Για μια ακόμα φορά είχαμε στήσει τη σκηνή μας σε λάθος μέρος. Ο ήλιος με το που ανέτειλε, άρχισε να μας ζεσταίνει, με αποτέλεσμα να σηκωθούμε από τις 8π.μ.! Ευτυχώς η ταβέρνα ήταν ανοιχτή. Ο χαμογελαστός υπάλληλος μας έφτιαξε καφεδάκια, που απολαύσαμε με θέα την λίμνη. Την ώρα που ετοιμαζόμασταν για αναχώρηση, ξύπνησαν και τοι Ρώσοι φίλοι μας. Ανταλλάξαμε emails. Αναχωρήσαμε με προορισμό τα συριο-τουρκικά σύνορα Tar Adyad, που απείχαν 150χλμ.
Η ιδιαιτερότητα των συγκεκριμένων συνοριακών σταθμών ήταν πως λειτουργούσαν κατά περιόδους. Οι τελευταίες πληροφορίες ήταν πως λειτουργούσαν και η διέλευση οχημάτων πραγματοποιόταν κανονικά. Παρόλα αυτά δεν είχαμε επίσημη πληροφόρηση. Ξεκινήσαμε λοιπόν με την αμφιβολία και σκεπτόμενοι την εναλλακτική λύση. Η διαδρομή ήταν μονότονη. Ενδιαφέρον είχε όμως το γεγονός πως σε μερικά σημεία της, από την μια πλευρά του δρόμου υπήρχαν καλλιεργήσιμες εκτάσεις και από την άλλη έρημος!!!
Κατά την διάρκεια της πορείας –με οδηγούς τις πινακίδες για Tar Adyad- μας παρατηρούσα τις πινακίδες των αντιθέτως κινούμενων οχημάτων. Ματαίως όμως. Δεν έβλεπα τουρκικές πινακίδες, μεγαλώνοντας την αγωνία μου για την λειτουργία των συνόρων. Τελικά η τύχη μας χαμογέλασε. Όλα δούλευαν κανονικά και μάλιστα τελειώσαμε σε χρόνο ρεκόρ, χωρίς καθυστερήσεις, ουρές, άγχος, φωνές... Αντιθέτως τύχαμε ιδιαίτερης εξυπηρέτησης και συμπάθειας. Αφήσαμε την Συρία με τις καλύτερες αναμνήσεις... Μια χώρα που σίγουρα θα επισκεφτούμε στο μέλλον!
Στο τουρκικό συνοριακό σταθμό ξεμπερδέψαμε σύντομα αν και «πέσαμε» στο μεσημεριανό γεύμα των υπαλλήλων. Ξεκινήσαμε κατά τις 2μμ. για την περιοχή των βουνών Nemrut Dagi. Μπαίνοντας στην Τουρκία ένιωσα κάτι πολύ γνώριμο... Η γλώσσα, το διαφορετικό βιοτικό επίπεδο, τα λατινικά γράμματα στις επιγραφές, η βλάστηση μου ήταν οικεία. Η Τουρκία είναι περισσότερο κοντά στην Ευρώπη, παρά στην Ανατολή...
Ακολουθήσαμε πορεία μέσω Sanliurfa – Bozova – Adiyaman – Kahta – Karadut. Η διαδρομή μετά την Sanliurfa ήταν σχετικά όμορφη και φυσικά με βλάστηση... κάτι που είχαμε καιρό να δούμε! Κινηθήκαμε κοντά στην τεχνητή λίμνη Ataturk Baraji που σχηματίστηκε εξαιτίας του ομώνυμου φράγματος. Δεν σταματήσαμε κάπου.
Εξαντλημένοι κάναμε μια στάση σε ένα μπακάλικο στο Adiyaman. Διασκεδάσαμε με τα παιδάκια του ιδιοκτήτη που μας παρατηρούσαν αμίλητα! Επόμενη στάση λίγο πιο κάτω, σε ένα πρατήριο βενζίνης. Μας κέρασαν τσάι και ξεκουραστήκαμε κουβεντιάζοντας με τους ντόπιους που μας πλησίασαν όλο περιέργεια. Για τα επόμενα 55χλμ. μέχρι το Karadut, διασχίσαμε μια περιοχή με μερικές πετρελαιοπηγές, περάσαμε την κωμόπολη Kahta και οδηγήσαμε στην πιο εντυπωσιακή διαδρομή της ημέρας. Μια διαδρομή με ελάχιστη βλάστηση, άνετες στροφές και πολλά σημεία με θαυμάσια θέα της ευρύτερης περιοχής. Στο χωριό Narince στρίψαμε αριστερά, συνεχίζοντας σε έναν στενό αλλά σκηνικό δρόμο –για κάποιο τμήμα του ήταν χωματόδρομος.
Περίπου 12χλμ. πριν την κορυφή του Nemrut Dagi, επιλέξαμε το πανδοχείο Pansion Karadut (40YTL/δίκλινο & πρωινό) για να διανυκτερεύσουμε. Με θέα τα βουνά, τουρκικό kebap και ναργιλέ –που είχαμε αγοράσει από το Amman- κύλησε ευχάριστα το απόγευμα.... Το τοπίο πλέον θύμιζε Ελλάδα...
