Η 35η μέρα του ταξιδιού συμπεριλάμβανε συναρπαστικές διαδρομές και μια υπέροχη πόλη στην οποία διανυκτερεύσαμε, την Amasya (Αμάσεια). Ξυπνήσαμε σχετικά νωρίς. Η Πλουμιστή κολύμπησε στα δροσερά νερά της Μαύρης Θάλασσας. Αφού ήπιαμε ένα καφεδάκι, αναχωρήσαμε με προορισμό την Amasya. Οι επιλογές των διαδρομών που θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε ήταν πολλές, τόσο παραλιακές, όσο και ορεινές.
Αρχικά, λοιπόν, ακολουθήσαμε την παραλιακή διαδρομή Carsibasi – Giresun (80χλμ.). Θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω ως η «Κυανή Ακτή» της Τουρκίας. Η διαδρομή ακολουθούσε στο μεγαλύτερο μέρος της την ακτογραμμή. Η ποιότητα του οδοστρώματος ήταν πολύ καλή. Ευτυχώς δεν συναντήσαμε κίνηση, πράγμα που συμβαίνει την καλοκαιρινή περίοδο. Στα αριστερά μας τα καταπράσινα δασώδη βουνά αποτελούσαν το φυσικό σύνορο μεταξύ Μαύρης Θάλασσας – ενδοχώρας. Ταυτόχρονα ήταν και το «όριο της πλούσιας χλωρίδας», αφού από τη νότια πλευρά τους η βλάστηση ελαττωνόταν σε σημαντικό βαθμό. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν γιατί οι κάτοικοι της περιοχής γνώρισαν τέτοια ευημερία στο πέρασμα των χρόνων. Κάθε παραλιακό χωριό διέθετε –τουλάχιστον- φυσικό όρμο ή μαρίνα. Κάποια ήταν πιο οργανωμένα και είχαν λιμάνι. Η οδήγηση ήταν άνετη και ο καλός καιρός βοηθούσε σε αυτό, ανεβάζοντας τη διάθεσή μας! Στην πορεία μας συναντήσαμε αρκετά εντυπωσιακά μικρά φρούρια.
Δεν διέκρινα ξενοδοχειακή ανάπτυξη. Εναλλακτική λύση αποτελούσε το camping σε «οργανωμένες» παραλίες. Το μεγαλύτερο μέρος της ακτογραμμής ήταν βραχώδες. Στα σημεία λοιπόν που υπήρχε αμμουδιά –μάλιστα σε κάποια σημεία μαύρη- είχαν στηθεί καντίνες και υπαίθριες ταβέρνες. Σε αυτά σημεία, που ονομάζουν «plaj», μπορείς να στήσεις σκηνή. Πινακίδες «camping» δεν είδαμε κάπου.
Τον παραλιακό δρόμο τέμνουν κάθετοι δρόμοι που διασχίζουν τα βουνά με νότια κατεύθυνση. Επιλέξαμε να ακολουθήσουμε αυτόν που ξεκινούσε από το Giresun και έφτανε στο Sebinkarahisar (100χλμ.). Επιλέξαμε τη συγκεκριμένη, καθώς –όπως είχαμε δει από το χάρτη- περνούσε από τα 2.200μ.. Όπως αποδείχθηκε ήταν εκπληκτική! Χρειάστηκαν περίπου 2 ώρες για να τη διανύσουμε. Η κατάσταση του οδοστρώματος ήταν μέτρια –συναντώντας και πάλι έργα ασφαλτόστρωσης (5-10χλμ.)- και ο δρόμος στενός με πολλές στροφές. Το κατάφυτο, δασώδες τοπίο ήταν μοναδικό! Σε αποζημίωνε με το παραπάνω!!! Ανεβαίνοντας υψομετρικά, τα πλατάνια έδωσαν τη θέση τους στα έλατα. Το ποτάμι, που μας «συντρόφευε» κατά μήκος της πορείας μας, δημιουργούσε μικρούς όμορφους καταρράκτες! Ξύλινες γέφυρες και αυτοσχέδια συστήματα με σκοινιά και καλάθια χρησιμοποιούνταν από τους ντόπιους να περνούν στην απέναντι όχθη του ποταμού. Τουριστική υποδομή δεν υπήρχε. Μόνο στο χωριό Tamdere είδαμε ένα πανδοχείο. Από εκεί και πέρα η βλάστηση μειωνόταν, για να καταλήξει σε αλπικό τοπίο. Σε υψόμετρο, που ξεπερνούσε τα 2000μ., ένα απέραντο πράσινο «χαλί» χλόης κάλυπτε τους ορεινούς όγκους δημιουργώντας ένα μοναδικό σκηνικό!
Μετά το πέρασμα του Egribel αρχίσαμε να κατηφορίζουμε. Βρήκαμε και πάλι βλάστηση, όχι όμως όπως προηγουμένως. Κυρίως πεύκα και λόφους με κοκκινόχωμα. Στο Sebinkarahisar συναντήσαμε 2-3 μοτέλ, βενζινάδικο και αγορά, αποτελώντας το «μεγαλοχώρι» της περιοχής. Λίγο παρακάτω περάσαμε δίπλα από την τεχνητή λίμνη που δημιουργούσε το φράγμα Camligose. Συνεχίσαμε, λοιπόν, δυτικά, με οδηγούς τις πινακίδες για Sivas – Tokat – Erbaa – Amasya και φυσικά Samsun. Τα ορμητικά νερά της λίμνης –διερχόμενα από το φράγμα- σχημάτιζαν έναν ποταμό που μας «συνόδευσε» μέχρι τον κόμβο του Niksar. Η βλάστηση περιοριζόταν σε πεύκα και χαμηλά φυτά. Στο Resadiye κάναμε στάση για φαγητό και ξεκούραση. Συνεχίζοντας μετά την Tasova –στα τελευταία 40χλμ. για την Amasya- το τοπίο ξανάγινε καταπράσινο και βλάστηση έντονη!
Το βράδυ μας βρήκε στην όμορφη Amasya (Αμάσεια). Ειλικρινά δεν μπορούσα να φανταστώ τί θα αντίκριζα φτάνοντας στην πόλη. Ο οδηγός ανέφερε πως «...ίσως να είναι ομορφότερη πόλη της Τουρκίας» και δεν είχε άδικο!!! Επρόκειτο για μια πόλη 90.000 κατοίκων. Χτισμένη σε μια καταπράσινη τοποθεσία ανάμεσα από βουνά. Τη διασχίζει ο ποταμός Yesilirman, μια ιδιαίτερη γοητεία. Δεν θα ήταν άστοχο αν τη χαρακτήριζα ως η «Φλωρεντία της Τουρκίας»!!! Κατά μήκος της μιας όχθης του ποταμού ήταν χτισμένα σπίτια αρχιτεκτονικής, αντίστοιχης με αυτά της Ηπείρου και της Θεσσαλίας. Καλοδιατηρημένα και σωστά φωτισμένα, το βράδυ εντυπωσιάζουν και τον πιο απαιτητικό επισκέπτη. Στους βράχους, που υψώνονταν πάνω από το παλιό τμήμα της πόλης, βρίσκονται οι τάφοι των Ποντίων ηγεμόνων. Αποτελούν τα απομεινάρια που μένουν για να θυμίζουν τις ένδοξες εποχές της πόλης.
Στην απέναντι πλευρά του ποταμού βρισκόταν η μοντέρνα πόλη που προσπαθεί να κρατήσει έναν αξιοπρεπή χαρακτήρα. Κατά μήκος του παραποτάμιου δρόμου ήταν φυτεμένα τεράστιοι πλάτανοι, στη σκιά των οποίων έχει κατασκευαστεί πεζόδρομος. Κάθε μέρα, αργά το απόγευμα πλημμύριζε από κόσμο. Νέοι και ηλικιωμένοι έρχονται για μια βόλτα, να ρεμβάσουν, να συναντήσουν το φίλο τους, το σύντροφό τους,... ή απλά να περάσουν ευχάριστα την ώρα τους.
Όταν τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο Konfor Palas Hotel (50YTL/δίκλινο & πρωινό) σε ένα δωμάτιο που κέρδισε το βραβείο του «πιο μικρού δωματίου του ταξιδιού», αποφασίσαμε να επισκεφτούμε τα αξιοθέατα της πόλης. Δυστυχώς ήταν περασμένη η ώρα και όλα ήταν κλειστά. Αρκεστήκαμε λοιπόν να επισκεφτούμε την κεντρική πλατεία -που φιλοξενούσε το άγαλμα της Επανάστασης- και τον παλαιότερο ναό που βρισκόταν ακριβώς δίπλα. Περπατήσαμε στο παλιό τμήμα της πόλης –κατά μήκος της όχθης του ποταμού. Αφήσαμε τους τάφους για την επόμενη μέρα πριν την αναχώρησή μας.
Η Amasya αποτέλεσε μεγάλη έκπληξη για μένα. Το εύλογο ερώτημα που δημιουργείται είναι για ποιους λόγους δεν έχει την προβολή που της αξίζει. Από τουριστική άποψη υπάρχει υποδομή και –όπως φαίνεται- οι άνθρωποι που ασχολούνται με την ανάπτυξή της έχουν δυτικά πρότυπα. Θεωρώ πως αποτελεί έναν από τους καλύτερους τουριστικούς προορισμούς της Τουρκίας που αξίζει να επισκεφτεί κανείς...
