Ξυπνήσαμε νωρίς και πήγαμε για πρωινό. Μπορώ να πω πως ήταν το πλουσιότερο του ταξιδιού και ποιοτικό. Χίλια δυο καλά είχε. Θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω κανονικό γεύμα παρά πρωινό!!!
Ετοιμάσαμε τα πράγματά μας και τα κατεβάσαμε στην αίθουσα υποδοχής. Πριν αναχωρήσουμε θελήσαμε να κάνουμε μια βόλτα στην πόλη και ειδικότερα στην αγορά. Θέλαμε να επισκεφτούμε τις αρμένικες εκκλησίες και το Τζαμί αλλά και να αλλάξουμε χρήματα. Τελικά μόνο βόλτα κάναμε. Η προσπάθειά μας για τις εκκλησίες κατέληξε σε μια ανεπιτυχή περιπλάνηση σε στενά –πλην όμως γραφικά- σοκάκια. Όσο αφορά την αλλαγή χρημάτων, αφού πρώτα ρωτήσαμε σε τράπεζα και ανταλλακτήριο, καταλήξαμε στο ξενοδοχείο που είχε την πιο συμφέρουσα ισοτιμία.
Αφήσαμε την πόλη από την Πύλη «Mardin» των τειχών με κατεύθυνση το Batman (100χλμ. περίπου). Η διαδρομή ήταν άνετη χωρίς κίνηση. Διέσχιζε καλλιεργημένες καταπράσινες εκτάσεις. Περάσαμε σχεδόν περιφερειακά από την αδιάφορη πόλη Batman (το όνομα της δεν έχει καμιά σχέση με την κινηματογραφική ταινία, αλλά σχετίζεται με το παραπλήσιο βουνό), καταλήγοντας –μετά από 30χλμ.- στο «καταδικασμένο» χωριό Hasankeyf.
Το Hasankeyf είναι ένα από τα 37 χωριά που θα «εξαφανιστούν» το 2012, στα νερά της τεχνητής λίμνης που θα δημιουργηθεί. Ένα μεγάλο πρόγραμμα της Τουρκίας, προβλέπει τη δημιουργία ενός φράγματος στον ποταμό Τίγρη, που θα συμβάλλει στην αποτελεσματική άρδευση της περιοχής. Λίγο πριν το χωριό, ο δρόμος ακολουθούσε την κοίτη του ποταμού Τίγρη. Εντυπωσιακή ήταν η θέα του φαραγγιού αλλά και του σκαρφαλωμένου σε αυτό χωριού. Περνώντας τη γέφυρα που ένωνε το Hasankeyf με την απέναντι όχθη, αντικρίσαμε το ιδιαίτερο «μελί» χρώμα του χωριού, αλλά και τις πολλές υπαίθριες ταβέρνες που βρίσκονταν στις όχθες του ποταμού. Κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί…
Ουσιαστικά οι ταβέρνες βρίσκονταν μέσα στο νερό! Πολλές από αυτές είχαν διαμορφώσει ειδικά τραπεζάκια με παχιές μαξιλάρες κάτω από υπόστεγα με καλάμια. Αν εξαιρέσουμε τη «μη επαγγελματική» συμπεριφορά του ιδιοκτήτη της ταβέρνας που επιλέξαμε, ήταν μια πολλή ευχάριστη όαση στη ζέστη της ημέρας! Αποτελεί ένα μέρος που αξίζει να επισκεφτεί κανείς… όσο ακόμα υπάρχει!
Πήραμε το δρόμο για τη λίμνη Van, κινούμενοι προς Batman. Κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση για βενζίνη. Μετά τη Batman, επιλέξαμε τη διαδρομή Silvan – Konzuk για Tatvan. Η διαδρομή μέχρι το Silvan ήταν σχετικά αδιάφορη, περνώντας από καλλιεργημένες εκτάσεις και παράγκες που πωλούσαν καρπούζια και πεπόνια κατά μήκος του δρόμου. Από τη διασταύρωση του Silvan μέχρι το Konzuk, το σκηνικό ήταν άνυδρο και γυμνό, με αρκετές άνετες στροφές και μέτρια κατάσταση οδοστρώματος. Μετά το Konzuk φάνηκαν τα πρώτα πεύκα με τη διαδρομή να ανεβαίνει υψομετρικά. Προχωρώντας συναντήσαμε απόκρημνα βράχια, ψηλά καταπράσινα δέντρα και ένα ποτάμι που σε πολλά σημεία του ήταν παραπλεύρως του δρόμου. Το μεγάλο μειονέκτημα ήταν τα έργα οδοποιίας που πραγματοποιούνταν. Σε αρκετά τμήματα κοβόταν ο δρόμος και μετατρεπόταν σε χωματόδρομο! Νταλίκες, φορτηγά, εκσκαφείς και άλλα βαριά οχήματα κυκλοφορούσαν όλα μαζί! Η σκόνη θύμιζε τοπίο στην ομίχλη!!!
Φτάνοντας στην κωμόπολη Bitlis μας δημιουργήθηκε η αίσθηση πως βρισκόμασταν στην κεντρική Ευρώπη! Τόσο η θερμοκρασία, όσο και η αρχιτεκτονική των κτηρίων μας παρέπεμπαν σε αυτό. Από κει και μετά, μέχρι την πόλη Tatvan της λίμνης Van, οδηγήσαμε σε έναν άνετο και φαρδύ δρόμο εντυπωσιακή θέα το βουνό Nemrut Dagi (όχι αυτό που είχαμε επισκεφτεί την προηγούμενη μέρα!). Το βουνό αυτό ήταν ηφαίστειο, η λάβα του οποίου σφράγισε τον ποταμό που υπήρχε, σχηματίζοντας έτσι τη λίμνη Van. Η ιδιαιτερότητά της είναι πως δεν εκβάλει από πουθενά, με αποτέλεσμα το νερό που αποβάλλεται είναι μόνο αυτό που εξατμίζεται! Το αποτέλεσμα είναι η σχετικά υψηλή αλκαλικότητα των υδάτων της σε σημείο να μη χρειάζεται απορρυπαντικό για να πλύνεις τα ρούχα σου!!!
Στην όμορφη παραλίμνια πόλη Tatvan βρισκόμασταν κατά τις 6μ.μ.. Θεωρώντας πως ήταν νωρίς, συνεχίσαμε με προορισμό το μικρό χωριό Gevas (100χλμ.) στις όχθες της λίμνης. Για τα πρώτα 40-45χλμ. όλα πήγαιναν καλά απολαμβάνοντας το εντυπωσιακό καταπράσινο τοπίο. Ανεβαίναμε υψομετρικά, ενώ ταυτόχρονα νύχτωνε, χάνοντας έτσι τη μαγεία του τοπίου. Τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα όταν για μια ακόμη φορά συναντήσαμε έργα…και πάλι χωματόδρομο, ενώ άρχισε να ψιχαλίζει κιόλας! Χωριά δεν συναντήσαμε. Μόνο σκοτάδι. Κάποια στιγμή περάσαμε από τα 2.234μ. χωρίς όμως να μπορούμε να δούμε την πανοραμική θέα…
Μετά από αρκετή ώρα φτάσαμε στο Gevas, αναζητώντας κάποιο camping που είχαμε «σταμπάρει» από τον οδηγό. Για ξενοδοχείο, ούτε λόγος. Δεν υπήρχε πουθενά. Καταφέραμε να φτάσουμε στο Camping Ahtamar (10YTL/σκηνή). Αποτελούσε την καλύτερη –ίσως τη μοναδική- λύση για διαμονή. Το φαγητό του εστιατορίου ήταν ακριβό και κακής ποιότητας. Αφού φάγαμε, ετοιμάσαμε το «σπίτι» μας. Η λίμνη βρισκόταν στα 1.690μ. υψόμετρο και η νυχτερινή δροσιά ξεπερνούσε τα όρια της αντοχής μας. Ίσως να ήταν η πιο κρύα βραδιά του ταξιδιού μας…
