Άνοιξα τα μάτια μου. Η πρώτη εικόνα που αντίκρισα ήταν το λουστραρισμένο σκαλιστό ξύλινο ταβάνι. Απέξω ερχόταν ο ήχος του νερού που έτρεχε. Κάποιος έπλενε την αυλή. Κατά τα υπόλοιπα επικρατούσε μια απόλυτη ησυχία. Ήταν πολύ νωρίς για να σηκωθώ… Απόλαυσα για λίγο ακόμα το κρεβάτι.
Κατά τις 9.00π.μ. σηκωθήκαμε και κατεβήκαμε για το πρωινό μας, κάτω από την κληματαριά της αυλής. Η πόλη ήταν τόσο δελεαστική που δεν σου έκανε καρδιά να την αποχωριστείς. Ήδη σκέψεις για να μέναμε μια μέρα παραπάνω, είχαν αρχίσει να γεννιούνται στο μυαλό μας. Παρόλα αυτά ετοιμάσαμε τα πράγματά μας και τα φορτώσαμε στις μοτοσικλέτες.
Πριν αναχωρήσουμε σκεφτήκαμε να επισκεφτούμε πεζοί τον λόφο στον οποίο βρισκόταν το ανακαινισμένο λαογραφικό μουσείο. Το χαρακτηριστικό πορτοκαλί κτήριο που φαινόταν –σχεδόν- από οποιοδήποτε σημείο της πόλης. Το μουσείο φιλοξενούσε φωτογραφικό υλικό (μετά το 1925), πίνακες, ενδύματα, έπιπλα, σκεύη, εργαλεία, νομίσματα, κ.ά.. Στο υπόγειό του έχουν κατασκευαστεί αναπαραστάσεις ενός φαρμακείου, λουκουματζίδικου, υποδηματοποιείου, σιδηρουργείου και μαγαζιού με μπαχαρικά παλαιότερης εποχής.
Στο πίσω μέρος του μουσείου βρισκόταν ο πύργος με το παλιό ρολόι της πόλης. Τα νούμερα είναι γραμμένα με αραβικά σύμβολα. Δεν είχα το κουράγιο να ανέβω μέχρι την κορυφή σε αντίθεση με την Πλουμιστή. Εκεί συνάντησε έναν συμπαθή γέροντα που με μεγάλη χαρά πληροφορούσε τους επισκέπτες για την ιστορία του ρολογιού. Όσο περισσότερος κόσμος επισκεπτόταν το ρολόι, τόσο μεγαλύτερη η χαρά του. Φυσικά όλα στα τουρκικά.
Αναχωρήσαμε με τις καλύτερες εντυπώσεις για Bursa (Προύσα) ακολουθώντας τις πινακίδες για Istanbul. Η απόσταση ήταν περίπου 400χλμ.. Για καλή μας τύχη η διαδρομή ήταν καλή. Μέχρι την Bolu (120χλμ.) –που σταματήσαμε για ανεφοδιασμό- ακολουθήσαμε το εθνικό δίκτυο χωρίς προβλήματα. Μετά το Karabuk και μέχρι το Gereme η διαδρομή διέσχιζε μια καταπράσινη περιοχή χωρίς ιδιαίτερη κίνηση. Λίγο πριν το Gereme συναντήσαμε τον αυτοκινητόδρομο, όμως δεν τον επιλέξαμε.
Μέχρι την Bolu οδηγήσαμε σε έναν σχετικά άνετο δρόμο. Στο πρατήριο που σταματήσαμε ο εξυπηρετικός ιδιοκτήτης μας έδωσε πληροφορίες για τη διαδρομή, τη λίμνη Iznik, τη Bursa καθώς και για τις ακτοπλοϊκές ανταποκρίσεις προς την Istanbul. Σκεφτήκαμε πως ήταν προτιμότερο να χρησιμοποιήσουμε τον αυτοκινητόδρομο μέχρι το Adapazari (115χλμ.) προκειμένου να εξοικονομούσαμε χρόνο. Το αντίτιμο για κάθε μοτοσικλέτα ήταν 7,5YTL… όχι ευκαταφρόνητο ποσό για τα οικονομικά δεδομένα της χώρας. Αν και η κατάσταση του αυτοκινητόδρομου ήταν πολύ καλή, η χρήση του ήταν ακριβή.
Το δυσκολότερο όμως σημείο της διαδρομής ήταν από την Adapazari προς Bilecik. Ο στενός γεμάτος έργα και μπαλώματα δρόμος, που αποτελούσε κεντρικό άξονα προς την Antalya, ήταν γεμάτος φορτηγά. Για τα 40χλμ. που οδηγήσαμε σε αυτόν απαιτούνταν ιδιίτερη προσοχή. Ευτυχώς μετά το χωριό Pamukova –που στρίψαμε δεξιά- ακολουθήσαμε τον δρόμο για Iznik. Ήταν σαφώς πιο ερημικός χωρίς φορτηγά και λίγο στενότερος. Περνούσε μέσα από πεύκα αλλά και καλλιέργειες, κυρίως στην περιοχή της πεδιάδας. Δεν ήταν λίγες οι φορές που τα «περήφανα» γερατειά έκαναν την εμφάνισή τους –από κάθετους χωματόδρομους- καβάλα στα τρακτέρ τους!!!
Στο Iznik μπήκαμε από την ανατολική πλευρά, από την «Λευκή» Πύλη. Η περιστοιχισμένη με τείχη πόλη είχε πλούσια ιστορία. Κατά το παρελθόν αποτέλεσε την έδρα σπουδαίων βασιλιάδων και μέρος όπου είχαν παρθεί σημαντικές αποφάσεις. Το παλιό της όνομα ήταν «Νίκαια». Δυστυχώς για τα αξιοθέατά της διαβάσαμε όταν την είχαμε προσπεράσει, στη στάση που κάναμε στο χωριό Soloz (στην νότια παραλίμνια διαδρομή προς Bursa). Υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας πως θα επισκεφτούμε την Iznik την επόμενη φορά που θα ταξιδέψουμε στην Τουρκία!
Αναφορικά με την παραλίμνια διαδρομή δεν μπορώ να πω πως εντυπωσιάστηκα ιδιαιτέρως. Ουσιαστικά διέσχιζε μια περιοχή με ελαιώνες και μικρούς οικισμούς. Η τουριστική ανάπτυξη ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Κάποιες υπαίθριες καντίνες και ψαροταβέρνες ήταν οι μοναδικές επιλογές των επισκεπτών της περιοχής. Μια κατασκευή με τρεχούμενα νερά ήταν η αφορμή να σταματήσουμε στο μικρό χωριό Soloz. Το φιλικό κλίμα των ντόπιων συνέβαλε στο να περάσουμε ευχάριστα το χρόνο μας απολαμβάνοντας ένα φλιτζάνι τσάι.
Συνεχίσαμε για τα τελευταία 40χλμ. πριν το μέρος που θα διανυκτερεύαμε. Η διαδρομή μέχρι το Gemlik ήταν άνετη χωρίς προβλήματα. Περίπου 10χλμ. πριν τη Bursa πετύχαμε ένα απίστευτο μποτιλιάρισμα! Τα βεντιλατέρ των μοτοσικλετών άνοιξαν και η υπομονή άρχισε να εξαντλείται! Κατά τις 6.30μ.μ. φτάσαμε στην πόλη.
Ξεκινήσαμε προς την κεντρική πλατεία Ataturk. Το μποτιλιάρισμα ήταν απίστευτο και εμείς –ουσιαστικά- δεν γνωρίζαμε πού ακριβώς θέλαμε να πάμε. Απλώς ψάχναμε για κατάλυμα. Κορναρίσματα, χωσίματα, χαμός… Ακολουθήσαμε τις πινακίδες για Uludag Park, μέχρι που βρεθήκαμε σε ένα σημείο με φανταστική πανοραμική θέα της πόλης… όμως καταλύματα πουθενά!!!
Επιστρέψαμε και πάλι στο κέντρο και ακολουθήσαμε τις πινακίδες για την περιοχή Cerirge. Στο αμφιθεατρικά χτισμένο αυτό προάστιο της πόλης βρισκόντουσαν τα ξενοδοχεία με τα θερμά λουτρά με το μεταλλικό νερό, Termal Hotels. Αποτελούν πόλο έλξης για πολλούς τουρίστες κυρίως ηλικιωμένους.
Καταλήξαμε στο Mutlu Termal Motel (70YTL/δίκλινο & πρωινό) που ήταν ίσως η πιο φθηνή αξιοπρεπής επιλογή. Αφού κάναμε μια μικρή βόλτα για φαγητό (η πόλη φημιζόταν για τα kebap της), κατά τις 10.30μ.μ. επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για να δοκιμάσουμε τα λουτρά. Στο ισόγειο του ξενοδοχείου υπήρχε ένας ειδικά διαμορφωμένος κλειστός περιποιημένος χώρος με μια μαρμάρινη πισίνα μικρών διαστάσεων. Σε αυτή διοχετευόταν τρεχούμενο ζεστό νερό, θερμοκρασίας 40-45°C. Λόγω των μεταλλικών στοιχείων που περιέχει, πιστεύεται πως έχει ιαματικές ιδιότητες.
Δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο η θερμοκρασία ήταν 40-45°C. Μου φάνηκε αδύνατον να μπω ολόκληρος στο νερό. Κατάφερα μέχρι να βάλω τα πόδια μέχρι τον μηρό και αυτό για λίγη ώρα. Περισσότερο απολαυστικό ήταν να ρίχνουμε νερό πάνω μας με μια μικρή κανάτα αφού πρώτα είχαμε προσθέσει κρύο. Επίσης, οι υδρατμοί δημιουργούσαν μια κατάσταση «σάουνας» προκαλώντας μια όμορφη αίσθηση. Δεν καθίσαμε παραπάνω από 30 λεπτά. Εμφανώς χαλαρωμένοι, επιστρέψαμε στο δωμάτιο...
