Το κουδούνισμα του τηλεφώνου του ξενοδοχείου ήταν το ξυπνητήρι μας. Μόλις το σήκωσα, στην άλλη μεριά της γραμμής ο υπάλληλος ακούστηκε να λέει: «Hamam OK!». Επιβεβαιώνοντας έτσι το πρωινό ραντεβού μας με τα «καυτά» νερά! Σε 5 λεπτά βρισκόμασταν στα λουτρά του ισογείου. Αυτή τη φορά η Πλουμιστή –και μόνο αυτή- κατάφερε να μπει ολόκληρη στο νερό… μπορεί όχι για πολύ, αλλά τα κατάφερε!!! Απολαύσαμε το πρωινό μας στον τελευταίο όροφο του ξενοδοχείου, που πρόσφερε μια πανοραμική θέα της πόλης. Στη συνέχεια μαζέψαμε τα πράγματά μας και τα αφήσαμε στη ρεσεψιόν. Θέλαμε να κάνουμε μια βόλτα στην περιοχή και να επισκεφτούμε το Μουσείο του Καραγκιόζη.
Κινούμενος κανείς στον κεντρικό δρόμο από το κέντρο στην περιοχή Cekirge (όπου βρισκόταν το ξενοδοχείο μας) είναι σχεδόν αδύνατον να μην παρατηρήσει το μουσείο! Είναι ένα όμορφο, παραδοσιακό κτήριο με τις φιγούρες του Καραγκιόζη και άλλων ηρώων του Θεάτρου Σκιών να διακοσμούν τους εξωτερικούς τοίχους.
Το Μουσείο (ελεύθερη είσοδος) διέθετε 2 αίθουσες που φιλοξενούσαν τις φιγούρες του Καραγκιόζη και των άλλων ηρώων όπως εξελίχθηκαν –εμφανισιακά- στο πέρασμα του χρόνου. Επίσης μπορέσαμε να βρούμε πληροφορίες για τη «γέννηση» του Θεάτρου Σκιών, αλλά και των 2 βασικών χαρακτήρων του: του Καραγκιόζη και του Χατζιαβάτη. Τα σενάρια ήταν πολλά.
Όπως και να είναι οι 2 αυτοί ήρωες μεγάλωσαν και μεγαλώνουν γενιές παιδιών σε Ελλάδα και Τουρκία –αλλά και άλλες χώρες! Μέσα από τις αθώες ιστορίες τους προβάλλουν τα κοινωνικά προβλήματα κάθε εποχής. Σε εποχές μη δημοκρατικών καθεστώτων, δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις, που οι «αστείες» -φαινομενικά- ιστορίες και παθήματα του Καραγκιόζη, ασκούσαν καυστική σάτιρα στους κρατούντες της εξουσίας. Ένα μουσείο για έναν ήρωα, μικρών και μεγάλων.
Το ομορφότερο κομμάτι της επίσκεψής μας αποτέλεσε η παράσταση (5YTL/άτομο). Από τον οδηγό είχαμε πληροφορηθεί πως κάθε Τετάρτη γίνονταν παραστάσεις (γύρω στις 11.00π.μ.). Φανήκαμε τυχεροί και η πληροφορία επιβεβαιώθηκε! Μαζί λοιπόν με τα παιδάκια –κάθε ηλικίας- καθίσαμε να παρακολουθήσουμε την παράσταση… φέρνοντάς μας κατά νου αναμνήσεις του παρελθόντος! Αν και η παράσταση ήταν στα τουρκικά δεν ήταν δύσκολο να καταλάβουμε την ιστορία. Οι ομοιότητες με τον ελληνικό Καραγκιόζη ήταν πολλές.
Ο ενθουσιασμός των παιδιών ήταν μεγάλος. Ο καραγκιοζοπαίχτης ήρθε μπροστά, συνομιλώντας μαζί τους και απαντώντας τις ερωτήσεις τους. Αφού μας χαιρέτησε στα ελληνικά, μας είπε πως οι γονείς του κατάγονταν από το Κιλκίς. Έχει επισκεφτεί πολλές φορές την Ελλάδα και αρκετές από αυτές έχει δώσει παραστάσεις στην Ξάνθη, Κομοτηνή, και αλλού. Είχε γνωρίσει κάποτε στην Γερμανία το διάσημο Έλληνα καραγκιοζοπαίχτη Ευγένιο Σπαθάρη και τον θεωρεί από τους κορυφαίους. Μας επέτρεψε να δούμε τα παρασκήνια και μας κάλεσε στο παλαιοπωλείο που διέθετε στο κέντρο της πόλης για τσάι.
Δυστυχώς το να μπούμε στο κέντρο ισοδυναμούσε με «αυτοκτονία», λόγω του μποτιλιαρίσματος που επικρατούσε. Έτσι λοιπόν αρκεστήκαμε στο να επισκεφτούμε το μεγάλο τζαμί στο Cekirge και να δοκιμάσουμε τη «σπιτική» κουζίνα ενός μικρού ταβερνείου. Η σπεσιαλιτέ του ήταν τα ζυμαρικά «manti», -τα τουρκικά ραβιόλια-, χειροποίητα, νόστιμα και εξαιρετικά μαγειρεμένα.
Κατά τις 3.00μ.μ. αναχωρήσαμε ακολουθώντας τις πινακίδες για Izmir και Madanya (25χλμ.). Το λιμάνι που θα παίρναμε το Ferry boat για την Istanbul βρισκόταν λίγο έξω από την Madanya, στο παραθαλάσσιο Guzelyali. Μόλις φτάσαμε ο αέρας που φυσούσε ήταν δυνατός. Η φουρτουνιασμένη θάλασσα με έβαλε σε σκέψη κατά πόσο θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί το δρομολόγιο. Παρόλα αυτά, βγάλαμε τα εισιτήρια (40YTL/μοτοσικλέτα & αναβάτης) και περάσαμε την ώρα μας βολτάροντας στον παραλιακό δρόμο μέχρι τις 5.30μ.μ. που ήταν η αναχώρηση.
Αν και ήμασταν από τους πρώτους στη σειρά για την επιβίβαση στο καταμαράν, τελικά μπήκαμε τελευταίοι και αυτό... «λόγω της θαλασσοταραχής», όπως μας είπαν! Μόλις που προλάβαμε να σβήσουμε τις μοτοσικλέτες και το πλοίο ξεκίνησε. Με το ζόρι καταφέρναμε να τις κρατήσουμε όρθιες. Ιμάντες πουθενά! Ευτυχώς είχα έναν μαζί μου και ασφάλισα το Varadero. Λίγο αργότερα, ήρθε ένας υπάλληλος με έναν ιμάντα και δέσαμε και το Fazer της Πλουμιστής.
Εν πλω είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε τον Serol, έναν Τούρκο μοτοσικλετιστή που ερχόταν από ένα tour στα νότια παράλια της Τουρκίας. Με αφορμή τις μοτοσικλέτες πιάσαμε αμέσως μια φιλική κουβέντα. Πήραμε χρήσιμες πληροφορίες για την παραμονή μας στην πόλη. Ο παππούς του είχε καταγωγή από την Κρήτη. Ο Serol είχε επισκεφτεί 2 φορές την Ελλάδα και σκόπευε να την ξαναεπισκεφτεί. Ανταλλάξαμε e-mails και τηλέφωνα και τον προσκαλέσαμε στην χώρα μας. Προθυμοποιήθηκε να μας δείξει το δρόμο για την περιοχή που σκοπεύαμε να μείνουμε κατά την παραμονή μας στην Istanbul.
Λίγη ώρα μετά μπορούσαμε να διακρίνουμε την Κωνσταντινούπολη. Μια μοντέρνα πόλη στα όρια Ευρώπης – Ασίας, τόσο γεωγραφικά, όσο και πολιτισμικά. Μια πόλη που ο πληθυσμός της είναι –περίπου- ο διπλάσιος από αυτόν ολόκληρης της Ελλάδας! Οι πανύψηλοι ουρανοξύστες και τα επιβλητικά τζαμιά δημιουργούσαν μια εντυπωσιακή αντίθεση...
Το λιμάνι του Yenikapi (=Νέα πύλη) αποτέλεσε την «πύλη» μας στην Ευρώπη, μετά από 40 ημέρες ταξιδιού στην Ασία. Αποβιβαστήκαμε και με οδηγό τον Serol –αλλά και τη σχετική σήμανση- ακολουθήσαμε την παραλιακή οδό με προορισμό την περιοχή Sultanahmet. Εύκολα φτάσαμε κοντά στην Αγιά Σοφιά όπου ξεκίνησε η αναζήτηση καταλύματος. Μετά από μια ώρα περιπλάνησης μέσα στα πλακόστρωτα σοκάκια, καταλήξαμε σε μια συμπαθητική, καθαρή, περιποιημένη και σχετικά φθηνή πανσιόν Star Hotel & Guesthouse (75YTL/δίκλινο & πρωινό) σε έναν από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους. Το μοναδικό μειονέκτημα –όπως και των περισσοτέρων καταλυμάτων της περιοχής- ήταν η έλλειψη parking. Υπήρχαν ιδιωτικοί χώροι αλλά η χρέωση ήταν προκλητικά υπερβολική (κοντά στα 20€/μοτοσικλέτα)!!!
Ως λύση βρέθηκε το να αφήσουμε τις μοτοσικλέτες στο πεζοδρόμιο. Από κλήση της αστυνομίας δεν κινδυνεύαμε εφόσον δεν εμποδίζαμε στην κυκλοφορία. Την κλοπή τη θεωρήσαμε μάλλον αδύνατη, λόγω του πολυσύχναστου δρόμου και των φυλάκων των ξενοδοχείων...
Το Sultanahmet έμοιαζε πολύ με την Πλάκα της Αθήνας. Πολλές οι ομοιότητες διαθέτοντας όμως περισσότερα καταλύματα. Οι τιμές τους πολλές φορές «τσιμπημένες», χωρίς να ανταποκρίνονται στην ποιότητά τους. Κυκλοφορούσαν κυρίως ξένοι. Ο σημαντικότερος λόγος για τον οποίο προτιμάται ήταν η μικρή απόσταση από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της Istanbul: Αγιά Σοφιά (Ayasofya), Topkapi, Μπλε Τζαμί, Γέφυρα του Galata και φυσικά την σκεπαστή αγορά Kapalicarsi. Το περιβάλλον ήταν τόσο οικείο... Καλωσορίσαμε στη μαγευτική Istanbul, στην πόλη των αντιθέσεων!
