Nuweiba – St. Katherine

Ξύπνησα κατά τις 10π.μ. από ομιλίες και φωνές προερχόμενες από το δρόμο. Αιγύπτιοι ετοιμαζόντουσαν να αναχωρήσουν με τα παραφορτωμένα αυτοκίνητά τους. Μαζέψαμε τα πράγματά μας και ετοιμαστήκαμε και εμείς προς αναχώρηση. Θέλοντας να κάνουμε συνάλλαγμα, κατευθυνθήκαμε στην πόλη της Nuweiba, (παίρνοντας το δρόμο για Cairo) ένα μικρό τουριστικό προορισμό. Μάταια όμως. Επιστρέψαμε στην περιοχή του ξενοδοχείου όπου υπήρχε η μοναδική τράπεζα της περιοχής. Η ισοτιμία του νομίσματος δεν ήταν σταθερή, περίπου 1€ -> 8,17Egyptian£. Πολλές φορές η ισοτιμία που αναγραφόταν στους ηλεκτρονικούς πίνακες δεν είχε σχέση με την πραγματική...

 

Αφήνοντας πίσω μας τη Nuweiba, ακολουθήσαμε νότια πορεία με οδηγούς τις πινακίδες για Sarm el Sheih και St. Katerine. Η διαδρομή ήταν άνετη και χωρίς κίνηση. Το τοπίο μοναδικό και πρωτόγνωρο. Περάσαμε μέσα από γυμνούς και απόκρημνους ορεινούς όγκους. Η βλάστηση ήταν ανύπαρκτη. Η άμμος ψιλή και χρυσαφένια θύμιζε έρημο...

 

Μετά από 35χλμ. φτάσαμε στη διασταύρωση για St. Katerine (80χλμ.). Περάσαμε τον τυπικό έλεγχο διαβατηρίων και συνεχίσαμε δυτικά, συναντώντας ένα εντυπωσιακότερο «γεωγραφικό σκηνικό»! Απέραντες εκτάσεις χρυσαφένιας άμμου, που σχημάτιζαν αμμόλοφους, αλλά και μεγάλοι βράχοι σε σκούρες κόκκινες αποχρώσεις μας κράτησαν συντροφιά κατά μήκος της διαδρομής. Πολλές φορές σταματήσαμε για φωτογραφίες και για να απολαύσουμε το μοναδικό αυτό τοπίο!

 

Σταματήσαμε σε 2-3 φυλάκια ελέγχου διαβατηρίων. Περισσότερη ώρα διαρκούσαν οι ερωτήσεις των φαντάρων για τις μοτοσικλέτες πάρα ο έλεγχος. Σε μερικές περιπτώσεις αρκούσε μόνο να πούμε «Yunan» (=Έλληνες) και να περάσουμε απευθείας.

Περίπου 10χλμ. από το Μοναστήρι βρήκαμε ένα βενζινάδικο (Αμόλυβδη βενζίνη 92 οκτανίων: 1,875 Ε£/λίτρο). Ήταν μια καλή ευκαιρία για να ανεφοδιαστούμε και να κάνουμε μια στάση για καφέ σε ένα μικρό εστιατόριο. Μερικά μέτρα παρακάτω ήταν το εκδοτήριο εισιτηρίων εισόδου στην περιοχή του SINA (τιμή εισιτηρίου: 16 Ε£/άτομο). Ο υπάλληλος μας ενημέρωσε πως το ωράριο επίσκεψης των Ελλήνων επισκεπτών ήταν διαφορετικό από το ισχύον (7πμ-12.30μμ).

 

Οδηγήσαμε για τα τελευταία 10χλμ. μέχρι που καταλήξαμε στις εγκαταστάσεις του Μοναστηριού της Αγ. Αικατερίνης. «Υποδοχή», «Εστιατόριον, «Καφενείον,» ήταν οι πρώτες επιγραφές που αντικρίσαμε. Η ώρα κόντευε 3μ.μ. και –όπως μας ενημέρωσαν- οι μοναχοί προσεύχονταν. Έτσι αποφασίσαμε να ξεκουραστούμε στη δροσιά που πρόσφερε η κληματαριά του καφενείου.

 

Κατά τις 4μ.μ. ξεκινήσαμε να επισκεφτούμε το Μοναστήρι. Περιστοιχισμένο από το επιβλητικό τείχος του, είχε μια μικρή πόρτα εισόδου. Αρχικά ο μοναδικός τρόπος εισόδου ήταν μέσω των μικρών χειροκίνητων γερανών. Ο λόγος ήταν η προστασία της Μονής. Καθώς πήγαμε να μπούμε μας σταμάτησαν –νομίζοντας πιθανότατα πως ήμουν Άραβας. Όταν τους είπαμε πως ήμασταν Έλληνες μας καλωσόρισαν με ένα χαμόγελο.

 

Στο εσωτερικό του μοναστηριού επικρατούσε μια απίστευτη ησυχία που σου προκαλούσε γαλήνη. Ακολουθώντας το κεντρικό μονοπάτι φτάσαμε στην εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης. Πετύχαμε την απογευματινή λειτουργία –φυσικά- στα ελληνικά! Κάτσαμε να την παρακολουθήσουμε. Στο τέλος της, όταν οι μοναχοί κατάλαβαν πως ήμασταν Έλληνες, μας καλωσόρισαν και με προθυμία μας προσκάλεσαν να μας κάνουν μια ξενάγηση στην εκκλησία.

 

Το Μοναστήρι έχει μια συνεχή ελληνική παρουσία τους τελευταίους 17 αιώνες! Η εκκλησία περιέχει μια μοναδική συλλογή εικόνων, από όλες τις ιστορικές περιόδους. Είναι διακοσμημένη με εκκλησιαστικά σκεύη κατασκευασμένα από Έλληνες, Άραβες και Ρώσους τεχνίτες. Είναι εκπληκτικό το αποτέλεσμα που προκύπτει από το συνδυασμό της δυτικής και ανατολικής τεχνοτροπίας διαφορετικών εποχών! Τα σημαντικότερα κειμήλια που φιλοξενεί το Μοναστήρι είναι το «χέρι», το «κρανίο» και η λάρνακα της Αγίας Αικατερίνης. Ο μοναχός μας τα έδειξε και μας χάρισε ένα «ευλογημένο» ασημένιο δαχτυλίδι με τα αρχικά της Μονής. Η ξενάγηση συνεχίστηκε στο ιερό του Ναού που γίνονταν έργα αναστύλωσης. Πίσω από το ιερό υπάρχει ένας μικρός χώρος, στον οποίο –όπως λέγεται- ήταν το σημείο όπου ο Μωυσής είδε την «καιόμενη» βάτο. Πίσω ακριβώς από την εκκλησία βρίσκεται μια βάτος, που προέρχεται –όπως λέγεται- από παρακλάδι της «καιόμενης». Το Μοναστήρι διαθέτει την 2η μεγαλύτερη βιβλιοθήκη, μετά από αυτή του Βατικανού και ένα εκπληκτικό μουσείο με κειμήλια αξίας. Δυστυχώς ήταν κλειστό (ανοιχτά: 8.00-12.00 καθημερινά).

 

Τη Μονή της Αγ. Αικατερίνης επισκέπτονται πάνω από 1.000 άτομα καθημερινώς. Οι περισσότεροι είναι Ιταλοί, Γερμανοί, Γάλλοι, Ρώσοι και φυσικά Έλληνες. Η ιστορία και περιουσία του μοναστηριού σχετίζεται με πολλούς λαούς, καθώς τα μετόχια, στα οποία διασώθηκαν τα ιερά κειμήλιά του, βρίσκονταν στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Ευχαριστήσαμε το μοναχό για την ξενάγηση και το λιβάνι που μας χάρισε. Περιπλανηθήκαμε για λίγο ακόμα στους χώρους όπου επιτρεπόταν η πρόσβαση. Κατά τις 6.30μμ γυρίσαμε στο καφενείο και αρχίσαμε να επεξεργαζόμαστε τα σενάρια για την υπόλοιπη μέρα.

 

Μια δημοφιλής δραστηριότητα –που σχετιζόταν εν μέρη με το μοναστήρι- είναι η ανάβαση στην κορυφή (2.300μ.) του Βουνού του Μωυσή, στο σημείο που -όπως πιστεύεται- έλαβε τις 10 Εντολές από το Θεό. Ο χώρος είναι επισκέψιμος 24 ώρες/24ωρο, ανάλογα αν θέλεις να παρακολουθήσεις την ανατολή ή δύση του ήλιου. Οι περισσότεροι τουρίστες –που έρχονται με λεωφορεία- ξεκινούν από το μοναστήρι κατά τις 2πμ. το πρωί για να προλάβουν να φτάσουν στην κορυφή πριν την ανατολή. Εν συνεχεία επιστρέφουν, επισκέπτονται το μοναστήρι και φεύγουν. Άλλοι πάλι προτιμούν το ηλιοβασίλεμα.

 

Εμείς επιλέξαμε να ξεκινήσουμε το απόγευμα και ακολουθώντας το μονοπάτι τον καμήλων (περίπου 3,5 ώρες άνετο περπάτημα) φτάσαμε στην κορυφή για να διανυκτερεύσουμε. Την επομένη επιστρέψαμε από το μονοπάτι –σκαλιά- του Μωυσή. Ο δρόμος της ανάβασης ήταν σχετικά άνετος. Το ηλιοβασίλεμα δημιουργούσε εντυπωσιακούς χρωματισμούς πίσω από το μοναστήρι. Σιγά-σιγά εμφανίζονταν τα αστέρια. Χρειαζόταν –πλέον- φακός. Το μονοπάτι ήταν ευδιάκριτο. Κάπου-κάπου συναντούσαμε κάποιους που κατέβαιναν. Είχε σκοτεινιάσει και δεν μπορούσαμε να θαυμάσουμε την θέα της ευρύτερης περιοχής...

 

Μετά από περίπου 2 ώρες φτάσαμε στις καλύβες-μαγαζιά των Βεδουίνων. Κάποιες λειτουργούν όλο το 24ωρο. Καθίσαμε στην προτελευταία (πριν τα τελικά σκαλιά) για να φάμε (εφόδια είχαμε πάρει από το μοναστήρι) και να ξεκουραστούμε. Δυστυχώς ο τουρισμός έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό την αυθεντικότητα των ντόπιων Βεδουίνων κάνοντάς τους πονηρούς και –ίσως- κάποιες φορές άπληστους. Συνεχίζοντας -λίγο παρακάτω- βρήκαμε τα τελευταία 700 σκαλιά πριν την κορυφή. Αυτά δεν μπορεί να τα αποφύγει κανείς, όποιο μονοπάτι και αν ακολουθήσει(!). Τα σκαλιά δεν ήταν ευδιάκριτα σε όλα τα σημεία του μονοπατιού. Ανεβαίναμε, ανεβαίναμε και... δεν φτάναμε! Όλο νόμιζα πως φτάναμε στην κορυφή αλλά κορυφή δεν έβλεπα. Τελικά τα καταφέραμε!

 

Στην κορυφή –μετά την τελευταία καλύβα- βρήκαμε τη μικρή εκκλησία και τζαμί. Αρκετά άτομα είχαν τυλιχθεί σε υπνόσακους αλλά και κουβέρτες (που νοίκιαζαν οι Βεδουίνοι). Αντίσκηνα δεν επιτρέπονται. Ο αέρας και το κρύο έκαναν αισθητή την παρουσία τους, αναγκάζοντάς μας να φορέσουμε χοντρά ρούχα. Φουσκώσαμε το στρώμα και μπήκαμε στον υπνόσακο. Απολαύσαμε την εκπληκτική βραδιά μέχρι να μας πάρει ο ύπνος...

 

 

Ο ύπνος –αν και τόσο γλυκός παρά τις αντίξοες συνθήκες- δεν κράτησε για πολύ. Μετά από 2-3 ώρες με ξύπνησαν τα γέλια και η διαπεραστική φωνή δυο Κινέζων(!). Δεν ήταν όμως μόνο αυτοί… Πάνω από 200 τουρίστες είχαν μαζευτεί προσπαθώντας να πιάσουν μια «καλή» θέση ώστε να απολαύσουν την «περιβόητη» ανατολή. Φυσικά με τόσο κόσμο ήταν εύκολο να «χαθεί» η μαγεία του τοπίου… Προσπάθησα να ξεχάσω την πολυκοσμία και να απολαύσω το τοπίο, όπως χρωματιζόταν από τις πρώτες ηλιαχτίδες… Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό!

 

Ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε η γνωριμία μας με ένα ζευγάρι νεαρών Ελλήνων (από την Καλαμάτα) που είχαν έρθει για το ηλιοβασίλεμα. Πιάσαμε την κουβέντα και χωρίς να το καταλάβουμε –μετά από λίγη ώρα- συνειδητοποιήσαμε πως ο χώρος είχε αδειάσει! Οι τουρίστες με το που βγήκε ο ήλιος πήραν απευθείας το δρόμο της επιστροφής…όλοι μαζί… κοπάδι!

 

Τελευταίοι πήραμε τον δρόμο της επιστροφής ακολουθώντας το μονοπάτι (δυσκολότερο) με τα περίπου 4.000 σκαλιά. Η διαδρομή ήταν εκπληκτική και μας χρειαστήκαμε περίπου 1,5 ώρα για να φτάσουμε στο Μοναστήρι. Τα σκαλιά ήταν ακανόνιστα κατασκευασμένα. Σε πολλά σημεία υπήρχε η περίπτωση να μπερδευτείς. Το να το διαβείς βράδυ, ήταν μάλλον πολύ επικίνδυνη υπόθεση! Οι δυο πέτρινες πόρτες που συναντήσαμε, δημιουργούσαν την αίσθηση πως περνούσες σε άλλο κόσμο!

 

Για καλή μας τύχει στο περισσότερο μέρος της διαδρομής είχε σκιά. Φτάνοντας στο μοναστήρι, γύρισα να κοιτάξω το μέρος του μονοπατιού… δεν μπορούσα να πιστέψω πως βρισκόταν μέσα σε μια μεγάλη κατολίσθηση βράχων!!! Όταν επιστρέψαμε στο Μοναστήρι, αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε στον Ξενώνα(60$/δίκλινο & πρωινό, γεύμα), που βρισκόταν έξω από τα τείχη του μοναστηριού. Η Μονή φιλοξενεί μόνο άντρες κατόπιν συνεννοήσεως με τους μοναχούς.

Θελήσαμε να επισκεφτούμε το Μουσείο και το Οστεοφυλάκιο. Στο Οστεοφυλάκιο φυλάσσονται τα οστά των όλων των Μοναχών και των Πατέρων που έζησαν στο μοναστήρι. Εξαιτίας της επίσκεψης ενός ισραηλινού σχολείου, είχαν απαγορεύσει –για λόγους ασφαλείας- την είσοδο άλλων επισκεπτών στο μοναστήρι. Παρόλα αυτά, εμάς μας άφησαν να μπούμε.

 

Στο Μουσείο όλοι –εκτός των Ελλήνων- πληρώνουν εισιτήριο (περίπου 10€/άτομο) για να το επισκεφτούν. Τα εκθέματα ήταν εντυπωσιακά και περιλάμβαναν εικόνες, άμφια, μίτρες, παλαιά θρησκευτικά βιβλία, σταυρούς, ιερατικά κοσμήματα και σκεύη. Κάποια από αυτά χρονολογούνται από τον 6ο αιώνα μ.Χ.. Χρυσός, ασήμι και πολύτιμοι λίθοι κοσμούσαν πολλά από τα εκθέματα, φτιαγμένα από Έλληνες, Άραβες και Ρώσους τεχνίτες.

 

Πριν πάμε για ξεκούραση είχαμε την ευκαιρία να έχουμε μια σύντομη συζήτηση με τον πάτερ- Παΐσιο. Συζητήσαμε για την καθημερινότητά τους, της ιστορία του μοναστηριού, τις σχέσεις τους με του Βεδουίνους, τα προβλήματα αλλά και το πόσο ο τουρισμός έχει επηρεάσει την αυθεντικότητα του χώρου και των ντόπιων. Το απόγευμα ξεκουραστήκαμε μέχρι τις 7.30μμ. που ήταν το δείπνο (συμπεριλαμβανόταν στην τιμή του δωματίου). Την ημέρα που ήμασταν εμείς ήταν μακαρόνια με κιμά, σαλάτα, τζατζίκι και μια υπέροχη σούπα… ότι καλύτερο εκείνη την ώρα!

Η βραδινή δροσιά ήταν το καλύτερο για να χαλαρώσουν και να ξεκουραστούν τα «πονεμένα» μας κορμιά. Καθίσαμε απολαμβάνοντας την απόλυτη ησυχία κάτω από τον έναστρο ουρανό. Είχαμε ήδη αρχίσει να βιώνουμε το ταξίδι, να το νιώθουμε περισσότερο...