Ξυπνήσαμε και κατεβήκαμε στο γωνιακό ζαχαροπλαστείο για το πρωινό μας. Βλέπεις το «υπερπολυτελές» ξενοδοχείο μας (πλάκα κάνω...) δεν διέθετε! Τα γλυκά ήταν νοστιμότατα, φρέσκα και σχετικά φθηνά. Όπως καταλάβαμε τα έφτιαχνε ο ίδιος. Με δυσκολία κατάφερα να κάνω την Πλουμιστή να ξεκολλήσει από τις τούρτες της βιτρίνας!
Κατά τις 10.00π.μ. αναχωρήσαμε, έχοντας αποφασίσει να ακολουθήσουμε την παράκτια διαδρομή μέχρι την Amasra. Αφήνοντας τη Sinop ακολουθήσουμε τις πινακίδες για Hamsilos και Ince Burun. Η διαδρομή περνούσε δίπλα από το αεροδρόμιο και συνέχιζε παραλιακώς. Στην περιοχή βρίσκονταν οι παραλίες που αποτελούν το στολίδι της Σινώπης και τον πόλο έλξης για τους τουρίστες. Γι' αυτό το λόγο συναντήσαμε πολλά καταλύματα και camping.
Συνεχίζοντας, το τοπίο γινόταν ομορφότερο και με περισσότερη βλάστηση καθώς μπαίναμε σε ένα πευκόδασος. Εκεί βρεθήκαμε σε έναν μικρό γραφικό όρμο, που οι ντόπιοι ψαράδες είχαν κατασκευάσει μια αυτοσχέδια μαρίνα. Το τοπίο ήταν ειδυλλιακό. Ο δρόμος κατέληγε σε αδιέξοδο. Υποχρεωθήκαμε να επιστρέψουμε προς το αεροδρόμιο μέχρι που βρήκαμε τη διασταύρωση –χωρίς σήμανση- για Ayancik. Στρίψαμε δεξιά, χωρίς να γνωρίζουμε αν είχαμε πάρει το σωστό δρόμο...
Η διαδρομή –αρχικά- περνούσε από μια περιοχή με ψηλά πλατάνια και εντυπωσιακούς κέδρους. Ο δρόμος ήταν καλός και άνετος. Γρήγορα όμως άρχισε να στενεύει με την κατάσταση του οδοστρώματος να είναι κάτω του μετρίου. Δυστυχώς οι στροφές ήταν κλειστές γεγονός που δεν μας επέτρεψε να κινηθούμε άνετα και η μέση ταχύτητά μας δεν ξεπέρασε τα 40-50χλμ./ώρα!!! Αν και η κίνηση ήταν ελάχιστη, συναντήσαμε φορτηγά και λεωφορεία που με τα δυσκολίας χωρούσαν στο «μικροσκοπικό» δρόμο!
Η τουριστική ανάπτυξη ήταν ελάχιστη και περιοριζόταν σε κάποια παραλιακά χωριά, όπως το Ayancik, Turkeli, Abana, Inebolu… Εκεί υπήρχαν πανδοχεία, camping και παραλίες με αμμουδιά. Στο μεγαλύτερο μήκος της διαδρομής που ακολουθήσαμε, δεν συναντήσαμε παραλίες. Οι απόκρημνοι βράχοι δεν διέθεταν πρόσβαση στους μικρούς όρμους που δημιουργούνταν.
Το τοπίο και η πανοραμική θέα σε αποζημίωνε με το παραπάνω... Πλατάνια, πεύκα, κέδροι, βελανιδιές, μουριές και ένα σωρό ακόμη δέντρα –που δεν γνώριζα το όνομα τους- συνέθεταν ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο σκηνικό! Ο συνδυασμός του πράσινου της φύσης και του γαλάζιου της θάλασσας είχε ένα θαυμάσιο αποτέλεσμα που θύμιζε πίνακα ζωγραφικής!
Όπως μαρτυρούσαν η κατάσταση του οδικού δικτύου, η έλλειψη τουριστικής ανάπτυξης, ακόμα και η προβληματική κάλυψη του δικτύου της κινητής τηλεφωνίας, η περιοχή ήταν αφημένη στην τύχη της! Δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί... Αν εξαιρέσω τον κακό δρόμο –που λόγω επικινδυνότητας δεν μου άφηνε το περιθώριο να αφεθώ στη μαγεία του τοπίου- η διαδρομή ήταν από τις ομορφότερες που έχω οδηγήσει!
Κατά τις 4.30μ.μ. φτάσαμε στο αδιάφορο Cide. Ανεφοδιαστήκαμε με καύσιμα και κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση για καφέ στην παραλία του. Από εκεί η Amasra απείχε 75χλμ.. Το θετικό ήταν πως ο δρόμος παρουσίασε μια σχετική βελτίωση –ευτυχώς γιατί είχε αρχίσει να μας καταβάλει η κούραση- κάνοντας την οδήγηση πιο άνετη. Εντύπωση μας έκανε ο γραφικός, κατάφυτος -από πεύκα- όρμος του Gideros (13χλμ. από το Cide), που φιλοξενούσε ένα μικρό ειδυλλιακό λιμανάκι.
Κατά το απόγευμα (6.30μ.μ.) φτάσαμε στην όμορφη γραφική πόλη της Amasra. Ο δρόμος που οδηγούσε σε αυτή, προσέφερε μια μοναδική θέα από ψηλά. Τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος δημιουργούσαν ένα εκπληκτικό θέαμα! Κατευθυνθήκαμε στο κέντρο και την παραλία – μαρίνα της πόλης. Καταλήξαμε να στήσουμε το αντίσκηνο μας, κάνοντας ελεύθερο camping, ως «φιλοξενούμενοι» του ιδιοκτήτη ενός από τα παραλιακά εστιατόρια που διέθετε η παραλία. Να είναι καλά ο άνθρωπος που προθυμοποιήθηκε να μας εξυπηρετήσει.
Δοκιμάσαμε την τοπική κουζίνα τρώγοντας ψάρια. Κάναμε μια μικρή βόλτα στην παραλιακή οδό που ήταν κατάμεστη από κόσμο. Η Amasra αποτελεί ένα μικρό –αλλά διάσημο στους Τούρκους- τουριστικό θέρετρο. Κυρίως τα Σαββατοκύριακα σφύζει από κόσμο ανεβάζοντας τις τιμές και κάνοντας δύσκολη την ανεύρεση καταλύματος.
Η βραδιά πέρασε σε ένα υπαίθριο μπαράκι που έπαιζε και ελληνική μουσική...
