Hudut – Canakkale – Truva (Troy) – Sarim Sakli (Ayvalik)

Πρόλογος
Φέτος αποφασίσαμε κάτι διαφορετικό. Ένα ταξίδι «προς Ανατολάς»... Ξεκινώντας από την Τουρκία συνεχίσαμε στη Μέση Ανατολή, διασχίζοντας τη Συρία και την Ιορδανία για να περάσουμε –τελικά- στη χερσόνησο του Σινά στην Αίγυπτο. Διανύσαμε 11.530χλμ. σε 44 ημέρες.
Οδηγήσαμε σε στέπες και ερήμους, αλλά και σε περιοχές με έντονη βλάστηση, πεύκα, πλατάνια και έλατα που θύμιζαν Άλπεις. Συναντήσαμε διαφορετικούς πολιτισμούς και κουλτούρες που όμως σε αρκετά στοιχεία μοιάζαμε πολύ! Το σημαντικότερο ήταν πως είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε ανθρώπους φιλικούς, που μας φέρθηκαν σαν να μας ήξεραν χρόνια, δίνοντας μαθήματα πραγματικής, αγνής φιλοξενίας.
Μέσα από τη διήγηση που ακολουθεί θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μια γεύση για το τί είδαμε και κυρίως τί νιώσαμε σε αυτό το οδοιπορικό προσφέροντας –ταυτόχρονα- ίσως, κάποιες χρήσιμες πληροφορίες. Ελπίζουμε πως θα αποτελέσει την αφορμή για ένα ταξίδι σε αυτές τις χώρες...

Αναχώρηση 19/7/2008
Ξεκινήσαμε από την Αθήνα, ημέρα Σάββατο. Προτιμήσαμε να μπούμε στην Τουρκία από τα βόρεια (σύνορα Hudut) χρησιμοποιώντας τον ελληνικό συνοριακό σταθμό των Κήπων, που απείχε περίπου 900χλμ.. Εναλλακτικά μπορούσαμε να επιλέξουμε τις ακτοπλοϊκές γραμμές για να φτάσουμε –μέσω κάποιου ελληνικού νησιού- στην Izmir (Σμύρνη).
Πολύ σημαντική στάθηκε η φιλοξενία του Νίκου, ξαδέλφου της Πλουμιστής, χάρη στον οποίο είχαμε τη δυνατότητα να διανυκτερεύσουμε στις Φέρες (16χλμ. από τα σύνορα).
Έτσι λοιπόν αφού διανύσαμε 875χλμ. μονότονου ελληνικού αυτοκινητόδρομου, κατά τις 10μμ., φτάσαμε στις όμορφες Φέρες. Η πλατεία της μικρής κωμόπολης έσφυζε από ζωή όταν βγήκαμε για να δοκιμάσουμε τοπικές λιχουδιές. Η μέρα τελείωσε με κουβέντα και χαρά για την επομένη. Το ταξίδι ξεκινούσε...

Τα ελληνο-τουρκικά σύνορα απείχαν περίπου 20χλμ. από τις Φέρες. Ακολουθώντας την Εγνατία Οδό και τις πινακίδες για Τουρκία, φτάσαμε στον συνοριακό σταθμό των Κήπων, περίπου στις 12 το μεσημέρι. Στα ελληνικά σύνορα ο έλεγχος ήταν κάτι λιγότερο από τυπικός. Περάσαμε τον ποταμό Έβρο, που αποτελεί και το φυσικό σύνορο των 2 γειτονικών κρατών.

 

Τα τουρκικά σύνορα είχαν μια σχετική κίνηση. Η ροή όμως ήταν καλή και ξεμπερδέψαμε σε λιγότερο από μια ώρα. Απαραίτητα έγγραφα: διαβατήριο, πράσινη κάρτα και άδεια κυκλοφορίας της μοτοσικλέτας (στην περίπτωση που δεν είναι κάποιος ο ιδιοκτήτης του οχήματος, θα πρέπει να έχει μεταφρασμένο πληρεξούσιο από τον ιδιοκτήτη). Βίζα δεν χρειάζεται.

 

Γνωρίζοντας πόσο ακριβή είναι η βενζίνη στην Τουρκία (περίπου 1,90-2€/λίτρο) είχαμε φροντίσει να ανεφοδιαστούμε λίγο πριν περάσουμε τα σύνορα. Την εποχή που ταξιδέψαμε η ισοτιμία €/YTL (τουρκικής λίρας) ήταν 1€-> 1,73-1,84 YTL. Δεν είναι σταθερή και συνήθως επηρεάζεται από τις διεθνείς συνθήκες. Όπως διαπιστώσαμε επιστρέφοντας, είναι προτιμότερο να χρησιμοποιεί κανείς τη VISA (κάρτα αναλήψεων) για τις συναλλαγές του, καθώς η τραπεζική ισοτιμία είναι μάλλον συμφέρουσα. Επιπλέον για συναλλαγές τέτοιου τύπου δεν χρεώνεται προμήθεια. Σχετικά με το δίπλωμα οδήγησης –αν και είχαμε προβεί στην έκδοσή του με κόστος 45€- δεν γνωρίζουμε κατά πόσο ήταν αναγκαίο, αφού καμιά φορά δεν μας ζητήθηκε. Προσωπικά αν ξαναεπισκεφτόμουν τις συγκεκριμένες χώρες δεν θα το έβγαζα...

 

Μπαίνοντας λοιπόν στην Τουρκία το τοπίο δεν είναι αυτό που θα εντυπωσιάσει τον επισκέπτη. Ο δρόμος διασχίζει μια πεδιάδα με μικρούς λόφους. Στο Kesan (40χλμ.) στρίψαμε δεξιά για Canakkale (Άβυδος) στην διαδρομή (128χλμ.) που οδηγεί στην άκρη της χερσονήσου της Gallipoli (Καλλίπολης). Σε πολλά σημεία της η διαδρομή περνάει από μικρούς πευκώνες με θέα τα στενά του Ελλήσποντου, γνωστά από την μυθική ιστορία του Φρίξου και της Έλλης.

 

Στο Kilitbahir (Κυνός) χρησιμοποιήσαμε το Ferryboat (8YTL/μοτοσικλέτα) για να περάσουμε στο Canakkale σε λιγότερο από 15-20λεπτά. Συνεχίσαμε την παραλιακή διαδρομή για Izmir. Μετά από περίπου 20χλμ συναντήσαμε τον κόμβο για Truva (Τροία) που απείχε περίπου 5χλμ.

 

Στην Τουρκία πινακίδες που σχετίζονται με τα αξιοθέατα έχουν χρώμα καφέ. Το εθνικό δίκτυο με χρώμα μπλε και ο αυτοκινητόδρομος με πράσινο. Ακολουθώντας το στενό δρόμο, που διέσχιζε ένα τοπίο με λίγη βλάστηση φτάσαμε στον αρχαιολογικό χώρο της Τροίας. Το εισιτήριο εισόδου 10YTL/άτομο και η είσοδος των μοτοσικλετών στο πάρκινγκ είναι δωρεάν. Από την επίσκεψή μας, διαπίστωσα πως για να μπορέσεις να καταλάβεις το χώρο απαιτούνται αρκετές ιστορικές γνώσεις. Καθώς είναι χτισμένη σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, είναι δύσκολο να καταλάβεις την αρχιτεκτονική της. Δυστυχώς οι ανασκαφές και η κατάσταση των ερειπίων δεν βοηθούν. Η τελική αίσθηση που σου δίνεται είναι ένας μεγάλος χώρος με διάσπαρτες πέτρες. Ελάχιστα ευρήματα βοηθούν να καταλάβεις κάποια πράγματα. Το μοναδικό αξιοθέατο που σε κάνει να αισθάνεσαι πως βρίσκεσαι στην Τροία είναι ένας τεράστιος Δούρειος Ίππος, δημιούργημα ενός Τούρκου καλλιτέχνη. Όπως είναι φυσικό τραβάει τα περισσότερα βλέμματα και φλας των επισκεπτών!

 

Αφήσαμε την Τροία συνεχίζοντας νοτιότερα. Η διαδρομή περνάει μέσα από πεύκα, προσφέροντάς μας δόσεις δροσιάς στη μεγάλη ζέστη της ημέρας. Το τοπίο είχε πολλές ομοιότητες με το ελληνικό, δίνοντάς σου την εντύπωση πως δεν βρίσκεσαι σε άλλη χώρα. Μετά το Ayvacik η διαδρομή έγινε περισσότερο εντυπωσιακή αν και ο δρόμος ήταν στενότερος και απαιτούσε μεγαλύτερη προσοχή. Η θέα σε πολλά σημεία ήταν εκπληκτική. Η κίνηση ήταν αυξημένη, όπως σε όλη την περιοχή της ακτής.

 

Περάσαμε το Kucukkuyu (Γάργαρα), ένα παραθαλάσσιο τουριστικό θέρετρο που έσφυζε από κόσμο. Αν και αρχικά σκεφτήκαμε να διανυκτερεύσουμε, συνεχίσαμε νοτιότερα. Μετά το Edremit (Αδραμύττιο) είχε πλέον νυχτώσει, όποτε και δεν μπορούσαμε να απολαύσουμε την διαδρομή. Επιπλέον, η πολλή κίνηση, άρχισε να κάνει την οδήγησή μας κουραστική.

 

Είπαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας για διαμονή στο Ayvalik (Αιβαλί). Το γνωστό αυτό τουριστικό θέρετρο δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, καθώς πέρα από το γραφικό λιμάνι του, κατά τα υπόλοιπα, δεν διαθέτει άλλη γραφικότητα. Ρωτήσαμε για καταλύματα αλλά μας φάνηκαν μάλλον ακριβά. Αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε σε camping στην περιοχή Sarim Sakli (αμέσως μετά το Ayvalik), που βρισκόταν μέσα στα πεύκα με θέα έναν μικρό κόλπο. Πληρώσαμε 20YTL/αντίσκηνο και άλλα τόσα για φαγητό που δεν το άξιζε. Απολαύσαμε την πρώτη μας βραδιά στην Τουρκία κάτω από τον έναστρο ουρανό...