Ήρθε η ώρα της αναχώρησης. Αν και το όμορφο Dahab αποτέλεσε έναν προορισμό χαλάρωσης –από άποψη μετακίνησης-, καταφέραμε –και πάλι- να μην ξεκουραστούμε λόγω των μαθημάτων κατάδυσης. Παρόλα αυτά άξιζε τον κόπο!
Κατά τις 9π.μ. αφού απολαύσαμε το πρωινό μας με θέα την Ερυθρά Θάλασσα αναχωρήσαμε με προορισμό το λιμάνι της Nuweiba. Τα 70χλμ. που μας χώριζαν από αυτό, αποτέλεσαν μια θαυμάσια διαδρομή ανάμεσα από εντυπωσιακούς ορεινούς όγκους. Ουσιαστικά, ήταν η συνέχεια της πρώτης διαδρομής στην Αίγυπτο, που είχαμε ακολουθήσει μέχρι τη διασταύρωση της Αγ. Αικατερίνης. Η καλή κατάσταση του οδοστρώματος σε συνδυασμό με την ελάχιστη κίνηση έκανε την οδήγησή μας απολαυστική.
Όσο και να μην ήθελα να τελειώσει η διαδρομή, φτάσαμε στο λιμάνι. Το πρώτο πράγμα που έπρεπε να τακτοποιήσουμε ήταν τα εισιτήρια. Η Πλουμιστή κάθισε στη σειρά και εγώ έμεινα με τις μοτοσικλέτες. Παρατηρούσα τα πιτσιρίκια με τα κατσαβίδια στα χέρια. Την «έπεφταν» σε όποιο όχημα έφτανε στα εκδοτήρια για να του βγάλουν τις προσωρινές αιγυπτιακές πινακίδες, έναντι φιλοδωρήματος. Σε αντίθεση με ότι είχαμε ακούσει, η κατάσταση δεν ήταν τόσο τραγική στις ουρές αναμονής. Υπήρξαν πολλοί που προσπάθησαν να τις παρακάμψουν, αλλά έτυχαν της αποδοκιμασίας τόσο αυτών που περίμεναν, όσο και των υπαλλήλων του εκδοτηρίου.
Μετά από 1,5 ώρα καταφέραμε ξεμπερδέψαμε με τα εισιτήρια (127,5 €/ μοτοσικλέτα & αναβάτης). Αμέσως μετά κατευθυνθήκαμε στο λιμάνι. Δεν γνωρίζαμε (…και ποιος την γνώριζε;;;) την ώρα αναχώρησης του πλοίου. Αντιμετωπίσαμε για μια ακόμα φορά τη γραφειοκρατία και δυσκινησία του αιγυπτιακού τελωνείου, καταναλώνοντας τα μεγαλύτερα αποθέματα της υπομονής μας. Η «βοήθεια» ήρθε και πάλι από τον γνώριμο υπάλληλο της τουριστικής αστυνομίας. Επιβαρύνοντας με επιπλέον 20€ ο καθένας μας τον οικονομικό «τελωνειακό» προϋπολογισμό, ξεμπλέξαμε κατά τη 1.30μ.μ. και φύγαμε απευθείας για το πλοίο.
Αναγκαστήκαμε να περιμένουμε 30 λεπτά στον ήλιο μέχρι να τα «βρουν» οι Αιγύπτιοι και Ιορδανοί υπάλληλοι και να μπουν όλα τα οχήματα στο πλοίο. Η δεύτερη έκπληξη ήρθε όταν ανεβήκαμε στα σαλόνια του καραβιού που ήταν κατάμεστα από κόσμο… δεν μπορούσαμε να βρούμε ούτε μια θέση! Ευτυχώς τη λύση έδωσε ένας υπεύθυνος, που μας έβαλε –μαζί με τους υπόλοιπες ξένους τουρίστες- στην Α’ Θέση.
Εν πλω η ώρα κύλησε ευχάριστα και ξεκούραστα. Φτάσαμε στο λιμάνι και λόγω θέσης βγήκαμε πρώτοι. Τα διαδικαστικά του τελωνείου τα τακτοποιήσαμε χωρίς καθυστερήσεις και ταλαιπωρία. Είχαμε αρχίσει πλέον να μαθαίνουμε τα «κόλπα». Εύκολα βρήκαμε στην Desert Highway και ακολουθήσαμε την κατεύθυνση για Amman.
Ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει. Η ζέστη ήταν υποφερτή. Ο πλατύς και καλής ποιότητας ιορδανικός αυτοκινητόδρομος βοήθησε την οδήγησή μας. Αρχικά συναντήσαμε βουνά. Το τοπίο αντικαταστάθηκε –αργότερα- από απέραντες επίπεδες, χωρίς βλάστηση κοιλάδες. Έρημος. Τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος δημιουργούσαν ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα.
Όταν έπεσε το σκοτάδι η οδήγηση δυσκόλεψε λόγω έλλειψης φωτισμού, σωστής διαγράμμισης και ανακλαστήρων κατά μήκος του δρόμου. Συνεχίσαμε για αρκετά χιλιόμετρα αλλά η κούραση συσσωρευόταν. Αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε κάπου στο δρόμο. Καταλήξαμε να στήσουμε τη σκηνή μας σε ένα βενζινάδικο 100χλμ. περίπου πριν την πρωτεύουσα. Δοκιμάσαμε το λιτό αλλά νόστιμο σάντουιτς της κοντινής καντίνας. Το βράδυ μας κράτησε «παρέα» η αστυνομία που είχε στήσει το μπλόκο στο πρατήριο. Βεβαίως ο θόρυβος των διερχόμενων οχημάτων δεν σταμάτησε. Με την κούραση όμως που μας είχε καταβάλει, ο θόρυβος ήταν νανούρισμα για εμάς, παρά ενόχληση...
Επόμενη μέρα...
Ξυπνήσαμε νωρίς το πρωί λόγω ζέστης, αν και το βράδυ έκανε αρκετό κρύο... Συνθήκες ερήμου. Ετοιμάσαμε τις μοτοσικλέτες και αναχωρήσαμε. Σκοπός μας ήταν να παρακάμψουμε το Amman αποφεύγοντας έτσι το μποτιλιάρισμα και την καθυστέρηση. Ο δρόμος μέχρι την πρωτεύουσα ήταν άνετος. Μοναδική καθυστέρηση ήταν τα πολλά σαμάρια (με προειδοποιητικές πινακίδες) και αστυνομικά μπλόκα για τον έλεγχο της ταχύτητας.
Το Amman διαθέτει ένα πολύπλοκο περιφερειακό δρόμο. Αποφύγαμε το κέντρο κινούμενοι δυτικά. Αλλάξαμε σχέδια και δεν κατευθυνθήκαμε προς Az Zarqa (ΒΑ του Amman). Προτιμήσαμε να πάμε ΒΔ προς τη γνωστή Jarash. Η διαδρομή αποδείχτηκε όμορφη, καθώς περνούσε μέσα από μικρούς πευκώνες. Στο Jerash σταματήσαμε στο εντυπωσιακό θέατρο που φιλοξενεί η πόλη. Αποτελεί έναν από τους πιο διάσημος ιορδανικούς συναυλιακούς χώρους. Το εισιτήριο κόστιζε 8 Dinars. Ο χρόνος μας ήταν ελάχιστος, οπότε και αποφασίσαμε να το απολαύσουμε εξωτερικά.
Ακολουθώντας τις πινακίδες για Al Matraq (και όχι τις πινακίδες για Ar Ramtha) ακολουθήσαμε μια ερημική ελικοειδή διαδρομή που περνούσε μέσα από μια περιοχή με εξοχικές κατοικίες και σημεία που πρόσφεραν εντυπωσιακή πανοραμική θέα. Στο Al Matraq καθυστερήσαμε λίγο μέχρι να βρούμε τον αυτοκινητόδρομο που ένωνε τα ιορδανο-συριακά σύνορα (Jaber) με το Amman. Οι ντόπιοι μας έστελναν στα παλιά σύνορα (Ar Ramtha). Τελικά τα καταφέραμε.
Στα σύνορα τελειώσαμε σχετικά γρήγορα. Στα ιορδανικά δεν πληρώσαμε κάτι, ενώ στα συριακά δώσαμε περίπου 15€/2 μοτοσικλέτες για την είσοδό μας στη χώρα. Ένας υπάλληλος «έκανε» λάθος χρεώνοντάς μας με τιμή αυτοκινήτου και όχι μοτοσικλέτας. Το θέμα διευθετήθηκε άμεσα και αποτελεσματικά από τον προϊστάμενο. Η υπόλοιπη διαδικασία περιελάμβανε: έλεγχο και σφράγισμα διαβατηρίων και πολύπτυχου και συμπλήρωση μιας καρτέλας με τα στοιχεία μας. Η προσωρινή ασφάλιση οχήματος ίσχυε από την πρώτη είσοδό μας στην χώρα.
Η διαδρομή περίπου 160χλμ. ήταν γνωστή, ακολουθώντας τον συριακό αυτοκινητόδρομο. Ο πλάγιος δυνατός άνεμος μας συνόδευσε μέχρι την Damascus, δυσκολεύοντας κάπως την οδήγησή μας. Η ζέστη ήταν αρκετή αλλά υποφερτή. Δυστυχώς ο περιφερειακός δρόμος της πρωτεύουσας περνούσε μέσα από το κέντρο της πόλης! Ακολουθώντας τις πινακίδες για Aleppo και Homs, διασχίσαμε ένα κομμάτι του κέντρου. Αυτοκίνητα, φορτηγά, ζέστη, κορναρίσματα, ελλιπής σήμανση, εκνευρισμός... και όλα αυτά με τη βενζίνη να τελειώνει.
Καταφέραμε να φτάσουμε στο βόρειο τμήμα της πόλης. Συναντήσαμε βενζινάδικα και την πινακίδα για Palmyra (240 χλμ.). Αρχικά ο δρόμος ήταν στενός, κακής ποιότητας, χωρίς διαγράμμιση και πολλά φορτηγά... Ευτυχώς τα πράγματα άλλαξαν μετά από περίπου 10χλμ. Ο δρόμος «έμπαινε» στη συριακή έρημο και σχημάτιζε μια ευθεία μέχρι εκεί που μπορούσαμε να δούμε. Κάπου - κάπου συναντούσαμε μικρούς οικισμούς. Το τοπίο ήταν ξερό και αφιλόξενο. Ο ίδιος δρόμος οδηγούσε στο Ιράκ, όπως επιβεβαίωναν τα αντιθέτως ερχόμενα οχήματα –γεμάτα σκόνη- με τις ιρανικές πινακίδες.
Περίπου 100χλμ. από την Palmyra συναντήσαμε το «Cafe Bagdad 66». Επρόκειτο για ένα πολύ γουστόζικο μικρό μαγαζί. Ο ιρακινός ιδιοκτήτης του έχει καταφέρει να το διακοσμήσει με εκπληκτικό τρόπο που θα ζήλευε και επαγγελματίας διακοσμητής! Πολλοί –κυρίως ξένοι- περαστικοί το προτιμούν. Εμείς είχαμε πληροφορηθεί την ύπαρξή του από τον Κώστα και τη Δέσποινα που είχαν επισκεφτεί την περιοχή πριν ένα χρόνο. Διαθέτει 3 δωμάτια «βεδουϊνικού» τύπου για όσους επιθυμούν μια εναλλακτική διαμονή... Δυστυχώς εμείς πριν πληροφορηθούμε την ύπαρξή τους, είχαμε κάνει κράτηση – σε ένα ξενοδοχείο στην Palmyra. Ως θεοσεβούμενος θεωρούσε κακό να ακυρώσουμε την κράτηση προτιμώντας τα δικά του δωμάτια.
Απολαύσαμε το όμορφο ηλιοβασίλεμα. Εντυπωσιαστήκαμε όταν μάθαμε πως βρισκόμασταν σε υψόμετρο 1000μ.! Ο ιδιοκτήτης μάς έδειξε χειμωνιάτικες φωτογραφίες της περιοχής και του αποκλεισμένου από το χιόνι μαγαζιού του!!! Είχε ήδη αρχίσει να νυχτώνει όταν πήραμε το δρόμο για την Palmyra, με το κρύο να κάνει αισθητή την παρουσία του! Ο πλάγιος άνεμος είχε δυναμώσει και σε συνδυασμό με την κακή ποιότητα του οδοστρώματος, την παντελή έλλειψη φωτισμού και την παρουσία πολλών φορτηγών, έκανε την οδήγησή μας δύσκολη.
Κατά τις 10μ.μ. μπήκαμε στην Palmyra. Ο εντυπωσιακά φωτισμένος αρχαιολογικός χώρος μας έκανε με μιας να ξεχάσουμε την ταλαιπωρία που είχαμε υποστεί. Πολύ εύκολα βρήκαμε το Hotel Citadel (800 S£/δίκλινο & πρωινό). Ένα πολύ απλό, λιτό, κατάλυμα με τα απολύτως απαραίτητα. Αποφασίσαμε να φάμε κάτι και ο ξενοδόχος μας πρότεινε το «Casa mia». Αν και το όνομα θύμιζε κάτι ιταλικό, η κουζίνα ήταν άκρως συριακή! Σε μια όχι τόσο δημοφιλή γειτονιά, περνώντας την πόρτα του μικρού γουστόζικου εστιατορίου, σου δημιουργούνταν η αίσθηση πως μπαίνεις σε όαση!!! Τα ιταλικά της Πλουμιστής αποτέλεσαν την αφορμή να πιάσουμε την κουβέντα και γνωριστούμε καλύτερα με τον Mohammed αποκτώντας μια οικειότητα. «Να αισθάνεσαι το μαγαζί, σαν το σπίτι σου...», μου είπε κάποια στιγμή. Η βραδιά πέρασε με τοπική κουζίνα, επιδόρπια, ναργιλέ, τσάι και φυσικά κουβέντα. Δώσαμε ραντεβού για την επόμενη μέρα καθώς θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε τον υπολογιστή του, από τους λίγους της πόλης...
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο εξαντλημένοι. Τα 588 χλμ. που διανύσαμε ήταν εντυπωσιακά αλλά και κουραστικά.
