Ξυπνήσαμε σχετικά νωρίς. Φάγαμε το πρωινό μας και πήραμε το δρόμο για τη διάσημη κορυφή του Nemrut Dagi που απείχε 12χλμ. Ο δρόμος ήταν στενός και -από ένα σημείο και πέρα- πλακόστρωτος. Συναντήσαμε 2-3 ξενοδοχεία. Από μια γρήγορη ματιά θεωρώ πως είχαμε κάνει την καλύτερη επιλογή. Μετά από 2χλμ. βρεθήκαμε μπροστά στο εκδοτήριο εισιτηρίων. Πληρώσαμε 5YTL/άτομο. Το τοπίο που συναντήσαμε στην συνέχεια ήταν χωρίς βλάστηση, απόκρημνο και εντυπωσιακό! Το υψόμετρο πλησίαζε 1200μ.. Ο αέρας που φυσούσε ήταν δροσερός παρά το γεγονός ότι βρισκόμασταν στο κατακαλόκαιρο. Παντού γύρω μας ήταν βουνά. Στο βάθος μπορούσαμε να διακρίνουμε την τεχνητή λίμνη που είχε δημιουργηθεί από το φράγμα του Ataturk στον Ευφράτη.
Ο δρόμος κατέληγε σε ένα κτήριο. Από εκεί ξεκινούσαν 2 μονοπάτια προς την κορυφή. Ακολουθήσαμε το δυτικό. Από μακριά μπορούσαμε να διακρίνουμε το λόφο που σχηματιζόταν στην κορυφή από μικρές πέτρες. Το εντυπωσιακό ήταν πως το μέγεθος της καθεμιάς δεν ξεπερνούσε μια ανθρώπινη γροθιά!
Φτάνοντας στην κορυφή βρήκαμε το εντυπωσιακότερο αξιοθέατο. Πέτρινα κεφάλια ύψους 2 μέτρων -που τοποθετημένα στο έδαφος- ατένιζαν αγέρωχα το Νότο! Απεικόνιζαν τον Απόλλωνα, τη θεά Τύχη, το Δία, τον Ηρακλή και τον Αντίοχο I’ τον Επιφανή. Φτάνοντας στην ανατολική πλευρά του λόφου υπήρχαν τα καθιστά σώματα των αγαλμάτων. Ο Αντίοχος ήταν ο βασιλιάς που έδωσε την εντολή να κατασκευαστεί αυτό το εκπληκτικό δημιούργημα. Ο χώρος προοριζόταν για ιεροθέσιο ή τύμβο. Ο βασιλιάς κατασκεύασε τους «Θρόνους των Θεών», θεωρώντας πως ήταν συγγενείς του και πως θα έπαιρνε μια θέση δίπλα τους μετά το θάνατό του. Το θέαμα ήταν μοναδικό! Το υψόμετρο ήταν στα 2.216μ.
Η ώρα περνούσε και δε θέλαμε να φύγουμε. Κάποια στιγμή πήραμε την απόφαση και επιστρέψαμε στο πανδοχείο. Φορτώσαμε τα πράγματα στις μοτοσικλέτες και αναχωρήσαμε προς το χωριό Narince, που βρισκόταν στη διασταύρωση του κεντρικού δρόμου για Kahta. Τα αρχικά μας σχέδια ήταν να αναχωρήσουμε ανατολικότερα, προς την πόλη Batman. Δεν μπορούσαμε όμως να φύγουμε χωρίς να δούμε και τα υπόλοιπα αξιοθέατα της περιοχής.
Κινούμενοι δυτικά κατευθυνθήκαμε προς την αρχαία πόλη Arsamia (19χλμ.) Με το ίδιο εισιτήριο που είχαμε βγάλει νωρίτερα, μπήκαμε στον αρχαιολογικό χώρο, που ουσιαστικά βρισκόταν στη δυτική πλευρά της κορυφής του Nemrut Dagi. Ήμασταν οι μοναδικοί επισκέπτες. Αφήσαμε τις μοτοσικλέτες στο πάρκινγκ και περπατήσαμε για 150μ. Βρεθήκαμε μπροστά στο θαυμάσιο άγαλμα που απεικόνιζε το Θεό Μίθρα σε χειραψία με τον Ηρακλή. Δίπλα υπήρχε μια μαρμάρινη πλάκα στην οποία ήταν γραμμένη στα ελληνικά(!) η ιστορία της αρχαίας Αρσάμειας. Στον ίδιο χώρο βρισκόταν η είσοδος μιας σπηλιάς βάθους 150μ. που πιθανότατα χρησιμοποιούνταν ως λατρευτικός χώρος. Κατεβήκαμε μερικά μέτρα θέλοντας να εξερευνήσουμε τη σπηλιά, αλλά γρήγορα το σκοτάδι που επικρατούσε, μας σταμάτησε.
Αφήσαμε την αρχαία Arsamia και κατευθυνθήκαμε προς το κάστρο του Yeni Kale (1χλμ.) που ήταν κλειστό. Το πολυεπίπεδο κάστρο με την πρωτότυπη αρχιτεκτονική, βρισκόταν σκαρφαλωμένο σε έναν απότομο βράχο, στο άνοιγμα ενός φαραγγιού. Αρκεστήκαμε σε μερικές φωτογραφίες από μακριά. Συνεχίσαμε με οδηγούς τις πινακίδες για Kahta, μέχρι που βρεθήκαμε στην αρχαία ρωμαϊκή γέφυρα. Το στολίδι αυτό, τις ζεστές μέρες, αποτελεί μέρος συνάθροισης των ντόπιων που αποζητούν τη δροσιά των νερών του ποταμού. Αξιοπρόσεχτοι ήταν οι 3 κίονες στις άκρες της γέφυρας. Πλέον δεν χρησιμοποιείται, καθώς κατά το παρελθόν είχε υποστεί μεγάλη καταστροφή από ένα φορτηγό που μετέφερε πετρέλαιο. Βλέπεις η πάλαι ποτέ αγροτική περιοχή έχει μετατραπεί σε πετρελαιο-παραγωγική καθώς καλύπτει το 60% των αναγκών της Τουρκίας.
Συνεχίζοντας φτάσαμε στη διασταύρωση για Karakus Tapesi. Επρόκειτο για έναν τύμβο που στις μέρες μας, ό,τι έχει απομείνει ήταν 3 κίονες. Ο καθένας τους ήταν στολισμένος με κάτι διαφορετικό (αετό, λιοντάρι, επιγραφή). Τα υλικά τους χρησιμοποιήθηκαν –κατά το παρελθόν- από τους Ρωμαίους για την κατασκευή της γέφυρας.
Η συνολική περιπλάνηση στα αξιοθέατα του Nemrut Dagi ήταν περίπου 60-70χλμ.. Φυσικά άξιζε τον κόπο, νιώθαμε τυχεροί που αλλάξαμε τα αρχικά μας σχέδια. Είχε μεσημεριάσει πλέον. Αποφασίσαμε να κινηθούμε ανατολικά με προορισμό την αδιάφορη πόλη Batman. Ακολουθήσαμε τη σήμανση για «Feribot» Diyarbakir, Siverek. Σε 40χλμ. βρεθήκαμε μπροστά σε μια υποτυπώδη προβλήτα. Το πλοίο είχε αναχωρήσει προ μισής ώρας περίπου. Ήταν μια καλή ευκαιρία να κάνουμε μια στάση για καφέ στο παραπλήσιο ταβερνάκι. Για καλή μας τύχη, η απόσταση (20 λεπτά) με την αντίπερα όχθη ήταν μικρή. Έτσι δεν άργησε να επιστρέψει το πλοιάριο που έμοιαζε με ferry-boat. Επιβιβαστήκαμε όλοι (τιμή εισιτηρίου: 5YTL/μοτοσικλέτα & αναβάτης).
Αποβιβαστήκαμε στο Kayali και συνεχίσαμε για Siverek. Η διαδρομή ήταν πολύ όμορφη. Απέραντες ακαλλιέργητες εκτάσεις και ένας ευθύς δρόμος μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι σου, αποτέλεσαν το σκηνικό του τοπίου. Η οδήγηση ήταν απολαυστική! Ελάχιστη η κίνηση και η κατάσταση του οδοστρώματος πολύ καλή. Ο ήλιος έδυε πίσω μας, δίνοντάς μας την ευκαιρία να απολαύσουμε τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος χωρίς να μας ενοχλεί...
Περάσαμε το Siverek και κατευθυνθήκαμε προς Diyarbakir. Φτάσαμε κατά τις 7.30μ.μ.. Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει. Θεωρήσαμε καλύτερο να διανυκτερεύσουμε στο Diyarbakir και να συνεχίζαμε την επομένη για Batman. Ο τουριστικός οδηγός μας δεν ανέφερε κάτι για την πόλη. Παρόλα αυτά διέθετε διάφορα αξιοθέατα όπως αρμένικες εκκλησίες, ένα εντυπωσιακό τζαμί και όμορφα φωτισμένα καλοδιατηρημένα τείχη. Περιπλανηθήκαμε αρκετά και καταλήξαμε εντός των τειχών, αναζητώντας κάποιο κατάλυμα. Καταλήξαμε στο Hotel Buyuk (Grand) Kervansaray. Αν και η τιμή του δεν ήταν τόσο συμφέρουσα (130YTL/δίκλινο & πρωινό) για τον οικονομικό μας προϋπολογισμό, μας εντυπωσίασε!!! Επρόκειτο για ένα αναπαλαιωμένο kervansaray (=χάνι, πανδοχείο) που στο παρελθόν έβρισκαν κατάλυμα οι ταξιδιώτες. Η αρχιτεκτονική του συνίσταται σε ένα ορθογώνιο πέτρινο κτίριο (τοίχος πάχους 1 μέτρου!!!), με εσωτερική αυλή στο κέντρο της οποίας υπήρχε ένα υπέροχο σιντριβάνι. Τα δωμάτια μικρά αλλά με όλες τις ανέσεις, βρίσκονταν στον 1ο όροφο, περιμετρικά της αυλής. Με την αναπαλαίωση διατηρήθηκαν πολλά από τα χαρακτηριστικά του παλιού kervansaray.
Ξεκουραστήκαμε για λίγο και βγήκαμε μια βόλτα στην πόλη για φαγητό. Καταλήξαμε σε μια υπαίθρια ψησταριά με νόστιμο φαγητό. Όπως διαπιστώσαμε βρισκόταν στην κεντρική αγορά της πόλης, που όμως εκείνη την ώρα «κοιμόταν» για τα καλά. Ελάχιστα φωτισμένη σου έδινε μια ιδιαίτερη αίσθηση... Κατά τις 10μ.μ. επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Απολαύσουμε τους παραδοσιακούς μπακλαβάδες, που είχαμε αγοράσει από ένα τοπικό ζαχαροπλαστείο, υπό τους μελωδικούς ήχους του Τούρκου μουσικού του ξενοδοχείου...
