Το πρώτο πράγμα που έκανα με το που άνοιξα τα μάτια μου ήταν να δω τον ουρανό... και πάλι συννεφιασμένος. Τουλάχιστον δεν έβρεχε. Η ώρα ήταν ακόμα 7.30π.μ.. Από το διπλανό δωμάτιο ακουγόταν θόρυβος. Τα πιτσιρίκια είχαν ξυπνήσει. Κατά τις 8.30π.μ. σηκωθήκαμε και εμείς. Μαζέψαμε τα πράγματα και κατεβήκαμε για το πρωινό. Δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, εκτός από την ομελέτα που ήταν τηγανισμένη σε βούτυρο και όχι λάδι... θυμίζοντας μου τις μαγειρικές επιλογές της γιαγιάς μου!
Δεν έβλεπα την ώρα να ξεκινήσουμε. Αν και την προηγούμενη μέρα έβρεχε, το τοπίο με είχε εντυπωσιάσει! Ο στενός, ελικοειδής δρόμος, οδηγούσε μέσα από ένα πυκνό καταπράσινο δάσος στο εθνικό πάρκο που φιλοξενούσε στο μοναστήρι. Ένα γοργό βουνίσιο ορμητικό ρυάκι μας κρατούσε συντροφιά στην πορεία μας. Μόλις φτάσαμε στην είσοδο του Εθνικού Πάρκου Altindere (τιμή εισιτηρίου: 4YTL/μοτοσικλέτα), αποφασίσαμε να συνεχίσουμε με τη μια μοτοσικλέτα.
Εκείνη την ώρα εμφανίστηκε η «θορυβώδης» παρέα Τούρκων «τσοπεράδων»! Τυπικοί στην εμφάνισή και στη συμπεριφορά. Αμέσως μας πλησίασαν και μας χαιρέτισαν. Όταν τους είπαμε πως ήμαστε Έλληνες, όλο χαρά μας ανέφεραν πως είχαν έναν πολύ καλό Έλληνα μοτοσικλετιστή, τον Παντελή από τον Πειραιά. Όλοι μαζί ξεκινήσαμε για το σημείο όπου ξεκινά το μονοπάτι για το μοναστήρι. Η πρόσβαση στο μοναστήρι είναι εφικτή με 2 τρόπους: είτε με τα πόδια, από ένα απότομο αλλά άνετο μονοπάτι που ξεκινά από το σημείο που βρίσκονται τα εστιατόρια και ο ξενώνας, είτε με όχημα, από το σημείο στάθμευσης, που βρίσκεται 3χλμ. μετά τα εστιατόρια. Ο χώρος στάθμευσης απέχει περίπου 200μ. από την είσοδο της Μονής.
Επιλέξαμε τη 2η επιλογή, μέσω μιας εκπληκτικής διαδρομής. Η Μονή της Παρθένου Μαρίας του Σουμελά βρίσκεται εντυπωσιακά σκαρφαλωμένη σε έναν απότομο, κατακόρυφο βράχο, μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο, αποτελούμενο από έλατα. Στη βάση της χαράδρας που σχηματίζουν οι βράχοι, ρέει ένα ορμητικό ρυάκι. Η ομίχλη που απλωνόταν στην περιοχή δημιουργούσε μια μυστηριώδη ατμόσφαιρα, αναδεικνύοντας τη μαγεία του τοπίου. Το μοναδικό αρνητικό σημείο ήταν οι πολλοί τουρίστες.
Αφού δροσιστήκαμε με το γάργαρο νερό της πηγής («cesme» στα τουρκικά) επισκεφτήκαμε το μοναστήρι (τιμή εισιτηρίου: 8YTL/άτομο). Στις μέρες μας δεν φιλοξενεί μοναχούς. Πραγματοποιούνται έργα αναστύλωσης και συντήρησης. Ουσιαστικά τα κτήρια χτίζονται από την αρχή διατηρώντας την παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Το πιο εντυπωσιακό, όμως, ήταν οι τοιχογραφίες (εξωτερικά ή εσωτερικά) που κοσμούσαν την εκκλησία. Αυτές των εξωτερικών τοίχων είχαν υποστεί φθορές τόσο από φυσικούς, όσο –κυρίως- ανθρώπινους παράγοντες. Χαραγμένες αφιερώσεις και ονόματα έχουν καταστρέψει τα μοναδικά έργα τέχνης, κυρίως αυτά που βρίσκονταν σε χαμηλό ύψος. Η κατάσταση μου προκαλούσε θλίψη…
Στο εσωτερικό η κατάσταση ήταν κάπως καλύτερη. Η παρουσία –πλέον- ενός φύλακα ίσως να συμβάλλει στην προφύλαξή τους. Οι αγιογραφίες δεν παρουσίαζαν την τυπική βυζαντινή –γνώριμη σε εμάς- τεχνοτροπία. Έμοιαζαν περισσότερο ανθρώπινες. Οι επιγραφές ήταν όλες γραμμένες στα ελληνικά - όπως και πολλές από τις χαραγμένες αφιερώσεις κάποιων ανεγκέφαλων! Αξίζει να αναφερθεί πως υπήρχαν πολλές στρώσεις αγιογραφιών. Δίπλα ακριβώς από την εκκλησία βρισκόταν μια πέτρινη κατασκευή με την πινακίδα «Ayiasma» (= αγιασμός). Από το βράχο έπεφταν σταγόνες καταλήγοντας σε μια τρύπα γεμάτη κέρματα!
Αφήσαμε το μοναστήρι κινούμενοι προς τη Macka και την Trabzon (Τραπεζούντα) που απείχε περίπου 45-50χλμ. Η κίνηση στην πόλη ήταν σχετικά εύκολη. Το χαρακτηριστικό της ήταν η πληθώρα μικρών λευκών επιβατηγών φορτηγών (= dolmus). Αποτελούσαν τον πιο διάσημο τρόπο μετακίνησης των ντόπιων. Ταξί δεν πολυκυκλοφορούσαν… μόνο dolmus, γεμάτα κόσμο, στοιβαγμένο σαν σαρδέλες!
Άνετα φτάσαμε στην Ataturk Alani, την κεντρικότερη πλατεία της πόλης, που αποτελεί το σημείο αναφοράς ντόπιων και ξένων. Το άγαλμα της πλατείας απεικόνιζε ποιον άλλο;;; Φυσικά τον Ataturk Kemal! Σε κοντινή απόσταση βρισκόταν και το Τουριστικό Γραφείο με έναν εξυπηρετικό υπάλληλο, που μας έδωσε χρήσιμες πληροφορίες και χάρτη της πόλης. Παρκάραμε τις μοτοσικλέτες έξω από το γραφείο και ξεκινήσαμε την περιπλάνηση μας.
Επιλεκτικά –εξαιτίας της έλλειψης χρόνου- επισκεφτήκαμε τα εξής αξιοθέατα:
- Νέο & Παλιό Παζάρι: Μια πολλή ζωντανή αγορά στην οποία διακρίνεις το ανατολικό και το δυτικό στοιχείο. Τόσο οι άνθρωποι, όσο και τα αγαθά. Ένας συνδυασμός ανατολίτικων «souks» και της αθηναϊκής Ερμού.
- Παλιά τείχη της πόλης: Ένα αρκετά μεγάλο τμήμα της πόλης περιβάλλεται από ψηλά τείχη. Ανάλογα από το σημείο που βρισκόμασταν μπορούσαμε να
απολαύσουμε την εκπληκτική θέα τους (πχ. μετά τη δυτική πύλη).
απολαύσουμε την εκπληκτική θέα τους (πχ. μετά τη δυτική πύλη).
- Εθνικό Μουσείο της Τραπεζούντας: Επρόκειτο για ένα κτήριο που προοριζόταν για έναν Ρώσο έμπορο. Κατέληξε όμως σπίτι του Ataturk Kemal, ως «δωρεά». Πιο συγκεκριμένα φιλοξενήθηκε -σε αυτό- σε μια από τις τρεις επισκέψεις που πραγματοποίησε στην πόλη. Η αρχιτεκτονική αλλά κυρίως η εσωτερική διακόσμηση είναι εντυπωσιακή. Πέρα από εθνολογικό – λαογραφικό μουσείο διέθετε και ένα αρχαιολογικό τμήμα. Εκεί φιλοξενούνταν το χάλκινο άγαλμα του Ερμή και κειμήλια προερχόμενα από τη Μονή Σουμελά.
- Λόφος και περιοχή Boztepe: Αποτελούσε το σημείο με την καλύτερη θέα, που βρισκόταν σε έναν λόφο. Διέθετε πλήθος καφετεριών και εστιατορίων. Καλό θα ήταν να μην το επισκεφτεί κάποιος το απόγευμα, καθώς ο ήλιος δεν βοηθά για φωτογραφίες.
- Μουσείο – εκκλησία Ayasofia: Ήταν ένα από τα βασικότερα και πιο γνωστά αξιοθέατα της πόλης. Επρόκειτο για ένα κτήριο που κατά το πέρασμα των αιώνων είχε χρησιμοποιηθεί ως ναός, εκκλησία, τζαμί, νοσοκομείο, στέκι ναυτικών, μουσείο… Όλοι αυτοί που το χρησιμοποίησαν με τον έναν ή άλλον τρόπο έχουν αφήσει το σημάδι τους. Το σημείο προσέφερε μια θαυμάσια θέα της Μαύρης Θάλασσας…
- Ataturk Kosko (Έπαυλη του Ataturk Kemal): Το σπίτι που δόθηκε ως δωρεά στον Ataturk άνηκε –αρχικά- σε έναν Πόντιο τραπεζίτη που το «παραχώρησε» στο τουρκικό κράτος το 1923. Ο Ataturk έμεινε εκεί σε μια από τις επισκέψεις του στην πόλη. Το εσωτερικό του δεν ήταν εντυπωσιακό όσο ο περιβάλλων χώρος και η θέα που πρόσφερε.
Κατά τις 7μ.μ. αναχωρήσαμε κινούμενοι δυτικά με οδηγούς τις πινακίδες για Samsum, Gorele, Akcaabat. Η Τραπεζούντα είναι μια εξελισσόμενη –αλλά ταυτόχρονα- τακτοποιημένη πόλη που μπορεί κάποιος να κινηθεί με άνεση. Η νευραλγική σημασία της θέσης της, τη φέρουν στο επίκεντρο ενδιαφέροντος τουριστών αλλά και εμπόρων. Κάτι που είχε γίνει αντιληπτό από τα αρχαία κιόλας χρόνια.
Κατά τις 8μ.μ. καταλήξαμε σε μια παραλία με υποτιθέμενο camping –camping Kale Aile Plaji (5YTL/σκηνή)- (15χλμ. από την Trabzon), στο Carsibasi. Μετά από αρκετές μέρες κοιμηθήκαμε σε υψόμετρο κάτω από τα 1000 μέτρα!!! Αυτή τη φορά –μάλιστα- μας νανούρισαν τα κύματα της Μαύρης Θάλασσας.
