Μου ήταν πολύ δύσκολο να ξυπνήσω, παρά το γεγονός ότι η ώρα είχε φτάσει 10π.μ.. Έκανα κουράγιο, ετοιμάσαμε τα πράγματά μας, πήραμε πρωινό και κατά τις 12 αναχωρήσαμε. Ίσως τη χειρότερη ώρα στην πιο ζεστή μέρα του ταξιδιού.
Ακολουθώντας ανατολική πορεία προς El Dor, μπήκαμε στη συριακή έρημο! Η ζέστη ήταν υποφερτή για τα δεδομένα της περιοχής. Στην πορεία μας συναντήσαμε ελάχιστα οχήματα. Η βλάστηση ανύπαρκτη. Απέραντες άνυδρες εκτάσεις απλώνονταν προς όλες τις κατευθύνσεις. Το μάτι χανόταν στον ορίζοντα. Πού και πού συναντούσαμε μικρούς ανεμοστρόβιλους, πολλοί από τους οποίους διέσχιζαν τον δρόμο. Η αίσθηση ήταν συναρπαστική όταν τύχαινε να τους διαπερνάς.
Έχοντας διανύσει περίπου 70χλμ. φτάσαμε στη διασταύρωση που οδηγούσε στο χωριό As Sukhnah. Με βάση το χάρτη, από εκεί ξεκινούσε ο δρόμος για το κάστρο του Qasr al Hayr ash Sharqi. Την ώρα που συζητούσα με την Πλουμιστή για το αν ήταν η σωστή διασταύρωση, ένας νεαρός από το απέναντι σπίτι μας έκανε νόημα να πάμε προς τα εκεί. Θεωρώντας πως ήταν κάποιο καφενείο, σκεφτήκαμε πως ήταν καλή ευκαιρία για μια ολιγόλεπτη στάση. Τελικά –όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια- ήταν σπίτι και ο ευγενικός νεαρός μας κάλεσε να ξαποστάσουμε. Δυστυχώς δεν ήξερε καθόλου αγγλικά. Μια σχετική συνεννόηση έγινε με νοήματα και κάποιες αραβικές εκφράσεις που είχε ο οδηγός μας. Θέλησε να βγάλει μια φωτογραφία με τη μοτοσικλέτα και φυσικά δεν του χαλάσαμε το χατίρι. Μας έδωσε ένα μπουκάλι παγωμένο νερό, το πολυτιμότερο αγαθό της ερήμου, και αναχωρήσαμε για το κοντινό χωριό As Sukhnah.
Η ιδέα -όπως φάνηκε στη συνέχεια- δεν ήταν η καλύτερη. Για κακή μας τύχη ο ασφαλτοστρωμένος δρόμος τελείωνε στο χωριό. Για το μέρος που θέλαμε να επισκεφτούμε συνέχιζε ένας όπου γίνονταν έργα… αμφιβόλου ποιότητας. Επίσης, όπου σταματήσαμε να ρωτήσουμε –κυρίως παρέες νεαρών και παιδιών- αυτό που καταφέρναμε είναι να χάσουμε τον χρόνο μας. Οι περισσότεροι δεν καταλάβαιναν και δεν μπορούσαν να διαβάσουν το χάρτη. Όσοι καταλάβαιναν προσπαθούσαν να μας πείσουν για μια βόλτα ως συνεπιβάτες παρά να μας δείξουν το δρόμο. Κάτι η ζέστη, κάτι η ταλαιπωρία που μας προκαλούσε η κατάσταση αρχίσαμε να δυσφορούμε.
Αφήσαμε το χωριό και επιστρέψαμε στην εθνική. Προτιμήσαμε να συνεχίσουμε ανατολικότερα για να προσεγγίσουμε το κάστρο. Αναζητώντας τη διασταύρωση –και πιθανότατα κάποια ενημερωτική πινακίδα- συναντούσαμε μόνο κάθετους χωματόδρομους στον εθνικό δρόμο… φυσικά χωρίς σήμανση για το πού οδηγούσαν! Περίπου 40χλμ. μετά –στα αριστερά μας- συναντήσαμε έναν ασφαλτοστρωμένο στενό δρόμο, χωρίς σήμανση, που χανόταν σε μια ερημική κοιλάδα… χωρίς ίχνη ζωής ή κάποιους οικισμούς. Αποφασίσαμε να τον ακολουθήσουμε.
Στην πορεία δεν ήταν λίγες οι φορές που σκέφτηκα πως ίσως να είχαμε πάρει λάθος διαδρομή. Κάποιες φορές ο δρόμος κοβόταν για μερικά μέτρα –γινόταν χωματόδρομος- και συνέχιζε κάποιες δεκάδες μέτρα παρακάτω. Διανύσαμε περίπου 30χλμ. μέχρι που μπροστά μας ξεπρόβαλαν τα επιβλητικά τείχη του κάστρου Qasr al Hayr ash Sharqi. Πρόκειται για ένα καλοδιατηρημένο εντυπωσιακό κάστρο που φιλοξενεί ένα έρημο μοναστήρι στο εσωτερικό του. Αν και βρισκόταν στη μέση του πουθενά, θα έπρεπε να προμηθευτούμε εισιτήριο από κάποιο εκδοτήριο που βρισκόταν εκτός του κάστρου. Το πρόγραμμα της ημέρας μάς πίεζε και ο χρόνος μας ήταν λίγος. Αρκεστήκαμε λοιπόν, στο να το θαυμάσουμε μόνο εξωτερικά.
Συνεχίσαμε την πορεία μας στο ίδιο εκπληκτικό τοπίο. Η διαδρομή ερημική. Συναντήσαμε 2-3 οικισμούς, με την κλασική «τετραγωνισμένη» αρχιτεκτονική των σπιτιών της ερήμου. Έδιναν την εντύπωση πως ήταν έρημα. Η ζέστη που επικρατούσε είχε «κλείσει» τους κατοίκους στα σπίτια τους. Μόλις διασχίσαμε το 3ο χωριό, οδηγήσαμε σε μια στενή, μοναχική διαδρομή που δεν συναντήσαμε όχημα. Το τοπίο ήταν γυμνό και αφιλόξενο, σε σημείο να απορείς πώς ήταν δυνατόν να ζουν άνθρωποι εκεί!
Μετά από 50χλμ. φτάσαμε στο κάστρο Ar Rusalah, απομεινάρι της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Είναι εξίσου εντυπωσιακό. Έχοντας φτάσει, όμως, στο όριο της αντοχής μας βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και συνεχίσαμε για Ar Raqqah (60χλμ.), την πόλη που βρίσκεται χτισμένη στις όχθες του Ευφράτη ποταμού. Πλησιάζοντας, το τοπίο άλλαζε. Το ξερό τοπίο αντικατέστησαν καλλιέργειες.
Μπαίνοντας στην πόλη, το πρώτο πράγμα που συναντήσαμε ήταν η γέφυρα που ένωνε τις απέναντι πλευρές του Ευφράτη. Στις όχθες του έβρισκαν στιγμές δροσιάς και ψυχαγωγίας οι κάτοικοι της πόλης. Κάναμε μια στάση για ξεκούραση και να μελετήσουμε το χάρτη για την περιοχή του Qalat Jabir. Το τί έγινε την ώρα της ολιγόλεπτης παραμονής μας δεν περιγράφεται… Ο κόσμος που μαζεύτηκε για να δει το «αξιοθέατο» δεν είχε προηγούμενο! Ούτε ατύχημα να είχε συμβεί! Άλλοι περιεργάζονταν τις μοτοσικλέτες και άλλοι εμάς. Κάποιοι έβγαζαν φωτογραφίες. Μια παρέα 3 νεαρών μας ζήτησαν να βγάλουμε όλοι μαζί φωτογραφία… Για να είμαι ειλικρινής από ένα σημείο και μετά ένιωσα να πνίγομαι από την πολυκοσμία… Αποφασίσαμε να αναχωρήσουμε αφού πρώτα επισκεφτήκαμε το κοντινό βενζινάδικο. Και εκεί η κατάσταση ήταν χειρότερη. Μαζεύτηκε αυτομάτως πολύς κόσμος κάνοντας το βενζινά να βρίζει. Φεύγοντας, τα παιδάκια τρέχανε πίσω από τις μοτοσικλέτες θυμίζοντας ελληνική ταινία του 1940!!!
Ακολουθώντας δυτική πορεία φτάσαμε στη διασταύρωση με τη σήμανση «Jabel». Την ακολουθήσαμε για τα επόμενα 50χλμ. Η διαδρομή ήταν σχετικά αδιάφορη σε σχέση με το τί είχαμε συναντήσει μέχρι τότε. Μακριά, στην αριστερή πλευρά διακρίνονταν καταπράσινες εκτάσεις και ο ποταμός. Ο δρόμος κατέληγε σε μια πευκώδη περιοχή και γέφυρα που τη φύλαγαν στρατιώτες. Τότε συνειδητοποιήσαμε πως είχαμε κάνει επιπλέον χιλιόμετρα πηγαίνοντας από την Ar Raqqah. Ο φύλακας μάς ενημέρωσε πως έπρεπε να επιστρέψουμε 4-5χλμ. πίσω και να περάσουμε την νεόκτιστη αψίδα, προκειμένου να πάμε στο κάστρο Qalat Jabir και την λίμνη Buhayrat al Asad που σχηματίζει ο ποταμός Ευφράτης. Αυτό και κάναμε.
Προς το τέλος της διαδρομής (20χλμ) ξεπρόβαλε –ως θαύμα- μια κατάφυτη από πεύκα περιοχή στις όχθες ενός μικρού όρμου. Πλήθος κόσμου χρησιμοποιούσε το μέρος ως παραλία αναζητώντας στιγμές δροσιάς. Συνεχίζοντας στο στενό μικρό δρόμο φτάσαμε στο φρούριο Qalat Jabir, που σηματοδοτούσε και το τέλος του δρόμου. Εντυπωσιακό!
Λίγο πριν είχαμε συναντήσει μια πινακίδα που οδηγούσε σε μια υπαίθρια ψαροταβέρνα. Αποφασίσαμε πως εκεί θα ήταν και το σημείο όπου θα διανυκτερεύαμε. Είχε φτάσει η ώρα του φαγητού… μάλλον του δείπνου! Είπαμε να φάμε ψάρια… τη σπεσιαλιτέ του καταστήματος! Αν και το σέρβις ήταν πολύ αργό –περιμέναμε παραπάνω από 1 ώρα!- το φαγητό ήταν νόστιμο και φθηνό! Καθώς νύχτωνε, απολαμβάναμε τα εκπληκτικά χρώματα του ήλιου στα νερά της λίμνης Buhayrat al Asad. Μιας λίμνης που σχηματίστηκε από το φράγμα του Ευφράτη ποταμού.
Το ομορφότερο όμως περιστατικό της βραδιάς ήταν η τυχαία γνωριμία μας με τον Jambel και την παρέα του. Ο Misa, η Lida και η Daria ήταν φοιτητές από τη Ρωσία που έκαναν το μεταπτυχιακό τους στο τμήμα Ξένων Γλωσσών του Πανεπιστημίου στο Aleppo. Είχαν έρθει και αυτοί για να περάσουν το σαββατοκύριακο στην περιοχή, κάνοντας ελεύθερο κάμπινγκ. Η περιοχή είναι γνωστή για τη δυνατότητα ελεύθερης διαμονής. Για το λόγο αυτό έχουν στηθεί κάποιες μόνιμες καλύβες από καλάμια. Σε μια από αυτές έμεναν τα παιδιά. Ο Jamber μας κάλεσε να στήσουμε το αντίσκηνό μας δίπλα τους.
Το βράδυ κύλησε πολύ ευχάριστα. Κουβέντα, αστεία και –φυσικά- ρώσικη βότκα μας κράτησαν ξύπνιους μέχρι αργά απολαμβάνοντας το δροσερό αεράκι κάτω από τον έναστρο ουρανό. Μιλήσαμε για τα ταξίδια μας, τις σπουδές τους στο Aleppo, την κατάσταση στη Ρωσία, τις πρόσφατες διαμάχες με τη Γεωργία. Πολύ ισορροπημένα, φιλικά και συμπαθητικά παιδιά. Μια πολύ ευχάριστη γνωριμία...
