Παλμύρα... η πιο τουριστική πόλη της συριακής ερήμου. Δικαίως διαθέτει τον τίτλο καθώς φιλοξενεί πλήθος αρχαιοτήτων πολύ καλά συντηρημένων. Τόσο καλά που δίνεται η ευκαιρία σε κάθε επισκέπτη να διαπιστώσει την αρχιτεκτονική μιας αρχαίας πόλης. Παρά τη συμβουλή του ξενοδόχου, να επιλέξουμε τις πρωινές ώρες για τις επισκέψεις μας στα αξιοθέατα, λόγω κούρασης ξεκινήσαμε την περιπλάνησή μας σε αυτά κατά τις 11π.μ.. Ξεκινήσαμε από το Αρχαιολογικό Μουσείο (τιμή εισιτηρίου: 400S£/άτομο). Διέθετε αξιόλογα εκθέματα που περιελάμβαναν συλλογές ταφικών προσόψεων σαρκοφάγων, αγγεία, κοσμήματα, ψηφιδωτά, αγάλματα. Η ελληνο-ρωμαϊκή επιρροή ήταν έντονη. Επίσης φιλοξενούσε εκθέματα της νεολιθικής περιόδου, γεγονός που επιβεβαίωνε τη μακρόχρονη κατοίκηση της περιοχής. Εντυπωσιακές –αλλά χωρίς να τους δίνουν την αξία που τους άρμοζε – ήταν οι 3 μούμιες, που βρίσκονταν στον 1ο όροφο.
Με το ίδιο εισιτήριο μπορούσαμε να επισκεφτούμε τα Νεκρικά Μνημεία (Valey of Tombs). Επρόκειτο για υπέργεια και υπόγεια εντυπωσιακά μνημεία, στα οποία τοποθετούνταν οι σαρκοφάγοι κατά την αρχαιότητα. Κάποια από αυτά φτάνουν τους 4 ορόφους. Εντυπωσιακό όμως ήταν και το υπόγειο μνημείο «των 3 αδελφών» που διέθετε εκπληκτικές τοιχογραφίες που απεικόνιζαν τον Αχιλλέα, τον Οδυσσέα και άλλους Έλληνες ήρωες της αρχαιότητας. Η κοιλάδα που βρίσκονται τα μνημεία είναι στην ανατολική πλευρά της πόλης, κοντά στην αρχαία αγορά. Η επίσκεψη σε αυτά επιτρέπεται μέχρι τις 2μ.μ.. Οι υπάλληλοι τηρούν με «θρησκευτική» ευλάβεια τη μεσημεριανή ραστώνη. Σε τουριστική περίοδο τα μνημεία τα βρίσκεις ανοιχτά. Ειδάλλως θα πρέπει να πάρεις τον «κλειδοκράτορα» υπάλληλο από το Μουσείο για να σου ανοίξει!
Η μεσημεριανή ζέστη ήταν έντονη, υποχρεώνοντάς μας να αναζητήσουμε ένα σκιερό μέρος. Επισκεφτήκαμε το εστιατόριο «Casa mia», του φίλου μας Mohammed. Βρήκαμε την ευκαιρία να πιούμε λίγο τσάι και να ασχοληθούμε με τη διαδικτιακή μας επικοινωνία με το Θεόδωρο Νικολάου, δημοσιογράφου «Των Νέων», που ήθελε να γράψει σχετικά με το ταξίδι μας.
Κατά τις 5μ.μ. η ζέστη ήταν υποφερτή. Επισκεφτήκαμε το Ιερό του Bel, (τιμή εισιτηρίου: 150S£/άτομο) το παλάτι της Βασίλισσας Ζηνοβίας. Το εντυπωσιακό και επιβλητικό κεντρικό κτήριο ήταν περιστοιχισμένο από ένα τείχος και ψηλούς κίονες. Περιπλανηθήκαμε στο χώρο αρκετά, παρατηρώντας τα ανάγλυφα που κοσμούσαν τους τοίχους.
Ακριβώς έξω από το Ιερό, ξεκινούσε η κεντρική λεωφόρος (1.400μ.) της αρχαίας πόλης. Περπατήσαμε κατά μήκος παρατηρώντας τα αρχαία και προσπαθώντας να φανταστούμε την αρχαία αγορά, τα λουτρά, το θέατρο... Η λεωφόρος, που οδηγούσε στην έξοδο της για Damascus, στο «Τετράπυλο» τεμνόταν με τη 2η κεντρικότερη λεωφόρο της πόλης. Η πλατεία που δημιουργούνταν αποτελούσε την «καρδιά» της αρχαίας πόλης.
Ο ήλιος πλησίαζε στη δύση του. Το καλύτερο μέρος για να απολαύσουμε το ηλιοβασίλεμα ήταν το κάστρο, που δέσποζε στην κορυφή ενός λόφου. Πληρώνοντας το αντίτιμο (75S£/άτομο) μπήκαμε στο λαβυρινθώδες κάστρο με τις πολλές στοές και διαδρόμους. Μια αρχιτεκτονική που δεν είχα δει μέχρι τότε κάπου αλλού. Ανεβαίνοντας στο ανώτερο επίπεδό του, μπορούσαμε να απολαύσουμε την πανοραμική θέα της ευρύτερης περιοχής: τα ερείπια της αρχαίας Παλμύρας, την κοιλάδα των Τάφων, τη νέα πόλη και φυσικά το υπέροχο ηλιοβασίλεμα. Ο ήλιος να χανόταν στα βουνά χρωματίζοντας την περιοχή με μια εντυπωσιακή χάλκινη απόχρωση...
Δυστυχώς με το που έδυσε ο ήλιος, ακούστηκε το σφύριγμα του φύλακα σηματοδοτώντας τη λήξη του ωραρίου... ο φύλακας σε ρόλο διαιτητή που σφύριζε το τέλος του παιχνιδιού... το τέλος της περιπλάνησης μας. Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο και λίγο αργότερα επισκεφτήκαμε το εστιατόριο του φίλου μας Mohammed, για το τελευταίο δείπνο στην Παλμύρα.
