Ο Αύγουστος μας βρήκε στην Damascus. Απείχε 160χλμ. από τα συριο-ιορδανικά σύνορα. Ξεκινήσαμε ακολουθώντας τον αυτοκινητόδρομο – ίδιου τύπου με αυτούς που είχαμε οδηγήσει μέχρι τότε. Διέσχιζε μια απέραντη στέπα. Περίπου 10-20χλμ. πριν τα σύνορα, στρίψαμε δεξιά, ακολουθώντας τις πινακίδες για Bursa (30χλμ.).
Στη Bursa υπάρχει ένα πολύ καλά διατηρημένο ρωμαϊκό θέατρο (τιμή εισιτηρίου: 150S£/άτομο). Τόσο εξωτερικά, αλλά περισσότερο εσωτερικά το θέατρο είναι εντυπωσιακό! Περιπλανηθήκαμε για αρκετή ώρα στη σκηνή, τα παρασκήνια, τους διαδρόμους, τις θέσεις... Ακόμα και στις μέρες μας χρησιμοποιείται για εκδηλώσεις και φεστιβάλ.
Μια από τις ελάχιστες «παραφωνίες» που μας έτυχαν στη Συρία, ήταν στη Bursa. Είχαμε παρκάρει δίπλα σε μια από τις καφετέριες που βρίσκονταν μπροστά στην είσοδο του θεάτρου. Ένας κράχτης, την ώρα που φτάσαμε, μας το πρότεινε, ώστε να μην τις πειράζουν τα πιτσιρίκια. Μετά την επίσκεψη στο Θέατρο, καθίσαμε να πιούμε ένα χυμό, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης, για την φύλαξη... το αποτέλεσμα ήταν να υπερχρεώσουν –απροκάλυπτα και χωρίς ντροπή!!!- το λογαριασμό μας! Μια συμπεριφορά που σε καμιά περίπτωση δεν ταίριαζε με την αξιοπρέπεια των Σύριων που γνωρίζαμε.
Αναχωρήσαμε για τα σύνορα. Συναντήσαμε αρκετά οχήματα και κίνηση. Η διαδικασία στο συνοριακό σταθμό είχε ως εξής:
- έπρεπε να πληρώσουμε έναν «φόρο αναχώρησης» 500S£/μοτοσικλέτα. Συμπληρώσαμε τα στοιχεία μας στην απόδειξη που μας έδωσαν.
- με την απόδειξη, το διαβατήριο και το πολύπτυχο πήγαμε στο κεντρικό κτήριο του τελωνείου στο ειδικό γκισέ για τους ξένους. Μας σφράγισαν το διαβατήριο και το πολύπτυχο. Η κατάσταση ήταν λίγο «χύμα» αλλά γίνονταν φιλότιμες προσπάθειες καλυτέρευσης.
Αφήσαμε τη Συρία με ανάμεικτα συναισθήματα! Από τη μια ένιωθα σαν να άφηνα ένα πολύ οικείο κράτος, μάλλον επηρεασμένος από τη φιλοξενία που δεχτήκαμε στο Aleppo και το Al Hamidye. Από την άλλη ήμουν περίεργος για το τί θα συναντούσαμε στη συνέχεια του ταξιδιού...
Πατήσαμε πλέον σε ιορδανικό έδαφος!!! Η κατάσταση ήταν σαφώς πιο οργανωμένη. Αυτό μπορούσες να το καταλάβεις από την κατάσταση των κτηρίων του τελωνείου, τις αίθουσες, την ύπαρξη υπολογιστών, διευκρινιστικών πινακίδων στα αγγλικά, διαφημιστικών φυλλαδίων, κτλ.. Και εδώ κυριαρχούσαν οι φωτογραφίες του βασιλιά και του πατέρα του.
Στο τελωνείο η διαδικασία είχε ως εξής:
Στο τελωνείο η διαδικασία είχε ως εξής:
- μόλις φτάσαμε μπροστά από τα κεντρικά κτήρια πήραμε μια κάρτα του υπαλλήλου που έλεγξε τις αποσκευές μας,
- στο 1ο κτήριο έλεγξαν τα διαβατήριά μας για βίζα (31€/άτομο, που είχαμε βγάλει από την Ελλάδα) και μας το σφράγισαν,
- στο Exchange Office αλλάξαμε 62€/άτομο (ισοτιμία: 1€ -> 1-1,1Dinars),
- πληρώσαμε 42 Dinars για την προσωρινή ασφάλιση (insurance) της μοτοσικλέτας (για 1 μήνα). Σε περίπτωση που βγεις και ξαναμπείς στη χώρα, ΔΕΝ χρειάζεται να εκδοθεί νέα ασφάλεια (εφόσον δεν έχει λήξει η υπάρχουσα),
- στο Custom μας σφράγισαν το πολύπτυχο και πληρώσαμε 20 Dinars για την έκδοση της προσωρινής άδειας κυκλοφορίας.
Τελειώσαμε τα διαδικαστικά σχετικά γρήγορα. Ακολουθήσαμε τον αυτοκινητόδρομο για AMMAN. Ήταν καλύτερης ποιότητας από αυτόν της Συρίας. Η παρουσία της αστυνομίας ήταν έντονη. Συναντήσαμε αρκετά μπλόκα που έλεγχαν την ταχύτητα των διερχόμενων οχημάτων.
Εντυπωσιακό όμως ήταν το τοπίο που συναντήσαμε. Απέραντες εκτάσεις στέπας με σχεδόν ανύπαρκτη βλάστηση. Φυσούσε αέρας δημιουργώντας μικρούς ανεμοστρόβιλους. Η λεπτή άμμος τους χρωμάτιζε, δίνοντάς τους μια απαλή απόχρωση του καφέ. Το θέαμα ήταν εκπληκτικό! Περισσότερο εντυπωσιακό ήταν το γεγονός πως κάποιοι από τους ανεμοστρόβιλους διέσχιζαν τον αυτοκινητόδρομο! Έτυχε, μάλιστα, να περάσουμε μέσα από έναν από αυτούς!!!
Μετά από 40-50χλμ. μπήκαμε στα περίχωρα της ιορδανικής πρωτεύουσας. Κάναμε μια στάση σε ένα βενζινάδικο (αμόλυβδη βενζίνη 95 οκτανίων: 0,80€/λίτρο). Αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε στην πόλη. Κινηθήκαμε λοιπόν προς το εμπορικό κέντρο, αναζητώντας κατάλυμα. Καταλήξαμε στο –γνωστό στους ξένους επισκέπτες- Hotel Palace (18Dinars/δίκλινο & πρωινό), ένα απλό, λιτό κατάλυμα με τα απολύτως απαραίτητα (π.χ. κοινά λουτρά και τουαλέτες). Πάρκινγκ για τις μοτοσικλέτες, χρησιμοποιήσαμε την είσοδο του κτηρίου του ξενοδοχείου.
Τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας και βγήκαμε μια βόλτα στην περιοχή για φαγητό. Επιλέξαμε το εστιατόριο Hashem, διάσημο για το falafel, humos και σαλάτα από φασόλια. Όλα νοστιμότατα και φθηνά. Βεβαίως η εμφάνιση του καταστήματος δεν σου γεμίζει το μάτι, το φαγητό όμως σου γεμίζει το στομάχι... Αυθεντικό. Περιπλανηθήκαμε στην περιοχή, στα μαγαζιά, τη λαχαναγορά και στα γεμάτα κόσμο σοκάκια. Αισθανόμουν μια περίεργη οικειότητα και άνεση...
Αργά επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Την επόμενη μέρα θα επισκεπτόμασταν στη Νεκρά Θάλασσα, ένα από τα βασικότερα αξιοθέατα της Ιορδανίας!
