Σηκωθήκαμε σχετικά νωρίς. Καθίσαμε στην προβλήτα αγναντεύοντας την όμορφη μεγάλη λίμνη. Αναχωρήσαμε χωρίς να πάρουμε πρωινό. Η τουριστική υποδομή μέχρι το Gevas ήταν υποτυπώδης, περιοριζόμενη σε μερικές ταβέρνες που προσέφεραν ελεύθερο –ή όχι- camping, πέρα του φαγητού. Για ξενοδοχείο, ούτε λόγος. Ξεκινήσαμε λοιπόν με προορισμό την πόλη Van. Στην πορεία μας ανακαλύψαμε πως περισσότερο ενδιαφέρουσα τουριστικά ήταν η παραθαλάσσια περιοχή πριν το Edremit. Διέθετε πιο πολλές επιλογές για φαγητό και διαμονή. Μάλιστα είδαμε και ένα ξενοδοχείο.
Κατά τη διάρκεια της πορείας μας απολαμβάναμε τη θέα της λίμνης, που θύμιζε περισσότερο θάλασσα. Δεν μπορούσαμε να διακρίνουμε την απέναντι όχθη της. Κάποιοι έκαναν μπάνιο, αν και το νερό της πρέπει να ήταν κρύο. Βρισκόμασταν σε υψόμετρο 1.600μ. Στη Van σταματήσαμε για μια ολιγόλεπτη στάση, βόλτα στο παλιό κάστρο της και φαγητό. Στη συνέχεια φύγαμε με κατεύθυνση το Ercis. Η διαδρομή ήταν ευχάριστη. Το τοπίο απαρτιζόταν από βουνά, απέραντους σιτοβολώνες και αγελάδες να βόσκουν. Όταν τύχαινε να σταματήσουμε για φωτογραφίες ακούγαμε τα σφυρίγματα των βοσκών. Άλλοι ήθελαν απλώς να μας μιλήσουν, άλλοι να ζητήσουν ένα τσιγάρο, άλλοι χρήματα...
Πριν το Ercis βρήκαμε τη διασταύρωση για Maradiye, Dogubayazit και Iran. Από το σημείο αυτό ξεκινούσε μια συναρπαστική διαδρομή περίπου 100χλμ.. Αρχικά διασχίσαμε μικρούς αγροτικούς οικισμούς και χωριά. Το τοπίο ήταν καταπράσινο και με πολλά λουλούδια που ευωδίαζαν την περιοχή. Ένα ορμητικό ρυάκι κατά μήκος του δρόμου δημιουργούσε μικρούς καταρράκτες. Όσο προχωρούσαμε ανεβαίνοντας υψομετρικά, η βλάστηση λιγόστευε. Οι ορεινοί όγκοι ήταν καλυμμένοι με μεγάλες εκτάσεις σιτοβολώνων. Το εντυπωσιακότερο όμως ήταν όταν συναντήσαμε μια βραχώδη περιοχή, με πέτρες που έμοιαζαν σα λάβα που είχε παγώσει πριν λίγο! Το θέαμα ήταν ανεπανάληπτο!!!
Αφού περάσαμε το στρατιωτικό μπλόκο, φτάσαμε στο υψηλότερο σημείο της διαδρομής, που περνούσε από τα 2.644μ.. Αποτελούσε το υψηλότερο σημείο που είχα φτάσει –προσωπικά- με την μοτοσικλέτα! Το σημείο αυτό βρισκόταν δίπλα στα ιρανικά σύνορα. Στις κορυφές των τριγύρω βουνών μπορούσαμε να διακρίνουμε τα στρατιωτικά φυλάκια. Συνεχίζοντας η διαδρομή άρχισε να κατηφορίζει. Λίγο μετά μπορούσαμε πλέον να θαυμάσουμε το διάσημο βουνό Αραράτ! Ήταν εντυπωσιακό! Δυστυχώς –όπως συμβαίνει συνήθως- η κορυφή του δεν ήταν ευδιάκριτη καθώς βρισκόταν μέσα στα σύννεφα...
Περίπου 20χλμ. πριν την ακριτική πόλη Dogubayazit (στα ιρανικά σύνορα) συναντήσαμε το εθνικό οδικό δίκτυο που οδηγούσε στην τουρκική ενδοχώρα. Ακολουθώντας ανατολική –πλέον- πορεία κατευθυνθήκαμε δυτικά προς Erzurum, αφήνοντας το ανατολικότερο σημείο του ταξιδιού μας. Η απόσταση που μας χώριζε από τον τελευταίο προορισμό της ημέρας ήταν 290χλμ.. Ο δρόμος στο σύνολό του διέσχιζε μια μονότονη, αλλά ταυτόχρονα εντυπωσιακή περιοχή. Ορεινοί όγκοι χωρίς βλάστηση και δέντρα. Όλη η διαδρομή βρισκόταν σε ένα υψίπεδο που ξεπερνούσε τα 1500μ. (σε κάποιο σημείο έφτανε τα 2100μ.). Το μειονέκτημα και πάλι ήταν τα έργα οδοποιίας, που σε συνδυασμό με την κούραση και τον ήλιο που έδυε, έκαναν την οδήγησή μας κουραστική. Η κατάσταση ομαλοποιήθηκε κάπως μετά το Eleskirt, όπου οδηγήσαμε σε μια θαυμάσια διαδρομή ανάμεσα από πανύψηλους βράχους.
Στο Erzurum, μια όμορφη φοιτητική και τακτοποιημένη πόλη, φτάσαμε κατά τις 7.30μ.μ.. Πολύς κόσμος στους δρόμους. Επίσης πολλά στρατόπεδα εντός και εκτός της πόλης, αλλά και πλατείες με σιντριβάνια και όμορφα φωτισμένα πάρκα. Προσπαθώντας να βρούμε κάποιο κατάλυμα, 3 νεαροί προθυμοποιήθηκαν να μας βοηθήσουν. Μας πρότειναν κάποιες λύσεις. Τελικά δεν καταφέραμε να βρούμε τα ξενοδοχεία που μας πρότειναν. Καταλήξαμε στο Otel Serhat (40YTL/δίκλινο), ένα σχετικά λιτό και φθηνό ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης.
Επιλέξαμε μια συμπαθητική ταβέρνα για να φάμε λαδερές τουρκικές νοστιμιές. Στο ξενοδοχείο είχαμε την ευκαιρία να δούμε διαδικτυακά το δημοσίευμα της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ (του δημοσιογράφου Θοδωρή Νικολάου) που αναφερόταν στο ταξίδι μας. Χαρήκαμε και το διασκεδάσαμε αστειευόμενοι και πειράζοντας ο ένας τον άλλον...
