Ξυπνήσαμε νωρίς το πρωί προκειμένου να φτάσουμε πριν το μεσημέρι στην Aqaba (130χλμ.), το μεγαλύτερο ιορδανικό λιμάνι στην Ερυθρά Θάλασσα. Σκοπός μας ήταν να περάσουμε στην Αίγυπτο.
Ακολουθώντας στην King’s Highway, οδηγήσαμε σε μια ερημική αλλά ταυτόχρονα όμορφη διαδρομή με καταπληκτική θέα και ελάχιστη βλάστηση. Μετά από 40χλμ. ο δρόμος συναντούσε την Desert Highway (τον δρόμο της ερήμου) και μαζί οδηγούσαν στην Aqaba. Από εκεί και πέρα η κατάσταση του δρόμου αρκετά καλή, φαρδύτερος αλλά με πολλά φορτηγά και σαμάρια (ευτυχώς με προειδοποιητικές πινακίδες).
Περίπου 10χλμ. πριν την Aqaba συναντήσαμε τις πινακίδες για «Ports». Αν και αρχικά μπερδευτήκαμε λίγο, τελικά ακολουθώντας μια μικρή πινακίδα για «Ferry Station», φτάσαμε στο λιμάνι-συνοριακό σταθμό. Ο σταθμός των επιβατών και ο χώρος αναμονής ήταν κατάμεστος από κόσμο… Άλλοι ξαπλωμένοι, άλλοι κοιμόντουσαν, άλλοι είχαν στήσει το μεσημεριανό τους τραπέζι. Παιδάκια τριγύριζαν παντού. Μαυροφορεμένες γυναίκες με μαντίλες που φαίνονταν μόνο τα μάτια τους, καθόντουσαν σε παρέες μεταξύ τους. Στον εξωτερικό χώρο ήταν σταθμευμένα αυτοκίνητα. Εντυπωσιακό ήταν το πόσο φορτωμένα ήταν!
Ρωτήσαμε τις πληροφορίες για τη διαδικασία, που είχε ως εξής:
- στον 1ο όροφο, βγάλαμε εισιτήριο με τις τοπικές ακτοπλοϊκές γραμμές πληρώνοντας 84€/μοτοσικλέτα & αναβάτης. Δεν χρειάστηκε να έχουμε συνάλλαγμα καθώς στον ίδιο χώρο υπήρχε τράπεζα (υποκατάστημα).
- στο ισόγειο πληρώσαμε την Tax Departure 5 Dinars/άτομο και ακόμα 5 Dinars/άτομο για ένα γραμματόσημο που χρειαζόταν.
- στον 1ο όροφο, ελέγξανε και σφράγισαν τα διαβατήρια (χρησιμοποιώντας και το γραμματόσημο)
- στο ισόγειο, σφράγισαν το πολύπτυχο. Στην Ιορδανία δεν κόβουν τις σελίδες όπως συμβαίνει στις υπόλοιπες χώρες.
Όταν τελειώσαμε με τα διαδικαστικά καθίσαμε στην αίθουσα αναμονής περιμένοντας την αναχώρηση του πλοίου… χωρίς όμως να γνωρίζουμε την ώρα! Κανονικά ήταν προγραμματισμένη για τις 3μ.μ.. Φυσικά κανένας δεν πίστευε πως θα φεύγαμε τότε! Όσο περιμέναμε, τα πιτσιρίκια, που έπαιζαν δίπλα μας, βρήκαν για παιχνίδι τους τα κράνη μας. Κάποια στιγμή τους τα φορέσαμε και τριγυρνούσαν με αυτά σε όλη την αίθουσα!!!
Η ώρα περνούσε και το πλοίο δεν φαινόταν πουθενά… ήδη είχε φτάσει 6μ.μ. το απόγευμα και κανείς δεν ήξερε τίποτα! Βγήκαμε έξω για αλλαγή! Εκεί γνωρίσαμε τον Towati (φαρμακοποιό) και τον Sammi, δύο Λίβυους που γύριζαν από τις διακοπές τους στη Συρία. Με όσα αγγλικά γνωρίζαμε όλοι μας πιάσαμε τη συζήτηση. Τα παιδιά ήταν πολύ συμπαθητικά και φιλικά. Μιλήσαμε για τα ταξίδια, τις χώρες μας, τις σχέσεις μεταξύ μας, περνώντας ευχάριστα τον χρόνο αναμονής.
Κατά τις 7.30μ.μ. ακούστηκε μια ανακοίνωση –στα αραβικά- από τα μεγάφωνα και υπήρξε μια κινητικότητα. Άνοιξαν οι πύλες. Άρχισε –επιτέλους- η επιβίβαση. Μετά από λίγη ώρα και χωρίς ιδιαίτερους ελέγχους ανεβήκαμε στο σαλόνι του πλοίου. Και εκεί χαμός. Ο καθένας προσπαθούσε να βρει θέση. Δεν έλειψαν οι μικροεκνευρισμοί. Οι Αιγύπτιοι μου φάνηκαν οι πιο «φωνακλάδες» από όλους τους υπόλοιπους λαούς που είχαμε συναντήσει στο ταξίδι. Χρειάστηκε να συμπληρώσουμε μια καρτέλα με τα στοιχεία μας και οι Αιγύπτιοι τελωνειακοί υπάλληλοι να σφραγίσουν τα διαβατήριά μας. Βίζα είχαμε προμηθευτεί από Ελλάδα (31,5€/άτομο).
Βρεθήκαμε ξανά με τον Towati και τον Sammi. Μας κέρασαν χυμούς. Τους ευχαριστήσαμε για την ευγένειά τους. Μας δόθηκε η ευκαιρία να τους ρωτήσουμε πληροφορίες για ένα ενδεχόμενο ταξίδι στην Λιβύη. Χάρηκαν πολύ όταν το άκουσαν! Κατά τις 11μ.μ. φτάσαμε στην Nuweiba. Αντιμετωπίσαμε για μια ακόμα φορά την αναμονή και τον εκνευρισμό που προκαλούσε σε πολλούς από τους επιβάτες. Μετά από 40 λεπτά πατούσαμε σε αιγυπτιακό έδαφος… επιτέλους!!!
Από εκεί και πέρα αντιμετωπίσαμε την αιγυπτιακή γραφειοκρατία. Για να μπορέσει κάποιος να κυκλοφορήσει στην Αίγυπτο με όχημα (με μη αιγυπτιακές πινακίδες) θα πρέπει να βγάλει αιγυπτιακές πινακίδες! Το σίγουρο είναι πώς δεν θα μπορέσει να το κάνει μόνος του καθώς κανείς δεν μιλάει αγγλικά και πουθενά δεν αναφέρεται η διαδικασία. Η μοναδική λύση είναι η Τουριστική Αστυνομία του λιμανιού… Με το που φτάσαμε λοιπόν αναζητήσαμε το γραφείο της Τουριστικής Αστυνομίας. Τελικά ο αστυνομικός μας βρήκε μόνος του –τον ειδοποίησαν- και ανέλαβε να μας βοηθήσει στην διεκπεραίωση των εγγράφων. Η όλη διαδικασία μας κόστισε 120€ για κάθε μοτοσικλέτα!!! Όπως ήταν αναμενόμενο δεν καταλάβαμε ποια χρήματα προορίζονταν για πληρωμή φόρων και ποια για προμήθειες… Με το συμπαθητικό και φιλικό Αστυνομικό να μπαίνει από γραφείο σε γραφείο και εμείς να ακολουθούμε από πίσω, ξεμπερδέψαμε σε χρόνο ρεκόρ… μετά από 2 ώρες!
Στερεώσαμε τις κίτρινες αιγυπτιακές πινακίδες στις μοτοσικλέτες και κατευθυνθήκαμε στην έξοδο του τελωνείου. Η ώρα πλησίαζε 2π.μ. το πρωί. Ήταν πολύ αργά για να ταξιδέψουμε προς την Αγία Αικατερίνη και κυρίως πολύ επικίνδυνο. Οι Αιγύπτιοι δεν χρησιμοποιούν τα φώτα στα οχήματα το βράδυ!!! Ακούγεται τρελό, αλλά είναι αληθινό!
Επιλέξαμε λοιπόν το Hotel Nebetone (15$/δίκλινο), που βρισκόταν κοντά στην έξοδο του λιμανιού. Ίσως ήταν το χειρότερο κατάλυμα που είχαμε επιλέξει μέχρι εκείνη τη μέρα στο ταξίδι μας. Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια… Η κούραση δεν άφηνε περιθώρια επιλογής.
