Gaziantep – Kilis – Halep (Aleppo)

Ξυπνήσαμε σχετικά νωρίς και ετοιμαστήκαμε για την αναχώρηση. Στο μυαλό μου ήταν η είσοδό μας στη Συρία... τί θα συναντούσαμε, πώς θα ήταν η κατάσταση. Η περιέργεια, όσο πλησίαζε ο χρόνος, αυξανόταν. Πριν αφήσουμε τη Gaziantep δοκιμάσαμε μπακλαβά από το κατάστημα που ήταν δίπλα από το ξενοδοχείο. Μας το είχε προτείνει ο φίλος μας, Oytun Pinar, και δεν είχε άδικο. Ήταν πολύ νόστιμος.

 

Ξεκινήσαμε για το Kilis που απείχε 70χλμ. και βρίσκονταν τα τουρκο-συριακά σύνορα. Το συγκεκριμένο πέρασμα δεν είναι τόσο διάσημο. Όπως ήταν αναμενόμενο δεν συναντήσαμε κίνηση. Στο τουρκικό συνοριακό φυλάκιο τελειώσαμε σχετικά γρήγορα, αν και θα μπορούσαμε ακόμα γρηγορότερα.

 

Όλο χαρά, περιέργεια αλλά και αγωνία διασχίζαμε την ουδέτερη ζώνη και πατήσαμε σε συριακό έδαφος! Οι φαντάροι της πύλης μας καλωσόρισαν και μας ρώτησαν από που ήμασταν... «Yunan» (=Έλληνες), του απαντήσαμε. «Welcome to Syria!», μας είπαν όλο χαρά! Πλησιάσαμε στα κτίρια του τελωνείου. Τα πράγματα έδειχνα –άλλα και ήταν- «χύμα». Σε περίοπτη θέση η εικόνα του βασιλιά, του πατέρα του και η σημαία. Οι πινακίδες γραμμένες στα αραβικά... δεν καταλαβαίναμε τίποτα. Κατευθυνθήκαμε προς το φυλάκιο. Μας πλησίασε ένας αξιωματικός, μας καλωσόρισε και μας οδήγησε σε έναν υπάλληλο. Αυτός με την σειρά του, είπε σε κάποιον άλλον να μας συνοδεύσει προκειμένου να μας βοηθήσει στην διεκπεραίωση της διαδικασίας που περιλάμβανε:
- έκδοση προσωρινής ασφάλειας οχήματος, έναντι 40$/μοτοσικλέτα, καθώς η πράσινη κάρτα (διεθνής ασφάλεια) δεν ισχύει στην Συρία. Η ελάχιστη διάρκεια είναι για ένα μήνα και ΔΕΝ χρειάζεται να εκδοθεί καινούργια αν βγεις και ξαναμπείς στην χώρα εντός του μήνα.
- έλεγχο και σφράγισμα διαβατηρίων και βίζας (που είχαμε πληρώσει στην Ελλάδα, 25€/άτομο). Συμπληρώσαμε ένα έντυπο, στο οποίο έπρεπε να αναφέρουμε τα προσωπικά μας στοιχεία, της μοτοσικλέτας, τον σκοπό του ταξιδιού, τις ημέρες και τα ξενοδοχεία παραμονής, κτλ. Το συγκεκριμένο έντυπο, έπρεπε να το έχουμε μαζί μας στην έξοδο μας από την χώρα.
- σφράγισμα του πολύπτυχου της ΕΛΠΑ. Είναι απαραίτητο να σφραγιστεί στην είσοδο και στην έξοδο. Δεν γνωρίζω κατά πόσο είναι απαραίτητο για την είσοδο στη χώρα καθώς είδα πως πολλοί δεν το διέθεταν.

 

Καθώς τελείωνε η διαδικασία –τυχαία- γνωρίσαμε τον Αλέξη («Yasser» ήταν το πραγματικό του όνομα), έναν Σύριο που ζει και εργάζεται στην Ελλάδα. Πήγαινε στη χώρα του –μαζί με την οικογένειά του- για τις καλοκαιρινές διακοπές. Η συνάντηση μας είχε καταλυτική σημασία για την παραμονή μας στο Aleppo! Όταν τον ρωτήσαμε για καταλύματα στην πόλη του, μας πρότεινε να πάμε παρέα μέχρι εκεί και να μας βοηθήσει ο αδελφός του. «Το Aleppo έχει τρομερή κίνηση και είναι δύσκολο να κυκλοφορήσετε...», μας είπε.

 

Περιχαρείς που ξεμπερδέψαμε τα διαδικαστικά του τελωνείου ξεκινήσαμε για Aleppo που απείχε περί τα 60χλμ.. Η πρώτη εμπειρία από τους συριακούς δρόμους, τόσο για την κατάστασή τους, όσο για την οδική συμπεριφορά των οδηγών ήταν από τρομακτική έως τραγική!!! Ο καθένας οδηγούσε όπως ήθελε: μικρά φορτηγάκια –σε ρόλο αστικών λεωφορείων- έκαναν επικίνδυνες προσπεράσεις και κόντρες μεταξύ τους. Φλας δεν χρησιμοποιούσε κανείς και για κανέναν λόγο. Προσπεράσεις γινόντουσαν από όποια πλευρά και με όποιον τρόπο βόλευε καθένα. Η κίνηση στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας- και στην αριστερή λωρίδα- θεωρούνταν φυσιολογική!!! «Αμάν που ήρθαμε», σκέφτηκα. Όπως ήταν αναμενόμενο κάποια χιλιόμετρα πριν το Aleppo, είδαμε το πρώτο τρακάρισμα –μετωπική σύγκρουση- τζιπ και μινι-λεωφορείο!!!

 

Όλα τα παραπάνω εκτός πόλης. Με το που φτάσαμε στο Aleppo η κατάσταση που επικρατούσε έκαναν, τα όσα είχαμε συναντήσει μέχρι εκείνη την στιγμή, να φαντάζουν «παιχνίδι»!!! Αν και βρισκόμασταν στον περιφερειακό δρόμο, επικρατούσε ένα χάος. Φανάρια, σήμανση, προτεραιότητες ήταν λέξεις άγνωστες και χωρίς νόημα για τους οδηγούς! Οι αστυνομικοί βρισκόντουσαν σε ρόλο διακοσμητικό!

 

Ακολουθώντας τον Αλέξη, φτάσαμε στη γειτονιά του σε ένα προάστιο της πόλης. Μόλις παρκάραμε –μπροστά από το μαγαζί του πατέρα του- ο κόσμος μαζεύτηκε θαρρείς πως είχε γίνει ατύχημα! Αποτελούσαμε το γεγονός και αξιοθέατο της ημέρας! Ο Αλέξης μας κάλεσε στο σπίτι του να ξεκουραστούμε και να πιούμε έναν καφέ. Για να είμαι ειλικρινής, ντρεπόμουν σκεπτόμενος πως θα ήθελαν να ξεκουραστούν από το ταξίδι και να τα πουν με τους δικούς τους που είχαν να δουν τόσο καιρό. Ο Αλέξης όμως δεν μας άφησε περιθώρια άρνησης.

 

Το σπίτι αποτέλεσε μια ανάσα δροσιάς από τη ζέστη που επικρατούσε. Το σημαντικότερο, όμως, ήταν το πόσο ευχάριστα και άνετα νιώσαμε από την φιλοξενία της οικογένειάς του! Γνωρίσαμε τα δίδυμα αδέλφια του, τους γονείς και τη νύφη του. Όλοι μας υποδέχτηκαν με περίσσεια εγκαρδιότητα παρά το γεγονός ότι δεν μας περίμεναν! Καφέδες, αναψυκτικά, τσάι συνόδευσαν τις ενδιαφέρουσες συζητήσεις μας. Ο Αλέξης είχε αναλάβει τον κουραστικό ρόλο του διερμηνέα, με όλους εμάς να έχουμε πολλή διάθεση για ερωτήσεις και κουβέντα. Καταλήξαμε να γευματίσουμε όλοι μαζί ένα εκπληκτικό φαγητό αποτελούμενο από: λαχματζούν, φατούς, τοπικά κεφτεδάκια, τζατζίκι και αρνίσιο τηγανιτό κρέας από αρνιά που εκτρέφονταν μόνο στην Συρία. Ίσως το καλύτερο και νοστιμότερο γεύμα του ταξιδιού! «Εμείς προσφέρουμε στους φιλοξενούμενους μας, χωρίς να ρωτάμε αν θέλουν...», μας είπε κάποια στιγμή ο Αλέξης. Και όλα αυτά με έναν τέτοιο τρόπο που μας έκαναν να νιώθουμε άνετα και οικεία. Δεχτήκαμε τέτοια φιλοξενία λες και γνωριζόμασταν χρόνια!

 

Το απόγευμα αποφασίσαμε να αναζητήσουμε το κατάλυμα που είχαμε βρει από τον οδηγό. Ο Αλέξης ήθελε να μας φιλοξενήσει σπίτι του, αλλά η έλλειψη χώρου ήταν ανασταλτικός παράγοντας. Φύγαμε μαζί με τον αδελφό του Juan με την προϋπόθεση πως θα επιστρέφαμε το βραδάκι για τσάι. Το ξενοδοχείο βρισκόταν στην παλιά πόλη, κοντά στο κάστρο. Δυστυχώς για εμάς πραγματοποιούνταν έργα –περιμετρικά του κάστρου- και η πρόσβαση ήταν δύσκολη. Ενώ είχαμε φτάσει σε αδιέξοδο, τη λύση έδωσε η Πλουμιστή! Βρήκε τη διεύθυνση και το σημείο που θα μπορούσαμε να προσεγγίσουμε το ξενοδοχείο Hotel Dar Halabia (39€/δίκλινο). Βρισκόταν στην παλιά αγορά –που ευτυχώς ήταν κλειστή εκείνη την ώρα- μέσα σε ένα στενό σοκάκι. Με δυσκολία βάλαμε τις μοτοσικλέτες!

 

Το ξενοδοχείο ήταν πολύ όμορφο. Διακοσμημένο με ανατολίτικο στυλ σε ταξίδευε σε άλλες εποχές, μακριά από τον δυτικό πολιτισμό. Τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας και επιστρέψαμε στο σπίτι του Αλέξη με ταξί. Ευτυχώς που ήταν μαζί μας ο Juan, γιατί πολύ αμφιβάλλω αν θα το καταφέρναμε διαφορετικά. Στο δρόμο ένα χάος. Τα αμάξια σχεδόν ακουμπούσαν μεταξύ τους και ήταν μπλοκαρισμένα. Σχεδόν όλα γρατσουνισμένα, αν και αυτό αποτελούσε καθημερινό φαινόμενο, χωρίς σημασία.

 

Στο σπίτι είχαν μαζευτεί συγγενείς. Προσπαθούσαμε να επικοινωνήσουμε με διερμηνέα τον Αλέξη. Πολύ φιλικοί όλοι τους. Μας ρωτούσαν για το ταξίδι και την Ελλάδα και εμείς για τη Συρία, τις συνήθειές τους, τα έθιμά τους. Μάθαμε πολύ περισσότερα πράγματα από όσα είχαμε διαβάσει από τον οδηγό. Η θεία του Αλέξη προθυμοποιήθηκε να μας φιλοξενήσει στη δυτική συνοικία –μοντέρνα- του Aleppo.

 

Αργά το βράδυ ο Juan μας πήγε στο ξενοδοχείο. Πραγματικά όλα μου φαινόντουσαν σαν όνειρο. Η πρώτη ημέρα στη Συρία μας είχε εντυπωσιάσει για πολλούς λόγους. Η εμπειρία που πρόσφερε το ταξίδι ήταν μοναδική...