Πρώτη φορά στο ταξίδι μας που η μέρα ξεκίνησε με συννεφιά. Η θερμοκρασία ήταν αισθητά «πεσμένη» για τα δεδομένα της εποχής, αναγκάζοντας την Πλουμιστή να τυλιχθεί στις κουβέρτες. Ξύπνησα κατά τις 7.30π.μ και άνοιξα την τηλεόραση για να δω κάποιο τοπικό δελτίο καιρού.
Κατά τις 9.30π.μ. αφήσαμε το ξενοδοχείο για μια μικρή βόλτα στην πόλη. Περπατώντας προς το κέντρο, περάσαμε από όμορφες περιποιημένες πλατείες και καταπράσινα πάρκα. Η παρουσία πολλών στρατιωτικών κτηρίων αλλά και στρατιωτών, μας έκανε εντύπωση. Προφανώς η πόλη αποτελούσε κάποιο στρατιωτικό διοικητικό κέντρο. Σταματήσαμε σε μια μικρή καφετέρια που είχε μεγάλη ποικιλία κρουασάν. Επιλέξαμε με γέμιση πατάτας, σουτζούκι, καταλήγοντας σε σοκολάτα. Ήταν νόστιμα και ό,τι καλύτερο για πρωινό.
Ακολουθώντας κάποιες καφέ πινακίδες (σήμανση για αξιοθέατα) φτάσαμε σε ένα μικρό πάρκο που φιλοξενούσε τη Medresa (παλιά θεολογική σχολή) και ένα καλοσυντηρημένο παλιό Mosque (Τζαμί). Αποτελούσαν τα στολίδια της πόλης του Erzurum. Βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο.
Η ώρα είχε φτάσει 11.00π.μ. όταν αναχωρήσαμε για Erzincan και Trabzon. Η διαδρομή ήταν άνετη σε μια περιοχή χωρίς ιδιαίτερη βλάστηση, αποτελώντας –ουσιαστικά- τη συνέχεια της διαδρομής της προηγούμενης ημέρας. Στο Askale κινηθήκαμε προς Bayburt. Ο δρόμος ήταν εξίσου καλός αν και σε κάποια σημεία του βρήκαμε χωματόδρομο, λόγω έργων. Το υψόμετρο αυξανόταν σε αντίθεση με τη βλάστηση. Το τοπίο θύμιζε αλπικό.
Φτάνοντας στο Bayburt, αγναντέψαμε το σκαρφαλωμένο στο λόφο φρούριο, σήμα κατατεθέν της πόλης. Συνεχίσαμε προς Caykara και όχι προς Trabzon, θέλοντας να ακολουθήσουμε μια ορεινή διαδρομή. Ο Hakan (φίλος Τούρκος μοτοσικλετιστής της ΕΜΟΚ), μας είχε προτείνει τη διαδρομή, καθώς διέθετε εκπληκτικό σκηνικό τοπίο και πρόσβαση στη λίμνη Uzungol, που αποτελούσε ένα από τα πιο όμορφα αξιοθέατα της χώρας. Η διαδρομή κατέληγε στην παραλιακά πόλη Of, στη Μαύρη Θάλασσα.
Λίγο έξω από το Bayburt, ο δρόμος στένευε. Σε μερικά χιλιόμετρα έγινε τόσο στενός που ουσιαστικά χωρούσε μόνο ένα αυτοκίνητο. Οι ελάχιστοι οικισμοί που συναντήσαμε βρίσκονταν σε ένα καταπράσινο πανέμορφο τοπίο, με έντονη βλάστηση. Για να είμαι ειλικρινής, ήταν πολλές οι φορές που αναρωτήθηκα αν είχαμε πάρει τη σωστή κατεύθυνση. Έχοντας διανύσει περίπου 30χλμ. ο δρόμος κατέληγε σε χωματόδρομο, ο οποίος «σκαρφάλωνε» στο βουνό και χανόταν μέσα στο σύννεφο που είχε καλύψει την κορυφή! Ήθελα να πιστέψω πως ο χωματόδρομος θα ήταν για λίγο. Δυστυχώς όμως δεν επιβεβαιώθηκε η υπόθεσή μου! Ανεβαίναμε συναντώντας ολοένα και περισσότερη ομίχλη και αέρα. Σε κάποια στιγμή, που η Πλουμιστή είχε μείνει πίσω, σταμάτησα για να βγάλω μερικές φωτογραφίες. Πέρασε αρκετή ώρα και η Πλουμιστή δεν είχε έρθει. Ανησύχησα και γύρισα πίσω. Τελικά είχε συμβεί αυτό που φοβόμουν… Είχε πέσει σε μια στροφή! Ευτυχώς δεν είχε πάθει κάτι, ούτε αυτή, ούτε η μοτοσικλέτα.
Συνεχίσαμε με το χωματόδρομο που στα περισσότερα σημεία του ήταν σχετικά βατός. Φτάσαμε στο πέρασμα της κορυφής Soganli (2.330μ.). Η ομίχλη ήταν τόσο πυκνή που δεν βλέπαμε ούτε στα 5 μέτρα!!! Ορατότητα ΜΗΔΕΝ!!! Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε ακολουθώντας τις πινακίδες για Caykara. Κάναμε μια μικρή στάση. Ένα αντιθέτως κινούμενο αυτοκίνητο σταμάτησε προειδοποιώντας μας πως ο δρόμος παρακάτω δεν ήταν βατός! Μας πρότεινε να μη συνεχίσουμε. Θεωρώντας πως δεν έπρεπε να το ρισκάρουμε, καθώς δεν είχαμε ορατότητα αλλά ταυτόχρονα «βάραινε» ο καιρός, επιστρέψαμε.
Διανύσαμε τα 12χλμ. χωματόδρομου έχοντας ήδη αρχίσει το ψιλόβροχο! Από το κακό στο χειρότερο. Κοντά στο Akbulut φορέσαμε τα αδιάβροχα καθώς η βροχή είχε αρχίσει να δυναμώνει. Φτάνοντας στο Bayburt, κατευθυνθήκαμε πλέον για Trabzon (Τραπεζούντα), έχοντας κάνει την παράκαμψη 80χλμ. –χωρίς αποτέλεσμα. Μετά από καμιά 20χλμ. τα πράγματα καλυτέρευσαν. Η βροχή σταμάτησε και κινούμασταν πλέον προς το «ανοιχτό» τμήμα του ορίζοντα! Η διαδρομή ήταν ευχάριστη αν και σε μεγάλα τμήματα του δρόμου η ποιότητα του δεν ήταν η καλύτερη.
Μερικά χιλιόμετρα πριν το Gumushane το σκηνικό έγινε εντυπωσιακό. Ο δρόμος περνούσε μέσα από απόκρημνα βουνά, με έντονη βλάστηση και ψηλά δέντρα. Σταματήσαμε στην πόλη για ανεφοδιασμό. Μας κέρασαν τσάι και μας ενημέρωσαν για την ύπαρξη ενός εντυπωσιακού σπηλαίου στην περιοχή. Δυστυχώς ο χρόνος μας πίεζε…
Όσο συνεχίζαμε τόσο πιο όμορφη και συναρπαστική ήταν η διαδρομή. Στο Torul ακολουθήσαμε πορεία για Trabzon. Η διαδρομή σκαρφάλωνε στο βουνό, δίνοντάς την αίσθηση πως βρισκόμασταν στις Άλπεις!!! Όλα ήταν καταπράσινα, ενώ πανύψηλα έλατα έκαναν την εμφάνισή τους. Η θερμοκρασία είχε πέσει αισθητά! Τίποτα πλέον δεν μας θύμιζε πως είχαμε καλοκαίρι. Η έρημος της Συρίας φάνταζε σαν μακρινή ανάμνηση…
Περίπου στα 2.000μ. υψόμετρο συναντήσαμε ένα τούνελ. Στην έξοδό του, νόμιζες πως έβγαινες σε έναν άλλο κόσμο, μέσα σε ένα σύννεφο! Ορατότητα μηδέν! Τα πάντα λευκά! Το θέαμα ήταν εντυπωσιακό αλλά και επικίνδυνο καθώς κυκλοφορούσαν φορτηγά χωρίς φώτα και εμείς οδηγούσαμε με οδηγό τη διαγράμμιση του δρόμου! Κάπου – κάπου η ομίχλη «άνοιγε» αποκαλύπτοντας έτσι τη μαγεία του καταπράσινου τοπίου. Τοπίο που θύμιζε έντονα αντίστοιχο της Κεντρικής Ευρώπης.
Κατηφορίζοντας η ατμόσφαιρα καθάριζε. Στο χωριό Macka στρίψαμε δεξιά προς το Sumela Monastery. Παρά το γεγονός πως ο καιρός δεν ήταν καλός, τα 15χλμ. της στενής ελικοειδούς διαδρομής -μέχρι την είσοδο του μονοπατιού προς το μοναστήρι- ήταν από τα ομορφότερα που είχα κάνει μέχρι τότε. Η βλάστηση ήταν «οργιώδης» ενώ η ομίχλη που επικρατούσε δημιουργούσε μια μυστηριακή ατμόσφαιρα. Δυστυχώς το μοναστήρι ήταν κλειστό (ανοιχτό μέχρι τις 6μ.μ. καθημερινά), οπότε θα το επισκεπτόμασταν την επόμενη μέρα.
Το ψιλοβρόχι που είχε αρχίσει νωρίτερα είχε μετατραπεί σε έντονη βροχή. Αναζητήσαμε κατάλυμα. Οι τιμές των περισσοτέρων καταλυμάτων της περιοχής είναι αυξημένες. Καταλήξαμε σε έναν οικογενειακό ξενώνα Kayalar Pension (80YTL/δίκλινο & πρωινό) με θαυμάσια θέα, αλλά όχι κάτι περισσότερο. Επιλέξαμε να φάμε πέστροφα (η περιοχή διέθετε πολλά ιχθυοτροφία), που αποτελούσε τοπική σπεσιαλιτέ, αλλά δεν μας εντυπωσίασε. Πιθανότατα λόγω του τρόπου που είχε μαγειρευτεί.
Καθώς νύχτωνε κάθισα στο μπαλκόνι αγναντεύοντας το τοπίο. Το κρύο και το τοπίο σου έδινε την αίσθηση πως βρισκόσουν στο χειμώνα. Αυτή η εναλλαγή τοπίων και θερμοκρασιών έδινε μια συναρπαστική ποικιλία στο ταξίδι μας…
