεωμένη... ό,τι χρειαζόταν μετά από 10.000χλμ. ταξιδιού!!!
Το βραδάκι καθίσαμε κάτω από την κληματαριά του ξενοδοχείου. Φυσικά το επίκεντρο των συζητήσεών μας με τους ντόπιους ήταν οι μοτοσικλέτες. Τα παιδάκια έπαιζαν στη διπλανή πέτρινη πλατεία. Ο κόσμος βολτάριζε. Με το φωτισμό δημιουργεί μια ρομαντική ατμόσφαιρα, το όλο σκηνικό έμοιαζε με όνειρο.
Η Safranbolu κέρδισε τις εντυπώσεις. Είναι μια πολύ γραφική μικρή πόλη που προσφέρει μοναδικές στιγμές χαλάρωσης. Δεν αποτελεί γνωστό τουριστικό θέρετρο. Εγώ έτυχε να την επιλέξω ως προορισμό, λόγω της καταγωγής των προ-παππούδων μου. Μετά την επίσκεψή μου, συνειδητοποίησα πώς ένιωθαν οι Έλληνες όταν αναγκάστηκαν να την εγκαταλείψουν. Θύματα και αυτοί σε ένα πολιτικό παιχνίδι...
