Πήραμε πρωινό και κατά τις 9.15π.μ. μαζέψαμε τα πράγματα και ξεκινήσαμε με κατεύθυνση την Konya (Ικόνιο), με τελικό προορισμό την περιοχή της Καππαδοκίας. Πριν αφήσουμε το γραφικό νησάκι επισκεφτήκαμε την εγκαταλελειμμένη εκκλησία AYASTAFANOS (Αγίου Στεφάνου). Το εσωτερικό δεν θύμιζε εκκλησία. Οι αγιογραφίες είχαν σκεπαστεί από λευκή μπογιά, αφιερώσεις και συνθήματα. Μια άσχημη συνήθεια των ντόπιων που δεν συναντά κανείς μόνο στις εκκλησίες.
Μετά από μια στάση στην πόλη, ακολουθήσαμε πορεία περιμετρικά της λίμνης Egirdir Golu. Μια πολύ όμορφη και άνετη διαδρομή χωρίς κίνηση. Ακολουθώντας τις πινακίδες για Konya, οδηγήσαμε σε επαρχιακό δίκτυο για να απολαύσουμε το τοπίο, αποτελούμενο από πεύκα και πλατάνια. Προσπεράσαμε το Beysehir και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε υψομετρικά, συναντώντας μέχρι και έλατα –λίγο πριν την Konya. Σε μια στάση μας για νερό και ξεκούραση, ένας ντόπιος φορτηγατζής μας πρόσφερε βερίκοκα. Πολύ φιλικοί άνθρωποι...
Πρώτη φορά την Konya την είδαμε από ψηλά, καθώς ο δρόμος πρόσφερε αυτή τη δυνατότητα. Αποφασίσαμε να μην μπούμε στο κέντρο της πόλης. Κινηθήκαμε στον περιφερειακό της δρόμο. Οι συνοικίες που συναντήσαμε μας έδωσαν την αίσθηση μιας «τακτοποιημένης» και «προσεγμένης» πόλης. Κάναμε στάση για ανεφοδιασμό και γίναμε το επίκεντρο του ενδιαφέροντος... σε σημείο να αρχίζω να πιστεύω πως δεν είχαν ξαναδεί μοτοσικλέτα!
Η διαδρομή Konya – Aksaray (145χλμ.) αποτελείται από μια τεράστια στεπώδη έκταση με ελάχιστες μικρές καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Οι ατελείωτες ευθείες έκαναν την οδήγησή μας μονότονη. Ευχάριστο διάλειμμα αποτέλεσε η στάση μας στο Sultanahani. Εκεί επισκεφτήκαμε ένα εντυπωσιακό –αλλά ταυτόχρονα και- λιτό μικρό παλάτι (τιμή εισιτηρίου: 3YTL/άτομο). Κατά καιρούς είχε μετατραπεί σε χάνι και μάλιστα από τα μεγαλύτερα και γνωστότερα, λόγω της γεωγραφικής θέσης του. Εντυπωσιακές ήταν η εξωτερική και εσωτερική του πύλη. Στην είσοδό του τα πιτσιρίκια προσπαθούσαν να μας πουλήσουν κάρτες, μας ζητούσαν καραμέλες και τα πιο τολμηρά ήθελαν βόλτα με τις μοτοσικλέτες!
Φτάνοντας στο Aksaray (Αρχελαϊδα) ακολουθήσαμε τις καφέ πινακίδες για Goreme και λίγο αργότερα στρίψαμε δεξιά για Ihlara (Περίστρεμμα). Το τοπίο συνέχιζε να είναι γυμνό και ξερό. Μερικά χλμ. παρακάτω μπορούσαμε να διακρίνουμε την είσοδο του φαραγγιού. Περάσαμε μερικά όμορφα χωριά μέχρι την επόμενη διασταύρωση, όπου ένας δευτερεύων επαρχιακός δρόμος έφτανε στο χωριό Selime (Σέλμη). Εκεί συναντήσαμε τα πρώτα σπίτια μέσα στους βράχους, που έμοιαζαν με κατακόμβες. Πολλά από αυτά κατοικούνται ακόμα (με κάποιες μετατροπές), ενώ άλλα έχουν μετατραπεί σε μαντριά και αποθήκες.
Σταματήσαμε για φωτογραφίες και να συζητήσουμε για το που θα μέναμε. Μια συμπαθητική «συμμορία» μικρών παιδιών μας πλησίασε. Το τι ακολούθησε δεν περιγράφεται. Μιλώντας μόνο τουρκικά, ρωτούσαν για τις μοτοσικλέτες, ήθελαν βόλτες και καραμέλες. Αργότερα άρχισαν να πειράζουν ο ένας τον άλλον και να πέφτουν μερικές φάπες. Καθίσαμε αρκετή ώρα διασκεδάζοντας. Φυσικά δεν θα μπορούσαμε να φύγουμε χωρίς να «πληρώσουμε» φόρο παραμονής: να πατήσουν όλοι την κόρνα και να μαρσάρουν!!!!
Αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε στο Catlak Hotel (50YTL/δίκλινο & πρωινό), στο Selime. Για φαγητό προτιμήσαμε ένα εστιατόριο που βρισκόταν στις όχθες ενός μικρού ποταμού, στο Yaprakhisar (Ιμβρασσός) έναν μικρό οικισμό δίπλα στο Selime. Κάποια από τα τραπέζια του ήταν σε πλωτές εξέδρες στο ποτάμι. Το φαγητό αρκετά καλό με μοναδικό αρνητικό σημείο τα πολλά κουνούπια!
Τότε ήταν που γνωρίσαμε τον Umit. Υπάλληλος του εστιατορίου και από τους λίγους που μιλούσαν αγγλικά. Εξυπηρετικός και ευγενικός μας έδωσε πληροφορίες για την περιοχή και μας πρότεινε να μας ξεναγήσει στο φαράγγι της Ihlara. Η τιμή του όμως μας φάνηκε ακριβή (περίπου 30€), οπότε προτιμήσαμε να το κάνουμε μόνοι μας με τη βοήθεια του βιβλίου. Μάθαμε για την ύπαρξη ενός παλιού hamam στο Ilisu (περίπου 10χλμ.). Αποφασίσαμε να το επισκεφτούμε με τον Umit που μας συνόδευσε για παρέα. Πληρώσαμε 15YTL/2 άτομα για μια ώρα με το χώρο να είναι μόνο για εμάς. Το χαμάμ βρισκόταν μέσα στους βράχους και το ζεστό νερό ερχόταν μέσα απ' αυτούς. Ήταν ό,τι καλύτερο και χαλαρωτικό μετά από την κούραση της ημέρας!
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο να πιούμε ένα τσάι στη βεράντα του. Είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε με τον Umit διάφορα θέματα που αφορούσαν την περιοχή, την καθημερινότητά του, την οικογένεια και τα σχέδιά του για το μέλλον. Η ώρα έφτασε 2π.μ. χωρίς να το καταλάβουμε...
