Ξυπνήσαμε πρωί για να επισκεφτούμε το κάστρο του Aleppo (εισιτήριο: 150 S£ – ισοτιμία:1€ -> 71Syrian£) πριν αναχωρήσουμε. Στις 9π.μ. άνοιγε η είσοδος. Το κάστρο βρισκόταν στο ιστορικό κέντρο, απέναντι ακριβώς από την είσοδο του κεντρικού souk της αγοράς. Δεσπόζει στην κορυφή ενός λόφου, περιμετρικά του οποίου υπήρχε παλιά τάφρος. Σήμερα γίνονται εργασίες αναστήλωσης και συντήρησης. Περάσαμε την πέτρινη γέφυρα και μπήκαμε στο κάστρο μέσω της επιβλητικής και εντυπωσιακής πύλης. Στο εσωτερικό γίνονταν έργα αναστήλωσης, δίνοντας όμως μια σχετικά καλή άποψη της δομής του: εκκλησία, αγορά, λουτρά, πολεμίστρες, κ.ά.. Ανεβήκαμε στα τείχη και απολαύσαμε την εντυπωσιακή θέα της πόλης!
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Φορτώσαμε τα πράγματα στις μηχανές. Κορνάροντας, περάσαμε μέσα από τα πολυσύχναστα souks, για να βγούμε από την πύλη Bab Antakya. Η κίνηση στους δρόμους του Aleppo ήταν αυξημένη. Παρόλα αυτά, η κατάσταση δεν φάνταζε πλέον τραγική όπως την πρώτη μέρα. Μετά από λίγη περιπλάνηση καταφέραμε να βγούμε από την πόλη ακολουθώντας τις πινακίδες για Damascus.
Τότε ήταν που είχαμε και την πρώτη επαφή με τα συριακά βενζινάδικα! Αμόλυβδη βενζίνη δεν διαθέτουν, παρά μόνο βενζίνη 80-85 οκτανίων. Το να πληρώσεις με πιστωτική κάρτα, ούτε κατά διάνοια! Τα πρατήρια θύμιζαν ελληνική ταινία του 1960... Γεμίσαμε τα ντεπόζιτα και συνεχίσαμε ακολουθώντας τον αυτοκινητόδρομο για Hamah και Damascus. Ο δρόμος διέθετε 2 ρεύματα κυκλοφορίας με 2 λωρίδες το καθένα. Μεταξύ τους δεν υπήρχε προστατευτικό διάζωμα. Για αυτόν τον λόγο δεν ήταν καθόλου περίεργο να δεις κάποιο αυτοκίνητο (ακόμα και φορτηγό!) να κινείται αντιθέτως στο ρεύμα σου... και μάλιστα στην αριστερή λωρίδα!!! Η οδήγηση απαιτούσε μεγάλη προσοχή. Επικρατεί αυτός με το μεγαλύτερο όχημα. Η κατάσταση του οδοστρώματος ήταν μέτρια και σε πολλά σημεία υπήρχαν σαμάρια (συνήθως στα χωριά).
Είχαμε διανύσει 130-140χλμ. όταν φτάσαμε στην ήσυχη πόλη της Hamah. Ακολουθώντας τις πινακίδες για κέντρο, φτάσαμε στους διάσημους και εντυπωσιακούς νερόμυλους για τους οποίους είναι ξακουστή η πόλη. Στις μέρες μας το νερό του ποταμού είναι λιγοστό με αποτέλεσμα οι τεράστιοι νερόμυλοι να είναι ακίνητοι και να υπάρχει μια δυσοσμία. Παρόλα αυτά το θέαμα ήταν εκπληκτικό. Στον ίδιο χώρο έχει δημιουργηθεί ένα πάρκο. Το επισκεφτήκαμε για μερικές στιγμές ξεκούρασης και δροσιάς.
Μετά τη Hamah ακολουθήσαμε μια μοναχική διαδρομή πορεία για Masyaf. Σταδιακά το τοπίο άλλαζε καθώς ανεβαίναμε υψομετρικά. Συναντούσαμε περισσότερη βλάστηση και δέντρα. Ο δρόμος ήταν στενός και το οδόστρωμα μέτριας ποιότητας. Η απόλαυση όμως της οδήγησης και του τοπίου σε αντάμειβε.
Μετά από 30-40χλμ. φτάσαμε στη Masyaf. Το χωριό βρισκόταν σκαρφαλωμένο στα βουνά Jabal an Nusayriah, που χωρίζουν τη θάλασσα με την ενδοχώρα. Οι ντόπιοι μας ενημέρωσαν πως στο χωριό βρισκόταν το τελευταίο βενζινάδικο μέχρι την παραλιακή Baniyas (65χλμ.). Συνεχίσαμε προς την κορυφή προσπερνώντας μερικά όμορφα μικρά χωριά, που διέθεταν εκπληκτική πανοραμική θέα. Το υψόμετρο δεν ξεπέρασε τα 1000-1100μ. Φτάνοντας στην Baniyas ακολουθήσαμε τον παραλιακό συριακό αυτοκινητόδρομο με κατεύθυνση την Tartus. Η διαδρομή σε πολλά σημεία της θύμιζε την εθνική Κορίνθου - Πάτρας. Μετά από 40χλμ. βγήκαμε στην έξοδο για Tartus και, ακολουθώντας παράκτια πορεία, διασχίσαμε το μεγαλύτερο λιμάνι της Συρίας. Φτάσαμε στο τουριστικό θέρετρο Amrit.
Οδηγώντας παραλιακώς για 15-20χλμ. φτάσαμε στον τελικό προορισμό της ημέρας, στο χωριό Al Hamidye. Σε πολλούς είναι γνωστό για τους κατοίκους του, πολλοί εκ των οποίων μιλούν κρητικά. Εγκαταστάθηκαν στην περιοχή περίπου πριν 100 χρόνια. Όταν διάβασα πρώτη φορά για το χωριό, είπα πως θα ήθελα να το επισκεφτώ κάποια στιγμή... και η επιθυμία μου πραγματοποιήθηκε!
Μπαίνοντας λοιπόν στο Al Hamidye αναζητήσαμε την κεντρική πλατεία. Μάταια όμως! Σε κάποια στιγμή, είδαμε μαζεμένο κόσμο να κάθεται μπροστά από ένα σπίτι, πίνοντας τον απογευματινό καφέ τους. Σταματήσαμε. Τότε μας πλησίασε ένας μαυροφορεμένος, γκριζομάλλης άντρας με μουστάκι, ο Assef. «Καλησπέρα! Έλληνες είστε παιδιά; Μπορώ να σας βοηθήσω σε κάτι;», μας είπε στα ελληνικά! Τα λόγια του αποτέλεσαν το «σύνθημα» για εμάς... Μας κάλεσε στο σπίτι του για καφέ. Εκεί ήταν μαζεμένη η υπόλοιπη οικογένειά του: η γυναίκα του, οι 4 γιοι και 2 κόρες του και κάποιοι άλλοι συγγενείς. Μας υποδέχτηκαν όλοι τους με ιδιαίτερη εγκαρδιότητα! Οι απαραίτητες συστάσεις έγιναν μέσω του Assef (πατέρα) που ανέλαβε το ρόλο του διερμηνέα. Τα παιδιά δεν γνώριζαν ελληνικά παρά μόνο μερικές λέξεις. Ο Assef άρχισε να μας διηγείται την ιστορία του και τη σχέση του με την ελληνική γλώσσα: Ήταν Άραβας, γεννημένος στο Al Hamidye. Τα πρώτα ελληνικά τα έμαθε από τους φίλους του Κρητικούς, που ζούσαν στο χωριό, στο σχολείο. Κάποια στιγμή έφυγε ναυτικός σε ελληνικά καράβια –λόγω του γειτονικού λιμανιού- κάνοντας δρομολόγια στην Ελλάδα. Ταξίδεψε σε πολλά ελληνικά λιμάνια: Θεσσαλονίκη, Πειραιά, Πάτρα, Πρέβεζα, Αλεξανδρούπολη, Κιάτο, Χανιά, κ.ά.. Η μεγάλη του επιθυμία να μιλήσει τη γλώσσα τον έκανε να μιλάει ελληνικά σε λιγότερο από 2 χρόνια. Δούλεψε κάποιες φορές στην Αθήνα και την Κρήτη. Μάλιστα έφτασε στα πρόθυρα γάμου με Ελληνίδα!
Αν και είχε καιρό να μιλήσει ελληνικά, τα θυμόταν αρκετά καλά. Συγκινήθηκε όταν μας πρωτομίλησε... Η φιλοξενία του συνδύαζε κρητικά και συριακά στοιχεία, δημιουργώντας ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα! Τους καφέδες, ακολούθησαν χυμοί, ρακές, μεζέδες, φρούτα, ναργιλέδες υπό τους ήχους ελληνικών τραγουδιών, που άρεσαν πάρα πολύ στα παιδιά του! Η κουβέντα, τα αστεία, τα πειράγματα και τα γέλια έδιναν και έπαιρναν. Προσπαθούσαμε να επικοινωνήσουμε όλοι μαζί σε ελληνικά και αραβικά.
Αργότερα στην παρέα μας προστέθηκαν τα πεθερικά του, με τον πεθερό του να μας λέει κάποιες φράσεις στα ελληνικά! Ήρθαν και άλλοι συγγενείς, καθώς και η μέλλουσα γυναίκα ενός από τους γιους του. Το κλίμα ήταν πολύ ζεστό, φιλικό, οικείο, φιλόξενο... Όπως ήταν αναμενόμενο δεν υπήρχε περίπτωση να μας αφήσουν να φύγουμε. Όλη η οικογένεια ήθελε να μας φιλοξενήσει. Η γυναίκα του μας είπε πως θα ήταν μεγάλη χαρά για αυτούς να μέναμε το βράδυ εκεί. Δεχτήκαμε με χαρά την ευγενική πρόσκλησή τους. Η κουβέντα συνεχίστηκε μέχρι αργά το βράδυ. Δεν καταλάβαμε πως περνούσε η ώρα, με τις ρακές η μία να διαδέχεται την άλλη και τον Assef να λέει «...φέρε χιόνι», εννοώντας «πάγο»!!!
Όταν πήγαμε για ύπνο, κατά τις 3π.μ., μια σκέψη μου ερχόταν στο μυαλό: «Κάθε μέρα και μια έκπληξη στη φιλόξενη Συρία...»
